Πως τα συσχετίζω;
Γιατί όχι, νεκροί οι μεν, νεκροί και οι δε, άνθρωποι οι μεν, άνθρωποι οι δε, θλιμμένες οικογένειες, ρημαγμένα σπίτια, ορφάνια και οδυρμός, ανεξίτηλα αρνητικά σημάδια ζωής.
Βεβαίως υπάρχουν δύο διαφορές. Στην μεν Χαλκιδική οι νεκροί είναι 7 στην δε Χίο 6.
Υπάρχει και η δεύτερη διαφορά. Την Χαλκιδική την χτύπησε μπουρίνι, ακραίο καιρικό φαινόμενο, τυφώνας, την Χίο την χτυπάει μονίμως τυφώνας… στο μυαλό.
Και την χτυπάει μονίμως γιατί ενώ στην Χαλκιδική κανείς από τους 7 δεν ήθελε να πεθάνει στη Χίο πάμε γυρεύοντας.
Καταλάβατε βέβαια πως μιλάμε για τα τροχαία δυστυχήματα, όπου ναι καλά διαβάζετε, στο νησί μας τα θανατηφόρα από την αρχή του 2019 είναι 6 με πάνω από 10 τραυματίες.
Μιλάμε δηλαδή για πραγματικό πόλεμο χωρίς ακραία φαινόμενα εκτός αν είναι ακραίο αυτό που εύστοχα λέει ο Διοικητής της Τροχαίας Παντελής Καλανδρόπουλος, ότι στη Χίο οδηγούμε λες και ο ένας οδηγός έβαλε στόχο τον άλλο, κάτι σαν τα συγκρουόμενα αυτοκινητάκια του Λούνα – πάρκ.
Ας πούμε ειλικρινά και τι δεν έχει γίνει μέχρι σήμερα;
Οι έλεγχοι είναι ασφυκτικοί, οι τροχονόμοι πανταχού παρόντες και αρκετά ελαστικοί αφού στόχο έχουν να πείσουν και όχι να τσεκουρώσουν. Αν έγραφαν όλα τα συμβάντα θα ξεπερνούσαμε τις 500 κλήσεις την ημέρα.
Στα Σχολεία γίνονται ειδικά μαθήματα, από Δασκάλους, καθηγητές αλλά και τροχονόμους.
Τι βγαίνει απ’ όλα αυτά;. Μα, το απόλυτο τίποτα. Σε ορισμένες περιπτώσεις θυμίζουμε εκείνες τις γάτες, που βάζουν το κεφάλι κάτω και γκαζώνουν καθέτως του δρόμου και όποιον πάρει χάρος, που αποκλείεται να πάρει το… αυτοκίνητο.
Δεν ξέρω τι θα γίνει ειλικρινά, λες και όλα πάνε στον βρόντο, αρχίζω να πιστεύω στον… καφέ και το κακό το ριζικό μας ή το τζούφιο περιεχόμενο της κεφαλής μας.
Τον… ελεύθερο χρόνο μου πάω στην Βιβλιοθήκη και διαβάζω τις παλιές εφημερίδες.
Αντέγραψα κάτι από τη «Νέα Χίο» του 1920 και σας το μεταφέρω στη γλώσσα ή μάλλον την γραφή της εποχής.
«Η τρέλλα του τροχασμού των φορτηγών αμαξών ανάγκην φρονούμεν να τεθή υπό αυστηράν επιτήρησιν.
Είναι φοβερόν ότι γίνεται με τους κυρίους αυτούς καθώς και με κάποιους ρομαντικούς κουρσάρους οι οποίοι περνούν τους δρόμους για ιπποδρόμια.»
Στη συνέχεια ο αρθρογράφος καλούσε τον… Καλανδρόπουλο του 1920 βάλει μια τάξη ήτοι να τους ταράξει στα πρόστιμα.
Δεν ξέρουμε αν τους τάραξε τότε η Αστυνομία αλλά τώρα δεν κάνει τίποτα άλλο απ’ το να σφυρίζει και να γράφει.
Υ.Γ. Αν δεν κάνουν οι… καφετζούδες μας κάνουν και οι ψυχολόγοι. Κάποιος πρέπει να μας ψυχαναλύσει γιατί αυτοκτονούμε.
