Είδατε, αγαπητοί μου, κάτι διαφορετικό στις χθεσινοβραδυνές εξαγγελίες και των δυο υποψηφίων, αυτών που κόπτονται για να αδράξουν πάλι την εξουσία και να τη διαχειριστούν, όπως πάντα, κατά το δοκούν;
Προσωπικά, τα μόνα που άκουσα, ένθεν και ένθεν, ήταν τα «θα» της ελεημοσύνης και τα γλειψίματα και τα χειροκροτήματα της ζητιανιάς.
Είδα και τ’ αρνιά που τρύπωσαν πάλι στα μεγάλα μαντριά λαχταρώντας να ξεδιψάσουν και να χορτάσουν τις βασικές τους ανάγκες, αφού τίποτε περισσότερο και σημαντικότερο δεν ζητούν κι ούτε διεκδικούν, όπως, ας πούμε ειρήνη, εργασία ασφάλεια, αξιοκρατία, ισότητα, εξασφάλιση υγείας και παιδείας κι ούτε των ίδιων και των παιδιών τους την ελευθερία, την ευημερία, την τιμή στων προγόνων τους τη θρησκεία, μα και το να διαχειρίζονται και να ορίζουν το βιος τους και της πατρίδας και του έθνους τους τη συνέχεια.
Οι οπαδοί τυλίχτηκαν πάλι στα χρώματα των ομάδων τους και χειροκρότησαν με την καρδιά τους στα στημένα παιχνίδια τα κόλπα των γρήγορων χεριών και ποδιών που θαυμάζουν, γιατί έτσι νομίζουν πως συμμετέχουν στις νίκες και στα κέρδη τους, όσα στους μεν παίκτες αποφέρουν πακτωλούς και πολυδιαφημισμένη δόξα, ενώ στους ίδιους μόνο σπασμένα όνειρα, μωλωπισμένες ελπίδες και καταγδαρμένη περηφάνια.
Από πίσω να κι οι «αποδέλοιποι» φτωχοί συγγενείς να παίζουν ξεπαραβγάλματα κι ασθμαίνοντες και καταϊδρωμένοι να τρέχουν από δω κι από κει, υποκρινόμενοι τους σημαντικούς ρυθμιστές των αποτελεσμάτων της κάλπης δρώντας παρασκηνιακά και τυχοδιωκτικά μπας κι αρπάξουν καμιά έδρα στους Δήμους, στο Κοινοβούλιο και την Ευρωβουλή, για να τη βγάλουν πάλι μπέικα για κάμποσο καιρό, όσο δηλαδή θα υπάρχουν κορόιδα που θα τους πιστεύουν αλλά και διαπλοκές που θα ανακατεύουν τα κουκιά.
Πήρατε κι εσείς κι εγώ τα ψίχουλα των επιδομάτων, αφού μόνο ψίχουλα μας χαλαλίζουν κι ως φαίνεται μόνο ψίχουλα και κοροϊδίες μας αξίζουν που μ’ αυτά θα γεμίσουμε το γιορτινό μας τραπέζι και την πείνα μας με φτηνές καταναλώσεις και σκάρτα δοσίματα κι ύστερα, μόλις τα γιορτινά φώτα θα σβήσουν, θ’ απομείνουμε πάλι να τρώμε από τα πεταμένα των λαϊκών αγορών, να κυκλοφορούμε μέσα στα σπίτια μας τυλιγμένοι στις κουβέρτες και στα παλτά μας και ν’ αποκοιμιόμαστε ελπίζοντας μήπως οι επόμενοι σωτήρες μας θα είναι πιο φιλότιμοι και πιο δίκαιοι.
Γι αυτό σας φωνάζω, καρντάσια μου πεινασμένα, πονεμένα, προδομένα και αιώνια ξεγελασμένα, αλλάξτε για μια φορά το τροπάρι κι αρχίστε τα ηρωικά «όχι»-που κι αυτά βέβαια ξέρουν να τ’ αλλάζουν εν μια νυκτί σε «ναι»- μπας κι αλλάξει κι η κατάσταση που θα στείλει τους διαόλους στη μάνα τους και τους καλικαντζάρους στα τάρταρά τους.
Πέστε και μια φορά «εν τη παλάμη και ούτω βοήσωμεν», μπας και πιάσει και δούμε κι εμείς ήλιου πρόσωπο.
Έτσι να σας χαρώ...
Πάψτε να χειροκροτείτε και να προσδοκάτε...
Πάψτε να ελπίζετε και να ψηφίζετε...
Πάψτε να διαλέγετε αφεντάδες κι ανεβάστε επιτέλους ο καθείς τον εαυτό του στο ύψος που του ταιριάζει κι όχι να τον γονατίζετε μπρος σε είδωλα κίβδηλα που σας εξευτελίζουν αδιάντροπα, σας φτωχοποιούν και σας χρησιμοποιούν.
Όλοι μαζί λοιπόν, εν μια καρδία, ας ψάλουμε τα νέα κάλαντα που θα τρομοκρατήσουν εκείνους που φορολογούν ακόμη και τα χαρτζιλίκια από τα κάλαντα των παιδιών σας.
Εν τη παλάμη λοιπόν και ούτω ψηφίσωμεν και δόξα και τιμή στην Πατρίδα μας, στο Θεό μας, στην τσέπη μας και στα συμφέροντά μας.