ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΦΙΛ. ΟΜΙΛΟ ΚΑΡΔΑΜΥΛΩΝ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΠΟΙΗΤΙΚΗΣ ΣΥΛΛΟΓΗΣ ΤΟΥ
“ΑΛΙΓΕΝΗ” , ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ 22/4/2017, ΣΤΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΚΑΡΔΑΜΥΛΩΝ ΚΑΙ ΠΟΥ ΛΟΓΩ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΩΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΑ ΝΑ ΠΑΡΕΥΡΕΘΩ
Χρήστο αδελφέ μου,
Μιλώντας με νέα παιδιά και προσπαθώντας να τους μεταφέρω τι είναι παράδοση με ένα τρόπο που να μην περιέχει δογματισμούς, αράχνες και παλαιομοδίτικες προκαταλήψεις όρισα την παράδοση ως εξής:
Παράδοση είναι να μεταδώσω και να παραδώσω στα παιδιά μου τον παράδεισό μου, αυτόν που κουβαλάω όλα μου τα χρόνια στη ψυχή μου, σαν σκυτάλη. Όλα που αγάπησα και αγαπώ. Όλα που χόρεψα, που τραγούδησα, όλα αυτά που ήταν πάντα η αλήθεια της καρδιάς μου. Η προσωπική μου αλήθεια, ή καλύτερα ο προσωπικός μου μύθος.
Και παράλληλα σκεφτόμουν την κάθε φορά που ήρθα σε κοινωνία μαζί σου μέσα από τα ποιήματά σου, μέσα από τα βιβλία σου, μα ακόμα πιο πολύ μέσα από τις ζωντανές προσωπικές επαφές. Καταλάβαινα πάντα τον τεράστιο παράδεισο που κουβαλά η ψυχή κι η καρδιά σου, το απίστευτο περιεχόμενο σου…
Προ λίγων ημερών μάλιστα βρεθήκαμε και μας απάγγελλες από στήθους ένα σωρό μικρά ποιητικά έπη με συνείδηση του συναισθήματος και του βάθους του περιεχομένου του λόγου τους.
Όλο λοιπόν αυτόν τον προσωπικό σου παράδεισο τον έχω συναντήσει και τον συναντώ ΚΑΙ στα ποιήματά σου.
Στα ποιήματά σου που είναι τα σύνεργα που μάχεσαι την απουσία την κοινωνική, την απουσία την οικογενειακή, τα σκοτώματα της καρδιάς κάθε φορά που φεύγεις ταξίδι στο καράβι για να δουλέψεις για την οικογένεια και τον επιούσιο.
Τους διαλόγους σου με το βάθος του απέραντου ορίζοντα του ωκεανού με τις ατέλειωτες αγωνίες τις προσδοκίες και τις νοσταλγίες.
Αυτά τα σκοτώματα της καρδιάς και της απουσίας ξέρω κι από τον εαυτό μου, αφού είμαστε συνάδελφοι, μας κατεβάζουν στο υπαρξιακό βάθος του ανθρώπινου υπαρξιακού δράματος…
Εκεί που είμαστε μόνοι, τελείως μόνοι και γυμνοί μπροστά στο Θεό της καρδιάς μας.
Κι εκεί, κάτω από αυτές τις συνθήκες της υπαρξιακής αγωνίας αναδεύει το ποίημα σαν προσευχή λύτρωσης και ανοίγει τις διόδους εκείνες που μας ενώνουν, που μας κάνουν συγκοινωνούντα δοχεία του ανθρώπινου υπαρξιακού μας δράματος.
Κι έτσι ο ποιητικός λόγος, με αυτή την εσωτερική συγκοινωνία γίνεται αυτόνομος και επίκοινος κι ακολουθεί την πορεία του αφήνοντας τον ποιητή στην ανθρωπινή σχετικότητά του.
Αυτά τα ποιήματά σου, αυτόν τον παράδεισο της καρδιάς σου πόσο χαίρομαι που έχεις το κουράγιο να τον καταγράψεις και να μας τον χαρίσεις, μα πιο πολύ χαίρομαι που η προσφορά σου αυτή απευθύνεται στα νέα παιδιά, στα παιδιά μας, γίνεται δηλαδή κληρονομιά και ενσωματώνεται και στην παράδοση αυτή καθ’ αυτή.
Ο Θεός να σ’ έχει πάντα καλά
Πάντα φίλος σου και θαυμαστής σου
ΜΑΝΩΛΗΣ ΦΥΣΣΑΣ