Οι περισσότεροι επίδοξοι γονείς έχουν αναρωτηθεί σχετικά με τον αν θα μπορούσαν να σταθούν αντάξιοι του γονεϊκού ρόλου. Η φράση «Αν θέλουμε κάτι να αλλάξει σε ένα παιδί, πρέπει πρώτα να εξετάσουμε και να βεβαιωθούμε ότι δεν είναι κάτι σ’ εμάς που θα έπρεπε να αλλάξει», πιθανόν, να απαντά ένα σκέλος αυτής της ερώτησης.
Προκειμένου να εξηγηθεί το παραπάνω θα γίνει μια μικρή αναδρομή στην ιστορία της ψυχολογίας εστιάζοντας στη «θεωρία του δεσμού ή της προσκόλλησης».
Ο ψυχαναλυτής John Bowlby, υπήρξε ο εισηγητής της θεωρίας του δεσμού ή της προσκόλλησης (attachment theory ). Μίλησε λοιπόν για «συμπεριφορές ή δεσμούς προσκόλλησης»,των οποίων ο βασικός στόχος είναι η δημιουργία και η εξασφάλιση ισχυρών συναισθηματικών δεσμών ανάμεσα στο παιδί και τον φροντιστή του.
Πιο απλά, σύμφωνα με την παραπάνω θεωρία, ο γονεϊκός ρόλος δεν περιορίζεται αποκλειστικά και μόνο στη βιολογική κάλυψη των αναγκών του παιδιού του. Ο γονέας, ως ασφαλές λιμάνι, στέκεται υπεύθυνος για την ικανοποίηση των συναισθηματικών αναγκών του παιδιού ενώ παράλληλα του προσφέρει ένα «ασφαλές καταφύγιο» προκειμένου να εξερευνήσει το περιβάλλον του.
Αργότερα, η θεωρία του δεσμού επεκτάθηκε και στις ενήλικες σχέσεις. Αν η φροντίδα που λαμβάνει το βρέφος (και νήπιο) είναι συνεχής και εκλαμβάνεται από το ίδιο ως δεδομένη, τότε θα δημιουργήσει θετικά συναισθήματα για τον έξω κόσμο και ο δεσμός του με τον φροντιστή θα είναι συναισθηματικά ιδιαίτερα ισχυρός ( ασφαλής δεσμός ).
Οι μετέπειτα σχέσεις του θα έχουν και εκείνες με τη σειρά τους ασφαλή βάση και θα κατακλύζονται από θετικά συναισθήματα. Σε περίπτωση όμως που οι ανάγκες του βρέφους δεν καλυφθούν τότε αναπτύσσει έναν «ανασφαλή δεσμό προσκόλλησης», ο οποίος διακρίνεται σε δύο κατηγορίες τον «αγχώδη αμφιθυμικό δεσμό προσκόλλησης» και τον « απορριπτικό δεσμό προσκόλλησης».
Πηγή:protothema