Η προ κρίσης εποχή, ιδιαίτερα την μακρά περίοδο της ασυδοσίας, είχε διαμορφώσει τέτοια κοινωνική και πολιτική συμπεριφορά που η ρήση του Κωνσταντίνου Καραμανλή το 1989 ότι «…Η Χώρα έχει μεταβληθεί σε ένα απέραντο φρενοκομείο…» να καταγραφεί, ένεκα της αποδοχής της, ως ιστορική.
Από την εικόνα του τότε απέραντου φρενοκομείου της καθημερινής αναστάτωσης, των διαδηλώσεων, των συλλαλητηρίων, των απεργιών, των καταστροφών και καταλήψεων, έχουμε μεταλλαχθεί σε ένα απέραντο «στρατόπεδο» παραδομένων πολιτών.
Ίσως βέβαια και η σημερινή κατάσταση συμπεριφοράς μας να εντάσσεται, από ψυχιατρικής άποψης, στο ίδιο πλαίσιο με διαφορετικές αντιδράσεις. Δεν ξέρω. Πάντως όλοι ομολογούμε ότι δεν είναι «υγιές» να μην δείχνει ούτε ίχνος σημείου έκρηξης μια κοινωνία όταν κάθε μέρα που περνά χάνει συνεχώς και βάναυσα έδαφος σε όλα όσα συνθέτουν την αξιοπρεπή ανθρώπινη υπόστασή της.
Καμία αντίδραση, κόπωση και φόβος. Όχι η συνηθισμένη κούραση και ο συνηθισμένος φόβος του σωματικού πόνου, ένας άλλος που μεταλλάσσει τον δραστήριο και ενεργό σπιτονοικοκύρη σε μονάδα ενός απέραντου καταθλιπτικού συνόλου.
Προφανώς αυτή η (ενοχική) παθητική και υποτακτική στάση μας είναι αποτέλεσμα ενός σύγχρονου εργαλείου πολιτικής χειραγώγησης (σε αντικατάσταση αυταρχικών καθεστώτων) με μια «αόρατη» μηχανή παραγωγής διαρκούς άγχους και φόβου που ενεργεί ως ισχυρό ηλεκτροσόκ για την εξαφάνιση κάθε διάθεσης αντίδρασης.
Και έτσι τι; Το ελάχιστο για αρχή: να συνειδητοποιήσουμε «ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως τα βλέπουμε»!
Σταύρος Γ. Μιχαηλίδης
Υποναύαρχος (ε.α.) Λ.Σ.