Κύριε Διευθυντά,
Τα κατωτέρω είναι πραγματικά γεγονότα της Χίου, όπως η ζωή κατοίκων και προσφύγων έχει διαμορφωθεί πλέον στο νησί. Οι μαρτυρίες αυτές (υπάρχουν και πολλές άλλες, εξ ίσου βίαιες ή τραγικές, οι οποίες μας μεταφέρονται σε καθημερινή βάση!) έχουν αλλάξει άρδην την κοινωνική και οικονομική ζωή της Χίου προς το χειρότερο.
Σαν Έλληνες του Λονδίνου με καταγωγή από τη Χίο, παρακολουθούμε με απόγνωση τις δυσάρεστες αυτές εξελίξεις και τη συνεχή αλλοτρίωση και αφελληνισμό του νησιού μας. Μεταφέρουμε μαρτυρίες, γεγονότα και απόψεις στο βρετανικό Τύπο, σε βρετανούς φίλους και συνεργάτες μας, σε μελετητές και σε πανεπιστημιακούς. Η Μεγάλη Βρετανία του Brexit ελάχιστα βέβαια ενδιαφέρεται για το προσφυγικά προβλήματα της ΕΕ -ενώ επιδεικνύει κάποια ανθρώπινη συμπόνια για τα προσφυγικά γκέτο των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου, συμπόνια στραμμένη περισσότερο προς τους πρόσφυγες παρά προς τους Μυτιληνιούς, τους Χιώτες ή τους Σαμιώτες...
Η ανυπαρξία της κρατικής διοίκησης στα νησιά αυτά, η έλλειψη βασικής προστασίας και νομικής κάλυψης των κατοίκων, η φτώχια και η αναποτελεσματικότητα των μέσων καταστολής και κοινωνικής δικαιοσύνης έχουν διαλύσει τον κοινωνικό ιστό της Χίου και καταστρέψει τις ελπίδες των νέων για ένα καλό μέλλον.
Ακολουθούν λίγες από τις πολλές πρόσφατες μαρτυρίες κατοίκων του νησιού:
****
ΕΞΩ από το σπίτι μας αρχίζουν τα πορτοκάλια. Τον Οκτώβριο τα δέντρα μας είναι γεμάτα. Εμείς κοιμόμαστε νωρίς και ξυπνάμε νωρίς. Στις 12.15 τα μεσάνυχτα ακούσαμε φωνές και θορύβους. Ανάψαμε φώτα και ειδοποιήσαμε τους γείτονες. Βγήκαμε έξω με φακούς από τέσσερα σπίτια. Ήμασταν 6 άντρες. Κανένας μας δεν οπλοφορούσε. Κρατούσαμε όλοι μπαστούνια και δυο αλυσίδες χοντρές για προστασία.
Ακούσαμε δυο που τρέχανε στο χωματόδρομο προς τη ΒΙΑΛ. Κάτω από το υπόστεγο του σπιτιού μας, από τη μεριά της στέρνας, είδαμε μια πεσμένη γυναίκα, κουβαριασμένη. Κρατούσε τα μάτια της κλειστά, ακόμα και όταν πέσανε πάνω της τα φώτα. Δεν ήθελε να την αγγίξουμε αλλά τη σηκώσαμε κουβαριασμένη. Την είχαν βιάσει. Τα χέρια της είχαν αίματα. Δεν ήθελε να δούμε το πρόσωπό της. Πήραμε τηλέφωνο την Αστυνομία να συλλάβουν τους βιαστές πριν μπουν μέσα στη ΒΙΑΛ. Αλλά βέβαια αυτό δεν έγινε. Έτσι και περάσουν το συρματόπλεγμα κανείς δεν τους αγγίζει, κάνουν ό,τι θέλουν, ασυδοσία και βιαιοπραγίες μεταξύ τους. Χαμός και χαλασμός μέσα στη ΒΙΑΛ.
Σε 2 ώρες περίπου ήρθε ένα περιπολικό και πήρε τη γυναίκα για το νοσοκομείο. Είδαμε κάπως το πρόσωπό της, νεαρό κορίτσι ήτανε.
Χ.Δ.
