Τώρα γιατί σας πρήζω εγώ με την εκδρομή του «Φάρου»;
Μα λίγο το έχετε 40 παλαβοί να έχομε ξεκινήσει από τη Χίο, για να επισκεφτούμε μεταξύ άλλων την Εκκλησία του Αγίου Νικολάου στα Μύρα της Λυκίας, να φύγουμε δηλαδή από τον Τσεσμέ και να βρεθούμε οδικώς χοντρικά πάνω από την… Κύπρο;
Περάσαμε βέβαια από το Παμούκαλε το Κάστρο του βαμβακιού και ξυπνώντας πολύ πρωί για τόσο μεγάλη απόσταση, εγώ έκανα αυτό που θεωρώ «κλειδί» για μια περιοχή. Να δώ το… ξύπνημα της. Βέβαια λίγο δύσκολο να ξυπνήσει ένας τόπος όταν οι γυναίκες του, εξαιρουμένης της «Γκιαούρ Σμύρνης» είναι ντυμένες περίπου με… τσουβάλια, αλλά το ξύπνημα μιας πόλης γενικά δείχνει τους ρυθμούς, τον παλμό και τον πολιτισμό της.
Αυτό έκανα στο Παμούκαλε και παρακολουθήστε το αν σας ενδιαφέρει φωτογραφικά, για να συνεχίζουμε να καταπίνουμε χιλιόμετρα, προκειμένου να φτάσουμε στον… πάτο της Τουρκίας, αφού εκεί είναι ο τελικός προορισμός.
Κρατάμε τις απέραντες εκτάσεις. Η Τουρκία είναι μια μεγάλη χώρα. Μόνο «περπατώντας» το συνειδητοποιείς. Παράλληλα ψάχνεις και που κάνουμε λάθος. Δεν μπορεί εμείς να καιγόμαστε κάθε χρόνο και η Τουρκία με απέραντα δάση, να μην έχει… κλιματική αλλαγή.
Δεν μπορεί να μην μας προβληματίζει ότι συντηρούν απίστευτα χιλιόμετρα αντιπυρικών ζωνών. Κατά τα άλλα διανύσαμε μια απίστευτα μεγάλη γεωργική έκταση. Με «θάλασσες» από καλαμπόκια, καπνό, βαμβάκια, θερμοκήπια, αποξηραμένες λίμνες, ποτάμια, φράγματα, κανένα στην κυριολεξία χωριό, πόλεις και μόνο πόλεις, με οικοδομές από πλίνθους, με ποιότητα κατασκευών, που μάλλον θα αλλάξουν στον επόμενο… σεισμό, με απίστευτο φυσικό πλούτο, αντιστρόφως ανάλογο με την τιμή της τουρκικής λίρας.
Κάποτε αναφωνήσαμε «θάλαττα – θάλαττα» καθώς φάνηκε η Μεσόγειος και κατηφορίσαμε για τα Μύρα της Λυκίας την Μητρόπολη του Αγίου Νικολάου. Μόνο που αυτό έγινε τον 4ο αιώνα και από τότε πέρασαν 1500 χρόνια. Ο Άγιος βέβαια έμεινε όπως και ο πρώτος Ναός του, που με αλλεπάλληλα γκρεμίσματα και αναστυλώσεις στην ουσία τον διέσωσε ο Τσάρος το 1858, την ώρα που και η Οθωμανική Αυτοκρατορία κατάλαβε ότι δεν έχει τίποτα να χάσει αναστυλώνοντας Χριστιανικούς Ναούς. Βεβαίως μετά ο Κεμάλ, οι νεότουρκοι και οι σημερινοί Τούρκοι έγιναν «μανούλες» στο θέμα.
Όσοι νομίζουν ότι υπερβάλουμε ας ρωτήσουν τους προσκυνητές του «Φάρου». Μια ολόκληρη πόλη ζεί από την βιομηχανία, στην κυριολεξία βιομηχανία του θρησκευτικού τουρισμού. Βεβαίως οι αρχαιολογικές της υπηρεσίες, μαζί με ξένες αρχαιολογικές σχολές έχουν κάνει καλή δουλειά, αλλά οι ίδιοι είναι ιδανικοί στην εκμετάλλευση των θησαυρών, που βρίσκονται στο έδαφος τους.
Και φυσικά στο πούλημα δεν έχουν το μυαλό τους σε εμάς. Εμείς ξέρουμε ότι είμαστε βαριά 10 εκατομμύρια, οι Ρώσοι Ορθόδοξοι όμως καμιά… τρακοσαριά.
Δίπλα βέβαια στα Μύρα βρίσκεται η Αττάλεια εκεί δηλαδή που βρίσκεται η βαριά καθαρή τουριστική βιομηχανία της Τουρκίας.
Εκεί καταλήξαμε το βράδυ μέσα από ένα δύσκολο, κουραστικό, μα συνάμα ενδιαφέρον ταξίδι. Δείτε το και φωτογραφικά, με τις αντίστοιχες λεζάντες. Στην κεντρική φωτογραφία η λάρνακα του Αγίου Νικολάου. Ενδιαφέρουσα και συγκινητική.
Υ.Γ.: To λείψανο του Αγίου είναι στο Μπάρι και εννοείται ότι το έκλεψαν οι… Ιταλοί.
