Ο Σταμάτης Μηνιώτης, γεννήτορας της εταιρείας Μηνιώτη, που για χρόνια εξυπηρετούσε ακτοπλοϊκά με τα σκάφη της τα μικρονήσια του Αιγαίου, ήταν αντιστασιακός, που στην διάρκεια της κατοχής φυγάδευσε εκατοντάδες Χιώτες στα Μικρασιατικά παράλια. Παρασημοφορήθηκε από την Βασίλισσα της Αγγλίας για την προσφορά του στη φυγάδευση Άγγλων Αξιωματικών στον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο και εξέδωσε βιβλίο για την Μικρασιατική καταστροφή. Ο Δήμος Χίου αφιέρωσε μια οδό στο όνομα του, δίπλα στο σπίτι του.
Σ’ αυτήν μπαίνουμε από την οδό Καλοθέτου, όπου αριστερά στο βάθος βρίσκεται το σπίτι του καπ. Σταμάτη Μηνιώτη, που απέναντι βρίσκουμε την πρώτη πινακίδα ονοματοθεσίας.
Δεξιά αυτό που βλέπει κανείς δεν είναι και το πιο συνηθισμένο του κόσμου. Ένα μικρό Εκκλησάκι, ίσα - ίσα χωρούν σε αυτό δυό - τρείς άνθρωποι, αφιερωμένοι στον Άγιο Γιώργη, που για να ξεχωρίζει από την κεντρική Εκκλησία , της προσφυγοσυνοικίας του Κάστρου, ονομάζεται στο… Κεχρί.
Το γιατί μας το εξηγεί η Κική Ιορδάνη, που μαζί με άλλες γειτόνισσες έχουν υπό την προστασία τους, την μικρή αυτή Εκκλησία μινιατούρα.
Συνεχίζουμε στο άνοιγμα μιας μικρής πλατείας, όπου στο κλείσιμο της η γωνία είναι βαμμένη έντονα για να την προσέχουν οι οδηγοί των Ι.Χ. που ίσα -ίσα χωρούν.
Ένας διπλός άμπελος στην άλλη γωνία, ο δρόμος μόλις τρία βήματα, παράθυρα με μαστιχάκια, ένα διώροφο σπίτι, μια αυλή γκαράζ απέναντι και εδώ πάλι ένα νέο άνοιγμα δημιουργεί μια πλατεία, ιδανική για να λιάζονται τα γατάκια της γειτονιάς, που διακρίνεται για την ησυχία της όπως επισημαίνει η κάτοικος Μαρκέλλα Αντωναράκη.
Άλλο να διώροφο σπίτι, άλλη μια πινακίδα της οδού, ένα πετροντούβαρο απέναντι, ένας ανενεργός κρουνός και εδώ τρίτη πλατεία μας οδηγεί μπροστά στην ιστορική Εκκλησία του Αγίου Νικολάου. «Μαζεύουμε ήλιο» στο παγκάκι απέναντι από το αγαπημένο στους Καστρούσους ΑγιοΝικολάκι, που ανακαινίσθηκε το 1950 αλλά όπως μας πληροφορεί η Αρχαιολογική υπηρεσία, με μια ταλαιπωρημένη στήλη απέναντι, ο αρχικός Ναός κτίστηκε το 1346 και εδώ υπογράφηκε από τους τότε αριστοκράτες του νησιού η παράδοση του στους Γενουάτες, που έμειναν στην Χίο έως το 1566, που παρέδωσαν το νησί στους Οθωμανούς.
Συνεχίζουμε με μια συστοιχία από συκιές, προσφυγικά ταπεινά σπιτάκια και αντικρύζουμε το Νοτιο Ανατολικό τοίχος του Κάστρου, στην κορυφή του οποίου μέχρι πρότινος υπήρχαν και υπάρχουν ακόμα οικίες.
Κάτω από αυτό, τα νερά που στερνιάζουν σχηματίζουν μια μικρή λίμνη, όπως επισημαίνει και η κάτοικος της περιοχής Μαρία Αμαμίρ.
Συμβολικά ίσως στην λίμνη αυτή υπάρχει μια παροπλισμένη βάρκα, τα νερά είναι τόσο βαθιά, που επιχειρούμε σε αυτά να ρίξουμε και «κουταλάκια» βγαίνοντας ξανά στον κεντρικό δρόμο στην σκιά ενός Φύκου.
Απέναντι βρίσκουμε ένα σπίτι σκεπασμένο από κισσό, μια πεζογέφυρα μας βγάζει από αυτό σε ένα προσκυνητάρι της Αγίας Μαρκέλλας και εδώ αντικρύζοντας μια Αροκάρια, βγαίνουμε από ένα καπετανόσπιτο στην οδό Θεοτοκά.
Η Σταματίου Μηνιώτη συνεχίζεται εδώ με τριώροφα κτίσματα εκατέρωθεν, ενώ και από τις δύο πλευρές βρίσκονται οχήματα προς ενοικίαση.
Εδώ και ολοκληρώνεται η οδός, από την οποία από την οδό Καλοθέτου ξεκινήσαμε την περιήγηση μας και στην Φτωχειά Προκυμαία «Φτου και βγήκαμε».
Ρεπορτάζ: Γιάννης Τζούμας
Εικονοληψία - φωτογραφίες: Κώστας Αναγνώστου
Επεξεργασία εικόνας: Νέλο Μέσι
