Τα επωάζουν, πηγαινοέρχονται όλη την ημέρα και τα ταΐζουν αλλά όταν φυτρώσουν τα φτερά τους αφήνουν τις κουτσουλιές τους μέσα στην οικογενειακή φωλιά και εξαφανίζονται.
Στη χώρα μας κάπως έτσι συμβαίνει με τα Ελληνόπουλα. Τα γεννούμε, τα μπουκώνουμε, τα ψυχαγωγούμε τα στεγάζουμε, τα σπουδάζουμε και μόλις ανοίξουν τα φτερά τους απομακρύνονται. Είναι δικαίωμά τους να απολαμβάνουν όλα αυτά, όμως απαράβατος και θεμελιώδης ηθικός νόμος, δίπλα τα δικαιώματα, αλληλένδετα συνυπάρχουν και οι υποχρεώσεις.
Στις ανεπτυγμένες κοινωνίες των ανθρώπων τις υποχρεώσεις αυτές των νεοσσών τις αναλαμβάνει το κοινωνικό κράτος για να μπορούν οι νέοι άνθρωποι απερίσπαστα να κτίσουν την ζωή τους. Το ίδρυμα στο οποίο ευχαρίστως καταφεύγει ο υπερήλικας που δεν μπορεί να εξυπηρετήσει τις ανάγκες του είναι καλύτερο από το οικογενειακό σπίτι του γιατί εξακολουθεί να εργάζεται με εργοθεραπεία στην απασχόληση που του αρέσει για να μην πάθει άνοια όπως στα Ελληνικά γηροκομεία—φυλακές που μπαίνει υγιής ο άνθρωπος και ένα χρόνο μετά την είσοδό του παθαίνει άνοια. Για τον ίδιο λόγο αλλά και για λόγους ψυχαγωγίας έχει μέσα στο ένα χρόνο καθορισμένο αριθμό εκδρομών, θεατρικών παραστάσεων εκκλησιασμών, και πολλών άλλων ενασχολήσεων, πάντα υπό την επίβλεψη ειδικά εκπαιδευμένων νοσηλευτριών.
Αυτά συμβαίνουν αλλού ενώ εμείς συζητούμε και διεκδικούμε μόνο για τα νηπιαγωγεία των νέων πολιτών και για τα δικαιώματα των ενήλικων, όμως τηρούμε σιγήν ιχθύος έχοντες άγνοια για τις ανάγκες των υπερήλικων που δεν μας είναι πια χρήσιμοι και απορρίπτονται σαν στημένες λεμονόκουπες στην χώρα της Ορθοδοξίας. Συνήθως (με τις εξαιρέσεις), τα παιδιά ξεφορτώνονται τους γονείς πληρώνοντας μία ανειδίκευτη και ανεύθυνη χωριάτα αλλοδαπή που δεν θέλει η δεν γνωρίζει να χειριστεί τις αυξημένες σωματικές και ψυχικές αδυναμίες και ανάγκες υπερήλικα και εξαφανίζονται. Στην πολυκατοικία μας γνωρίσαμε τρείς περιπτώσεις μιας τέτοιας ανάλγητης εγκατάλειψης όπου η κάθε χωριάτα ανεξέλεγκτα κακομεταχειρίζεται, υποβιβάζει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια του ανυπεράσπιστου γέροντα (-ισσας). Ανάλογες περιπτώσεις υπάρχουν σε όλη την Ελληνική επικράτεια.
Στην τριτοκοσμική χώρα μας με την ‘’περίφημη Ελληνική οικογένεια’’ η γεροντική πρόνοια είναι ανύπαρκτη και εδώ το πουλί δεν πρέπει να αφήνει τις κουτσουλιές του στην γενετήσια φωλιά και να εξαφανίζεται. Εδώ υπεισέρχονται οι υποχρεώσεις οι αντίστοιχες με τα δικαιώματα που απολάμβανε πριν να ανοίξει τα φτερά, και στο μέτρο των δυνατοτήτων του θα μπορούσε να επισκέπτεται τον γονέα και να ελέγχει τη ‘’νοσηλεύτρια’’ την ευζωία του και την αξιοπρέπεια του γέροντα (-ισσας).
