Σε παλαιότερο άρθρο μου είχα αναφερθεί στην αλγεινή εντύπωση που μου προξένησε η εικόνα των μπαζών στην είσοδο του Δημοτικού Κοιμητηρίου Βροντάδου που βρίσκεται στην περιοχή του Μερσινιδίου (σε χώρο που παρεχώρησε το Μυρσινίδι). Τα αντανακλαστικά των υπευθύνων(;) (δεν γνωρίζω ποιών) ήταν άμεσα και οι κάδοι για τα μπάζα μεταφέρθηκαν 300 μ. βορειότερα. Επίσης έγιναν ανακοινώσεις στα ΜΜΕ και τοποθετήθηκαν ωραίες πελώριες «ταμπέλες» με κόκκινα γράμματα σε άσπρο φόντο, ενημερώνοντας τους ενδιαφερόμενους για τη νέα θέση των κάδων και απειλώντας τους παραβάτες με πρόστιμα! Όμως…, αχ! αυτό το όμως…
Λίγο προτού επιστρέψω στη μόνιμη (προς το παρόν, διότι κάποια στιγμή θα μετοικήσω στο… Μερσινίδι) κατοικία μου στο Μαρούσι, ξαναεπισκέφθηκα το νεκροταφείο όπου και η ΣΙΓΟΥΡΑ μόνιμη κατοικία μου, και τι να δω: τόνοι (ναι, τόνοι) σκουπίδια, από καφάσια μέχρι κορμοί… αποβιωσάντων φοινίκων. Και βέβαια και τα καφάσια είναι χρήσιμα (π.χ. για τη συλλογή φρούτων), και οι φοίνικες για καύσιμη ύλη! Όμως δεν είναι για το νεκροταφείο. Βέβαια, οι ταμπέλες έλεγαν για πρόστιμα κλπ. κλπ.
Και επανέρχομαι στο «τις πταίει;». Μήπως «πταίει» μόνο το κακό μας το κεφάλι; Είμαι σίγουρος ότι με μια έρευνα μπορεί να βρεθούν οι «άτακτοι».
Πάντως, τελειώνοντας, εκφράζω ακόμα μια φορά τα συγχαρητήριά μου για τον μέχρι σήμερα χειρισμό της υποθέσεως από τους αρμοδίους και τη λύπη μου για τη συμπεριφορά κάποιων ανοήτων!... (κάποιων ανεγκεφάλων, θα έγραφα).
Πάντα με ΑΓΑΠΗ
(διότι «όλα εδώ θα μείνουν»)
Αναστ. Ι. Τριπολίτης
Αγγειοχειρουργός