Λέγεται και Αμερικανιά. Κάποιος έξυπνα την μετονόμασε σε Αμερικλανιά, αλλά περί ορέξεως κολοκυθόπιτα, αφού το θέμα μας είναι άλλο και όχι η μίμηση.
Άλλωστε αυτό από μόνο του δεν είναι κακό. Ανέκαθεν σε όλη την διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας, ατομικά αλλά και συλλογικά, πολλές φορές ολόκληροι λαοί, αντέγραφαν ο ένας τον άλλον.
Βεβαίως εμείς από ιδιοσυγκρασία αντιγράφουμε τα κακά. Θα μπορούσαμε για παράδειγμα να αντιγράψουμε την εργατικότητα των Αμερικανών, την οργανωτικότητα τους κ.λ.π. αλλά μεταξύ άλλων αντιγράψαμε την συνήθεια των πάρτι σε άντρες την προηγούμενη μέρα του γάμου τους.
Ε, τα πάρτι δεν είναι τώρα κατηχητικά, γίνεται κανένα ξεσάλωμα, γίνεται και καμιά βλακεία, γίνεται και καμιά υπερβολή, όπου άλλωστε ρέει ο οίνος, αφήνει κατά μέρος το… πνεύμα και κρατάει μόνο το πρώτο συνθετικό της λέξης οινό… πνευμα.
Ελάτε όμως που εμείς το επεκτείναμε το πράγμα και μάλιστα όπως και σε κάθε εισαγόμενη βλακεία η επέκταση είναι κολλητική. Αναφέρομαι σε αυτό που ξέρουμε όλοι, αυτό που έκαναν και οι Κρητικοί. Ολόκληρες παρέες, ακόμα και μια εβδομάδα πριν τον γάμο, κουβαλιούνται στην Αθήνα (ε ρε ρουφιάνα οικονομική κρίση) και μπορεί να μην έχουν να φάνε και τίποτα ένα μήνα μετά τον γάμο, αλλά στο… Μπάτσελορ τα δίνουν όλα. Και φυσικά δεν μιλάμε μόνο για χρήμα αλλά και για ξεσάλωμα.
Τι έκαναν λοιπόν οι Κρητικοί; Αυτό που κάνουν και οι δικοί μας. Βρίσκονται στην Αθήνα, βρίσκονται εκτός κλίματος, χάνουν τον έλεγχο, λένε και καμιά κουβέντα παραπάνω από αυτές, που λέμε και εμείς στην Χίο και μετά πέφτομε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου, μόνο που οι «μάγκες» στην Αθήνα αντί για αγκαλιά έβγαλαν τα κουμπούρια και τα άδειασαν στα κεφάλια τους.
Γράφω λοιπόν ευθέως αυτό που σκέπτομαι και όποιος θέλει το ακούει. Οι Κρητικοί τυχαία ήταν τα θύματα. Θα μπορούσαν στην θέση τους να ήταν Χιώτες. Τα ίδια κάνουμε κει εμείς. Αναρωτιέμαι λοιπόν πάλι… φωναχτά.
Επιλέγουμε που επιλέγουμε να μιμηθούμε αυτή την Αμερικλανιά του Μπάτσελορ, είναι ανάγκη να την κάνουμε και… εξαγωγή; Ας παλουκωθούμε στην Χίο, τουλάχιστον να γλυτώσουμε τα θυμαράκια, διότι και οι Κρητικοί για γάμο πήγαιναν και σε κηδείες θα βρεθούνε. Ανέκαθεν η Αθήνα αδέλφια δεν έπαιζε, τώρα σκοτώνει κιόλας. Μακάρι το πάθημα των Κρητικών να γίνει μάθημα και για μας.
Υ.Γ.: Στα χωρίσματα, που ακολουθούν τα 9 στα 10 ζευγάρια δυστυχώς, το Μπάτσελορ, πως λέγεται στα… ξένα;