Κάτοικος Βαρβασίου, Κάμπος, Χίος
****
ΕΙΜΑΙ γιατρός παθολόγος του κρατικού νοσοκομείου Χίου. Έρχονται κάθε μέρα από το πρωί, έρχονται όλες τις ώρες. Τα χειρότερα έρχονται τη νύχτα μετά τα μεσάνυχτα. Έρχονται μαχαιρωμένοι στο πρόσωπο, στα χέρια, στα πλευρά. Ορισμένοι από καβγάδες, ορισμένοι αυτοτραυματισμένοι. Ζητούν να φύγουν από το νησί διότι δεν προσφέρεται η κατάλληλη ιατρική θεραπεία. Ζητούν να γνωματεύσουμε ότι είναι επικίνδυνα σχιζοφρενείς ή μανιακοί. Οι γυναίκες φέρνουν πάντα και τα παιδιά τους, ορισμένες έρχονται κάθε βράδυ για να αποφύγουν τις καταδιώξεις και τους βιασμούς -προτιμούν να περιμένουν στους πάγκους των διαδρόμων μέχρι να περάσει η νύχτα. Το νοσοκομείο έχει ελάχιστο προσωπικό τη νύχτα. Όσοι πρόσφυγες προλάβουν κρύβονται μέσα στις τουαλέτες για προστασία. Οι χιώτες ασθενείς κλειδαμπαρώνονται στους ορόφους και στην πτέρυγα καρδιοπαθών. Το πρωί οι διάδρομοι του ισογείου είναι γεμάτοι σώματα, αποφάγια, ακαθαρσίες. Οι χειρότεροι είναι οι Σομαλοί και οι Πακιστανοί. Σύροι πια δεν υπάρχουν.
Γ.Γ.
Ιατρός παθολόγος Σκυλίτσειου Νοσοκομείου Χίου
****
ΟΝΟΜΑΖΟΜΑΙ Νίκος Π. και είμαι αστυνομικός Ασφαλείας. Υπηρετώ στο Σώμα 19 χρόνια και έχω δει πολλά. Με φώναξαν στο καινούργιο στρατόπεδο του Χαλκειούς ξαφνικά ένα πρωί. Ήρθε το περιπολικό με δυο καινούργια παιδιά και με πήρε από το Τμήμα. Φτάσαμε σε 15' με τη σειρήνα. Το αγόρι ήταν κρεμασμένο στα συρματοπλέγματα με πλαστικό σχοινάκι που απλώνουμε τα ρούχα. Τα χέρια του είχαν μελανιάσει. Είχε φτιάξει μια θηλειά με το ίδιο σκοινί και είχε βάλει το κεφάλι του μέσα. Αν είχε κατορθώσει να λύσει τα χέρια του θα έμενε κρεμασμένο μόνο από το λαιμό και θα είχε καταφέρει να πνιγεί. Το σώμα του ήταν άψυχο αλλά ζούσε ακόμα. Το προηγούμενο βράδυ το είχαν δείρει, το είχαν βιάσει, είχαν κακοποιήσει τα γεννητικά του όργανα. Τον τυλίξαμε σε μια κουβέρτα και τον πήγαμε στο νοσοκομείο. Η σειρήνα μας ούρλιαζε όλο το δρόμο. Μας είπαν την επομένη ότι ξεψύχησε. Ζητήσανε τους γονείς του αλλά δεν είχε. Κανείς δεν ξέρει από πού ήταν.
Ν.Π.
Αστυνόμος Ασφαλείας
****
ΕΙΜΑΙ συνταξιούχος του Δήμου Χίου. Εργάστηκα 32 χρόνια. Παίρνω σύνταξη 420 ευρώ. Η σύζυγος δεν εργάζεται, δεν έχει σύνταξη. Είμαστε 65. Το παιδί μας είναι παντρεμένο στην Αθήνα -προσπαθούν με δουλειές αυτοκινήτων. Το σπίτι μας είναι τρία δωμάτια, πάνω από τη συνοικία Φραγκοκκλησιά. Εκεί πιο πάνω λίγο φτιάχνουν τον καταυλισμό για τους πρόσφυγες. Θα χωράει 2.000, άλλοι λένε 3.000. Έτοιμα σπίτια με δρόμους, ηλεκτρικό, νερό, κουζίνα, μπάνιο, βασική επίπλωση. Τους δίνουν 400 ευρώ το άτομο συν έξτρα για τα παιδιά, τζάμπα φαγητό, ρουχισμό, ιατρική περίθαλψη. Για γιατρούς πάνε στο Σκυλίτσειο Δημόσιο Νοσοκομείο που πάμε και εμείς. Περιμένουμε στις ίδιες ουρές. Άμα είναι μαχαιρωμένοι ή άμα φωνάζουν πολύ ή έχουν μωρά που κλαίνε μπαίνουν πρώτοι. Δουλέψαμε όλη μας τη ζωή στη Χίο. Πληρώσαμε φόρους και φόρους τόσα χρόνια, ζήσαμε με το υστέρημά μας. Τώρα έρχονται όλοι αυτοί από την Αφρική, το Αφγανιστάν, το Πακιστάν και γίνονται σε μια μέρα πλουσιότεροι από εμάς, 400 και 400 άντρας και γυναίκα καθαρά στο χέρι, κάτι παραπάνω για τα παιδιά, τζάμπα σπίτι και όλα τα άλλα, ακόμα και τα φάρμακα. Και δεν τους αγγίζει κανείς! Δεν τους διώχνει κανείς! Όλο έρχονται κι άλλοι. Δεν έχουν τελειωμό. Τους ψάχνουν στη θάλασσα με τις θερμικές κάμερες να μην πνιγούν και μας τους φέρνουν μισοπεθαμένους να τους σώσουμε.
