Τι να σας πω, διαστροφή του επαγγέλματος. Από το 1981 που δημοσιογραφώ επισήμως, αφήνουμε κάτι… ψιλά νωρίτερα, μέσα μου τριβελίζει ο ίδιος προβληματισμός.
Γιατί τα λέμε τώρα αφού κανείς δεν θα ακούσει;
Καθ΄ότι όπως του Ελληνος ο τράχηλος ζυγόν δεν υπομένει, το αυτόν συμβαίνει και με την εγκεφαλική του ουσία. Θεωρεί ότι αγγίζει την… τελειότητα.
Αυτό που λέτε απεδείχθη και με τις ελαφρές σε σχέση με την Ηπειρωτική Ελλάδα χιονοπτώσεις το νησί μας. Ελαφρές μεν αλλά με μηδενική κουλτούρα και εμπειρία χιονιού.
Θυμάμαι μια χρονιά, με χιόνι στρωμένο μέχρι τον αστράγαλο και στην Πλατεία Νικολάου Πλαστήρα, που πήγαμε με την Ειρήνη Αναγνώστου στην ΑΛΗΘΕΙΑ, που ήταν τότε στην οδό Καλαμπόκα από τον Φραγκομαχαλά με τα… πόδια, αφού δεν κινούνταν κανένα όχημα πλήν αυτών του Στρατού και της Πυροσβεστικής, για τον απλούστατο λόγο ότι οι αντιολισθητικές αλυσίδες ήταν άγνωστο είδος.
Από τότε σιγά – σιγά ψιλομπήκαμε στην κουλτούρα του χιονιού, αλλά ανεξαρτήτως κουλτούρας αυτό που τελικά κυριαρχεί είναι το ένστικτο του Ελληνος ότι οι κανόνες και οι οδηγίες είναι καλές για τους… άλλους.
Δυό μέρες, ειδικά τις τελευταίες, συμμερίζομαι την αγωνία του Γιάννη Κουντουριάδη, που… κοιμάται στην Νομαρχία, που σήμερα την λέμε με ένα άλλο αλαμπουρνέζικο όνομα, για να συντονίσει τα συνεργεία να καθαρίζουν τους δρόμους. Την ίδια αγωνία που έχει και ο Γιώργης Ζώας από την Πολιτική προστασία του Δήμου. Την αγωνιώδη φωνή του Παντελή Καλανδρόπουλου, του Διοικητή της Τροχαίας, να μας λέει, βγείτε με ότι μέσο υπάρχει και πείτε κανείς να μην ανεβαίνει σε Αίπος και Προβατά.
Και βγήκαμε και τα είπαμε και τα γράψαμε και τα δείξαμε και για να μη τους απογοητεύσω δεν είπα τίποτα του τύπου «γιατί ορέ αδέλφια τα λέμε τσάμπα;» και κύλησε το απόγευμα μέχρι, που ήρθε η επιβεβαίωση.
Απεγκλωβισμός ατόμων γιατί είχαν πάει για… καφέ ή για γλυκό στα Αυγώνυμα και στης Κουρούναινας. Και άντε τώρα να τρέχουν οι Πυροσβέστες μέσα στα χιόνια και άντε να γίνονται παγάκια οι Αστυνομικοί κλείνοντας τους δρόμους, γιατί… γιατί δεν υπακούμε σε κανέναν κανόνα. Και έχομε και την δικαιολογία έτοιμη. Ακόμα και τους εγκλωβισμένους ακούω να έχουν έτοιμο τον αντίλογο τους. Σ’ αυτό άλλωστε δεν παιζόμαστε με τίποτα.
Τώρα γιατί τα γραψα αυτά; Ένα ντε χωρίς καμιά ελπίδα. Δυστυχώς για μας και την κουλτούρα μας, η λύση είναι η… μπάρα, τα… κολωνάκια στα πεζοδρόμια και τα… τοιχία καταμεσής των δρόμων.
Υ.Γ. Το ίδιο βιολί θα έχουμε και αύριο το πρωϊ. Κι’ ας λέει η λογική ότι τα χιόνια δεν φεύγουν σε μια – δυό μέρες και ότι είναι καλύτερα να τα επισκεφθούμε όταν μαλακώσουν και με τους δρόμους ανοικτούς.
