Το 1993 το Οικουμενικό Πατριαρχείο ανακήρυξε Άγιο τον Γέροντα της Μονής Παναγίας Βοήθειας, Άνθιμο Βαγιάνο, που εκοιμήθη το 1960, αφού προτού γίνει κτήτορας της Μονής για 25 χρόνια υπηρέτησε ως Ιερέας στο Λωβοκομείο, δίνοντας τη Θεία Μετάληψη στους λεπρούς και μετά πίνοντας ο ίδιος την υπόλοιπη Θεία Κοινωνία, σε μια εποχή που αυτό που ήξερε ο κόσμος και η επιστήμη για τη λέπρα ήταν ότι είναι... κολλητική. Πριν όμως, σε νεαρή ηλικία, μόναζε στο Λατόμι, σημερινή στάση Παγιαύλα, όπου και τα πατρογονικά του κτήματα, σε ένα καλύβι που έφτιαξε μόνος του, όπου δίπλα υπάρχει μια ελιά, όπως και τώρα υπάρχει, στην κουφάλα της οποίας έμενε όλη σχεδόν τη νύχτα γονυπετής να προσεύχεται. Εκεί ευσεβείς Χριστιανοί έκτισαν ένα ωραιότατο μικρό Ναό στη μνήμη του, που λειτουργείται κάθε Τετάρτη κάτι που έγινε και σήμερα, παρουσία μάλιστα συγγενών του Γέροντα, μεταξύ των οποίων και ο ανιψιός του Κωνσταντίνος Παλαιός, Καθηγητής Πανεπιστημίου, πρώην Δ/ντής του Ινστιτούτου Φυσικοχημείας και Αντιπρόεδρος του “Δημόκριτου”. Και σήμερα κυρίες της Ενοριακής Επιτροπής είχαν φροντίσει για πλούσια κεράσματα μετά τη Θεία Λειτουργία, ενώ το ίδιο έγινε και στο σπίτι του Κ. Παλαιού, που είναι κοντά στο Ναό. Ο ίδιος μας μίλησε για το ετήσιο αυτό προσκύνημα στη γενέτειρα αποφεύγοντας να αναφερθεί στο πρόσωπό του, που ευτυχώς μας σκιαγράφησε λιτά η παρευρισκόμενη στη γιορτή Δέσποινα Βλυσίδου. Στην ίδια ομήγυρη είδαμε και τη συγγραφέα πολλών βιβλίων για τις εκκλησίες και τα Μοναστήρια της Χίου, Πόπη Χαλκιά - Στεφάνου.
Σημειώνεται ότι για την προσωπικότητα του Γέροντα έχει καταγραφεί το εξής ιστορικό περιστατικό:
Επί γερμανικής κατοχής, οι κατακτητές έψαχναν ένα ήσυχο μέρος για αναρρωτήριο και κατόπιν μελέτης επέλεξαν τη Μονή Παναγίας Βοήθειας. Από σεβασμό στο χώρο, αφού ειδοποίησαν για την απόφαση, επισκέφθηκε τη Μονή αυτοπροσώπως ο γερμανός Διοικητής. Μια μοναχή που άνοιξε το μικρό παράθυρο της πόρτας, του είπε να περιμένει τον Γέροντα, κάτι που έγινε σε λίγο. “Τι θέλετε, παιδί μου;”, είπε ο γέροντας Άνθιμος, αλλά ο διερμηνέας δεν πρόλαβε να μεταφράσει. Στη θέα της ασκητικής μορφής του Γέροντα, ο Γερμανός είχε μείνει άφωνος. Αστραπιαία χαιρέτισε στρατιωτικά, έκανε μεταβολή και είπε στον άφωνο διερμηνέα: “Πες του παππούλη, λάθος, δεν χρειαζόμαστε τίποτα”. Κι έτσι η Μονή Παναγίας Βοήθειας δεν επιτάχτηκε χωρίς ο Γέροντας να προβάλλει ούτε ένα επιχείρημα.
