‘’Πονάω που βλέπω όλα
να σαπίζουν σ’ αυτόν τον τόπο.
Στην εξουσία πάντοτε οι φαύλοι.
Κι αν φανεί κάποιος μια μέρα έντιμος,
σε δέκα μέρες σκαρτεύει.
Φέρνεις άλλον, βγαίνει χειρότερος‘’.
(στ’ 174-179 )
Τρεις χιλιετίες πριν. ( Αριθμός, με το 3 εμπρός και τρία μηδενικά πίσω σε χρόνια ).Είναι πολλά, πάρα πολλά τα χρόνια και το σήμερα μας φέρνει στο ίδιο σημείο. Ήταν η εποχή που η διαφθορά και οι κοινωνικές ανισότητες είχαν ξεπεράσει κάθε όριο και οι γυναίκες της Δημοκρατίας των Αθηνών αντέδρασαν εμπράκτως στην ανδρική εξουσία. Οι Εκκλησιάζουσες μέχρι και σήμερα παραμένουν μια πολιτική κωμωδία – σάτιρα, στην οποία η «ηρωίδα» Πραξαγόρα επιδιώκει την ανάληψη των ηνίων της γυναικείας επανάστασης, με μοναδικό στόχο την αλλαγή της Αθηναϊκής Δημοκρατίας. Ουσιαστικά ο ποιητής εκφράζει την πικρία του για την αδιέξοδη κατάσταση της Αθήνας μετά τον Πελοποννησιακό πόλεμο.
Συνεπώς τα φαινόμενα της πολιτικής κατολίσθησης, της έλλειψης αρετής και ήθους, της απαξίας αρχών και αξιών ασφαλώς δεν είναι τωρινά. Είναι επακόλουθα της καταραμένης αρρώστιας που αιώνες τώρα ταλανίζει τον Ελληνισμό όπου ο πολιτικός αμοραλισμός κυριαρχεί έναντι παγίων αρχών που πρέπει να διέπουν τις κοινωνίες. Σήμερα ηθική και ήθος βρίσκονται στο ναδίρ της εξελικτικής μας πορείας και μέσα σε ένα κλίμα παραγόμενης ατιμωρησίας, καθίσταται αδύνατος η ανόρθωση, από πρόσωπα του ίδιου πολιτικοοικονομικού κατεστημένου που επιβάλουν αθέμιτες καταστάσεις πάνω στο πτώμα μιας αδύναμης και εξουθενωμένης κοινωνίας.
Η διαφθορά, συνεπικουρούμενη από την διαπλοκή και η εξοικείωση του συστήματος με την ανηθικότητα, έχουν κατακυριεύσει τον δημόσιο βίο και διεπότισαν καθοριστικά και ανεπανόρθωτα τον κυβερνοχώρο. Η Δημοκρατία σήμερα είναι λέξη ξεπλύματος ‘’βρομιάς‘’. Την μετέτρεψαν σε ασταθές πολίτευμα, θέατρο φθοροποιών αγώνων μεταξύ κομμάτων και παρατάξεων όπου η κοινοβουλευτική μειοψηφία σε ψήφους, μετατρέπεται σε πλειοψηφία, ποδηγετεί τον λαό αδιαφορώντας για τα δικαιώματα του ατόμου και τον φορτώνει στην πλάτη για 99 χρόνια με εύκολες υποχρεώσεις, κατά πως είπε και η βουλευτής μας κ. Άννα Βαγενά.
Οι Αθηναίοι του Σόλωνα ήταν υπερήφανοι για το πολίτευμά τους και το εξυμνούσαν δείχνοντας πώς το έβλεπαν σαν ουσιώδη σκοπό της ζωής τους. Δεν τιμωρούσαν την ευημερία, αλλά μια ευμάρεια που αποκτήθηκε με την αδικία και το ‘’έγκλημα ‘’. Η νόσος σήμερα του πολιτικού κατεστημένου είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτήν που αντιλαμβανόμαστε οι δε κυβερνώντες χαίρουν άκρας ασυλίας και στα δύσκολα βρίσκονται στο απυρόβλητο.
Σήμερα με έξοδα του άνεργου Έλληνα, πολιτικοί κυκλοφορούν με θωρακισμένα οχήματα φυλασσόμενοι από 3000 αστυνομικούς ‘’δίκην ορντινάτσας‘’ και με τερτίπια αποσπούν την προσοχή του κόσμου από τον κατακλυσμό. Βλέπουμε λοιπόν ότι από τα αρχαία χρόνια η πολιτική δεν ήταν ένα καθαρό και έντιμο παιχνίδι. Υπάρχουν στην εξελικτική μας πορεία ασφαλώς και πεφωτισμένες προσωπικότητες που κυβέρνησαν με ήθος, αρετή και σύμφωνα με τους νόμου και δεν πρόλαβαν να σκαρτέψουν όπως πολύ πετυχημένα γράφει ο Αριστοτέλης.
Προς επιβεβαίωση των ανωτέρω παρατίθενται αποφθέγματα μεγάλων ανδρών που αποδεικνύουν την διαχρονικότητα της αρρώστιας μας :
Ισοκράτης: Το ήθος των πολιτών γίνεται όμοιο με το ήθος των κυβερνώντων.
Ευρυπίδης: Από την διεφθαρμένη εξουσία μολύνονται και οι έντιμοι πολίτες που ακολουθούν το παράδειγμά τους.
Μακρυγιάννης: Γομάρια είναι οι Έλληνες, αυτήνοι τάχουν φκιασμένα τα σαμάρια και τους σαμαρώνουν. (Εννοεί τους πολιτικούς).
Βιώνουμε λοιπόν σήμερα ένα αντιφατικό φαινόμενο. Βομβαρδιζόμαστε καθημερινά από πολιτικούς και πολιτικές ελίτ με ηθικές αναφορές για πράξεις ασυμβίβαστες με την κοινή ηθική όπως την κατανοεί ο μέσος πολίτης.
Ηρακλής Βούλτσος
Αντ/γος ε.α. και τέως Γεν. Γραμ. Δήμου Ερμούπολης
2 Ιουνίου 2016