Το μόνο σίγουρο είναι ότι το παιχνίδι «Πούντο πούντο το δακτυλίδι» είναι γνωστότερο τουλάχιστον από τα καταφύγια.
Και για να μην αναφερθούμε γενικώς και αορίστως ας μιλήσουμε για μας.
Με τα καταφύγια στο νησί μας ασχολήθηκα και εγώ… κατά λάθος. Πάνε βέβαια πολλά χρόνια από τότε, αλλά για τις ανάγκες ενός ρεπορτάζ κάποτε στον Δημοτικό Κήπο, ανακάλυψα περπατώντας μια… τρύπα στο έδαφος. Σήκωσα προσεκτικά το, ας το πούμε… καπάκι και άρχισα να κατεβαίνω κάποια σκαλοπάτια. Βρέθηκα σε ένα υπόγειο χώρο, που καλύτερα να μην τον περιγράψω. Ψάχνοντας το, πήρα… ψιθυριστά την απάντηση, να μην το κάνω θέμα, γιατί αυτό ήταν Καταφύγιο, σε περίπτωση πολέμου.
Μα, αντέτεινα αυτό είναι απλά ένας έτοιμος ομαδικός τάφος και μετά άρχισα να το… ψάχνω, τις περισσότερες φορές χωρίς δημοσιότητα.
Από τότε, διευκρίνισα ότι αναφέρομαι τριάντα χρόνια πίσω, κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Υπάρχει πλέον το Τμήμα Πολιτικής Προστασίας της Περιφέρειας και του Δήμου, το θέμα ευτυχώς το χειρίστηκε ο Στρατός ή η αρμοδιότητα αυτή δόθηκε εν πολλοίς και αρχικά σε απόστρατους, οργανώθηκε, όπως οργανώθηκε και η κατάσταση φυσικά δεν είναι τραγική.
Τουλάχιστον αυτοί που πρέπει ξέρουν τα Καταφύγια, που έχουν οριστεί, είναι αριθμημένα, έχουν προδιαγραφές προστασίας, αλλά δεν είναι γνωστά, για έναν και μοναδικό λόγο.
Δεν έχουμε κουλτούρα πολιτικής άμυνας και είμαστε λαός της τελευταίας στιγμής και της λογικής «Θα τα βολέψει η Παναγιά μας». Και δεν λέω εγώ η Παναγιά μας χρειάζεται, αλλά με τις υπόλοιπες… λεπτομέρειες πρέπει να ασχοληθούμε εμείς.
Δυστυχώς έχουμε την νοοτροπία ότι «ξορκίζοντας» το κακό, θα το αποφύγουμε.
Αμ’ δε, η ζωή και η ιστορία έχει αντίθετη γνώμη.
Για να αλλάξει λοιπόν αυτό, πρέπει κατ’ αρχήν το θέμα να μην αποτελεί ταμπού. Εδώ μέχρι προχθές για να δουλέψουν οι σειρήνες πολιτικής άμυνας, το ανακοινώνουμε μια εβδομάδα πριν, να μην… τρομάξει ο κόσμος. Στο μεταξύ… τρομάξαμε να πείσουμε, όχι ότι το έχουμε λύσει ακόμα, ότι οι σειρήνες για να ακουστούν, δεν πρέπει διαθέτουμε αυτιά… ελέφαντα.
Συνεπώς, χρειαζόμαστε περισσότερες και ισχυρότερες σειρήνες. Χρειάζεται να αποκτήσουμε «κουλτούρα κάρβουνου» και εδώ χρειάζεται λίγο να σταθούμε. Ο μοναδικός σήμερα που τη διαθέτει είναι ο Στρατός, αλλά αυτός δεν φτάνει. Τρανή απόδειξη, άλλη μια απόδειξη, η Ουκρανία. Η ψυχή των εφέδρων είναι οι νάρκες για τον Πούτιν, συνεπώς πρέπει και οι πολίτες να μπούν στην λογική, δεν υπάρχει ηλεκτρικό ρεύμα.
Να πιάσουμε από τα πιο απλά; Πως θα δουλέψουν οι σειρήνες χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα; Πως θα φωτιστούν τα καταφύγια; Επαναλαμβάνω, ο μοναδικός που έχει την λογική, την εκπαίδευση και την κουλτούρα αυτή, δουλεύω δηλαδή χωρίς ρεύμα και τηλέφωνο είναι ο Στρατός. Έτσι πρέπει, αλλά εξηγήσαμε γιατί, δεν φτάνει.
Το επόμενο βήμα είναι η γνώση. Να σπάσει το ταμπού, δεν το δείχνουμε, δεν το συζητάμε, τρέχουμε σαν παλαβοί την τελευταία στιγμή.
Όχι, το δείχνουμε και το συζητάμε. Γιατί να αποτελεί ταμπού ο διαχειριστής μιας Πολυκατοικίας να δείχνει στους ενοίκους το Καταφύγιο της; Γιατί μέσα σ’ αυτό να μην υπάρχουν μερικά μπουκάλια νερό βρε αδελφέ, το απλούστατο, που να αντικαθίσταται ανά εξάμηνο; Γιατί να μην υπάρχει γεννήτρια ρεύματος, με την λογική ότι υπάρχει και καυστήρας πετρελαίου;
Νομίζω ότι η ύπαρξη εθελοντικών ομάδων, δασοπυρόσβεσης για παράδειγμα είμαι μια πρώτη μαγιά. Η ύπαρξη Συλλόγων μια δεύτερη. Ας γίνει με αυτούς μια αρχή, ας μην περιμένουμε να πάθουμε για να μάθουμε, θα είναι αργά.
Υ.Γ.: Απ’ ότι κατάλαβα από τον μέχρι σήμερα χειρισμό, μιλώ εκ του αποτελέσματος, πετρέλαιο υπάρχει, οργάνωση δεν υπάρχει. Ελπίζω να βρούμε τους ρυθμούς μας πριν το… καλοκαίρι.