Εργαστήκαμε όλη μας τη ζωή, μεγαλώσαμε και σπουδάσαμε το γιο μας, φροντίσαμε τη μητέρα μου μέχρι τα τελευταία της, στα 82. Τι κράτος είναι αυτό; Τι κοινωνία είναι αυτή; Η ζωή μας πήγε χαμένη.
Α.Π.
Συνταξιούχος, Φραγκοκκλησιά, Χίος
****
ΤΗΝ Πρωτοχρονιά κατέβαιναν τα παιδιά μας του Γυμνασίου με τα στολισμένα βαποράκια του Αγίου Νικόλα στην πλατεία. Κατεβαίνουν από τις γειτονιές τραγουδώντας τα κάλαντα και μαζεύονται στο σιντριβάνι. Εκεί λένε τα κάλαντα και τα παινέματα και παίζουν μουσική. Έρχεται ο Δήμαρχος και δίνει βραβεία στα καλύτερα παπόρια. Μαζεύεται κόσμος.
Φέτος, λίγο παραπέρα στεκόταν μια παρέα Πακιστάνια και Αφγάνια. Κρατούσανε σακούλες μαύρες και πίνανε. Μόλις είδανε τα παιδιά με τα κάλαντα και τα βαπόρια άρχισαν να χοροπηδάνε, να ξεφωνίζουν και να ασχημονούν. Δεν έρχονταν κοντύτερα γιατί ήμασταν πολλοί. Αλλά δεν άφηναν τις κουστωδίες να πάρουν μπρος με τη γιορτή μας. Είπαμε στο Δήμαρχο να τους διώξει. Δίπλα ήταν σταματημένο ένα περιπολικό και 4 αστυνόμοι. Πήγε ο Δήμαρχος και τους μίλησε. Πήγαν και δυο καθηγητές του Γυμνασίου και ο πάτερ Ευδόκιμος.
Γύρισαν και μας είπαν ότι η Αστυνομία δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Δεν έχουν άδεια να τους αγγίξουν γιατί είναι πρόσφυγες του ΟΗΕ. Μόνον αν αδικοπράξουν μπορούν να τους συλλάβουν. Καλά, τους λέμε, ούτε παρατήρηση δεν μπορείτε να τους κάνετε, να φύγουν από εδώ; Οι αστυνομικοί μας κοιτούσαν αλλα δεν κουνούσαν. Ο Δήμαρχος ήταν άπραγος, αν και πήρε ένα-δυο τηλέφωνα.
Οι οικογένειες φύγαμε με τα παιδιά μας χωρίς τη γιορτή. Βραβεία δεν δόθηκαν. Τα Πακιστάνια και Αφγάνια, όλα νέα παιδιά αλλά άπλυτοι και βρόμικοι, μείνανε στην πλατεία. Πρωτοχρονιά, η πλατεία και ο Κήπος έρημα από Χιώτες. Ελπίζουμε του χρόνου να ακουστούν παινέματα και να δοθούν βραβεία. Φέτος τα παιδιά μας απογοητεύτηκαν.
Κώστας και Ασημίνα Χ.
Αγία Μαρίνα, Χίος
****
Ευχαριστούμε για τη φιλοξενία,
Μιχάλης Μόσχος
Αντιπρόεδρος Ελληνικής Εταιρείας Λονδίνου
27 Clarewood Court, Seymour Place
London W1H 2NL