Ακόμη χειρότερη είναι η περίπτωση των παιδιών που δημιουργούν οικογένειες στο εξωτερικό και εμφανίζονται μετά από μερικά χρόνια, έρχεται ο Τerry και η Dorothi και λένε στον παππού ‘’good morning grant pa, εμείς στο Αμέρικα πολλά τάλαρα’’
Το πρόβλημα ηθικής τάξεως που καταλύεται από την αχαριστία καθιστά ένοχους και τους γονείς που συμμετέχουν στην κατάλυσή της με τον νοσηρό τους συναισθηματισμό και εδώ διαχωρίζουμε την οικογενειακή εκμετάλλευση από την οικογενειακή αλληλεγγύη. Είναι οι γονείς οι οποίοι απεμπολούν με πόνο ψυχής το δικαίωμα της γονικής επικοινωνίας για τα δικαιώματα του νέου ανθρώπου. Ας πάει στο εξωτερικό λέει αλλά ‘’η καρδούλα του το ξέρει’’ αφού εδώ δεν υπάρχει απασχόληση, και ο νεοσσός που απέκτησε φτερά τους αφήνει τις κουτσουλιές του και απομακρύνεται.
Απομακρύνεται αλλά είναι οφειλέτης στην κοινωνία και στους γονείς για την αγάπη και τα ποσά που ξόδεψαν για να τον μεγαλώσουν από τρία κιλά κρέας και να τον σπουδάσουν. Είναι και αδιάφορος για το μέλλον της πατρίδας του και αγνώμων, γιατί επένδυσε για την ενηλικίωση και στην μόρφωσή του μια ολόκληρη περιουσία. Ευτυχώς που η πλειονότητα της νεολαίας διαπνέεται ακόμη από αισθήματα αγάπης για τους γονείς και την πατρίδα. Το μεγαλύτερο ποσοστό της νεολαίας αγωνίζεται τον αγώνα τον καλό σε ένα ή περισσότερα επαγγέλματα, σε βουστάσια σε σουβλατζίδικα σε καφετέριες και αλλού. Είναι οι λεβεντόψυχοι νέοι της Ελλάδας που δεν την εγκαταλείπουν ούτε αυτήν ούτε και τους γονείς για να αφήσουν τα χρέη τους και να καθίσουν σε έτοιμο στρωμένο τραπέζι κάποιας Βορειοευρωπαϊκής χώρας. Είναι και ένας από τους λίγους σπουδαγμένους που παντρεύτηκε την κόρη μιας πλούσιας πεθεράς και παρά τις προτροπές της συζύγου να βρει μια οποιαδήποτε δουλειά, εκείνος αισθανόμενος το πορτοφόλι της πεθεράς δήλωνε ότι μόνο στην επιστήμη του μπορεί να εργαστεί. Αυτός εξεδιώχθη και έλαβε το μάθημά του.
Δεν είναι τυχαίο που ένας ξένος ηγέτης που δηλώνει φιλέλληνας προέτρεψε τους νέους να μην μεταναστεύουν Δουλειές υπάρχουν για τους μετανάστες και η οποιαδήποτε δουλειά είναι αξιοπρεπής κατά μείζονα λόγο όταν εξασκείται από επιστήμονες, ντροπή είναι η απραξία, ο παρασιτισμός και η αχαριστία.
Δεν θα ξεχάσω τον τελειόφοιτο που ήρθε να αγοράσει το αυτοκίνητό μου τρία χρόνια άνεργος με τρεις δουλειές μερικής απασχόλησης, αποφασισμένος να μείνει για να μη χάσει τους γονείς του, τους συγγενείς και τους φίλους του, τους τόπους που έπαιζε όταν ήταν παιδί και μάτωνε τα γόνατα. Ένας Έλληνας που δεν έδωσε χώρο σε μια μαντήλα που θα γεννοβολήσει παιδάκια καλά και συμπαθητικά, αλλά που αύριο θα γίνουν η πλειοψηφία των κατοίκων για να σταματήσει αυτός ο τόπος να είναι χρήσιμος στις κοινωνίες των ανθρώπων. Γι’ αυτό λοιπόν δεν πληρώνουμε τις κουτσουλιές που κάναμε στην οικογενειακή φωλιά μας με την αναλγησία την αχαριστία και την απαξίωση, αλλά στεκόμαστε δίπλα στους ανθρώπους που μας αγάπησαν και αγωνιζόμαστε να στηρίξουμε την πατρίδα που μούσκεψε από το αίμα των προγόνων μας για να κατοικείται από ελεύθερους, χορτασμένους και σπουδαγμένους Έλληνες.