Τη Δευτέρα 21 Αυγούστου η Χίος αποχαιρέτησε στο Μητροπολιτικό Ναό το Γρηγόρη Γεραγωτέλλη, το δάσκαλο που τίμησε όσο λίγοι το λειτούργημά του, το πιο θεμελιώδες για τη διαμόρφωση συνειδητών πολιτών. Ως ένας πρώην μαθητής του, που είχα την ευτυχία να τον έχω δάσκαλο στο Πέμπτο Δημοτικό Σχολείο για δυόμισι σχολικές χρονιές, αισθάνομαι την ιδιαίτερη ηθική υποχρέωση να καταθέσω λίγες σκέψεις, ως ελάχιστο φόρο τιμής στη μνήμη του.
Στα δημόσια λειτουργήματα, πολύ δε περισσότερο στο απαιτητικότερο όλων λειτούργημα της εκπαίδευσης, αυτοί που ξεχωρίζουν είναι λίγοι. Οι κορυφές, ακόμη σπανιότερες. Μια τέτοια κορυφή ήταν και ο Γρηγόρης Γεραγωτέλλης. Ήταν ακριβώς αυτό που στην κηδεία του ανέφερε ένας εκ των ομιλητών: «Ο άριστος των αρίστων». Τον κύριο Γρηγόρη, όπως όλοι τον λέγαμε, τον γνώρισα το Σεπτέμβριο του 1977, όταν μετατιθέμενος στο Πέμπτο Δημοτικό ανέλαβε την Δ’ τάξη στην οποία θα πηγαίναμε. Ήταν τότε 32 ετών. Από την πρώτη στιγμή έδειξε τα ξεχωριστά του χαρίσματα: Κατηρτισμένος, εργατικός, κέντριζε συνεχώς το ενδιαφέρον μας και μας κρατούσε σε διαρκή εγρήγορση. Ήταν πάντα καλοσυνάτος και χαμογελαστός μα και απαιτητικός από μας τους μαθητές του, μια και ο ίδιος πρώτος έδινε το παράδειγμα με την ευρυμάθεια, την εργατικότητα και την πνευματική του ανησυχία. Όντας βαθιά κατηρτισμένος σε όλα, ιεραρχούσε σωστά τη βαρύτητα συγκεκριμένων μαθημάτων στην εξέλιξη του πνευματικού μας ορίζοντα. Θυμάμαι χαρακτηριστικά πόσο βάρος έδινε στα μαθηματικά ως θεμέλιο της λογικής σκέψης, αλλά και στην έκθεση και την ιστορία ως καθοριστικούς παράγοντες διαμόρφωσης ελευθέρων συνειδήσεων με ταυτόχρονη επίγνωση της εθνικής μας κληρονομιάς. Φρόντιζε επίσης να εξισορροπεί την πνευματική μας προσπάθεια με πολλές αθλοπαιδιές ώστε η παραμονή μας στο σχολείο να είναι ταυτόχρονα δημιουργική και ευχάριστη. Έτσι τόσο εμείς τα παιδιά, όσο και οι γονείς ήμασταν ενθουσιασμένοι που είχαμε αυτό το λαμπρό δάσκαλο. Μα και στη χιακή κοινωνία, όσοι μάθαιναν ότι τον είχαμε δάσκαλο σχολίαζαν πόσο τυχεροί είμαστε. Διότι, με την μέχρι τότε διαδρομή του είχε ένα εξαίρετο όνομα μέσα στην εκπαιδευτική κοινότητα.
Το τί έκανε όμως τόσο ξεχωριστό το Γρηγόρη Γεραγωτέλλη, το συνειδητοποίησα αφού πιά είχα ολοκληρώσει τον κύκλο των σπουδών μου. Ήταν ασφαλώς η μεγάλη του μόρφωση. Ήταν σίγουρα η μεθοδικότητά του στον τρόπο διδασκαλίας και η έμφυτη μεταδοτικότητά του στην παράδοση του μαθήματος. Πάνω απ’ όλα όμως ήταν το ήθος του, η ειλικρινής αγάπη του και το ενδιαφέρον για εμάς τους μαθητές του. Ενδιαφέρον όχι μόνο να μας μάθει γράμματα, μα κυρίως να μας κάνει έντιμους ανθρώπους, χρήσιμους στην κοινωνία. Χωρίς αυτήν την αγάπη και την έγνοια, που τα παιδιά ασυνείδητα την αισθάνονται, όλα τα άλλα καταντούν απλή επίδειξη γνώσεων. Ο κύριος Γρηγόρης δίδασκε περίφημα, μα όχι μόνο από την έδρα. Δίδασκε με το παράδειγμά του, με την ίδια τη στάση ζωής του: Δημιουργικός, πολυσχιδής, πνευματικά ανήσυχος, μα πάνω απ’όλα σεμνός και μετρημένος, έμεινε πάντα μακριά από κούφια λόγια και κενές ρητορείες. Μ’ αυτά τα σπάνια του χαρίσματα, απόρροια της μεγάλης του καρδιάς, ο Γρηγόρης Γεραγωτέλλης δεν έκανε απλώς ωραίο μάθημα. Όπως είπε και ένας μεγάλος Έλληνας, αναφερόμενος σ’ αυτήν την κατηγορία των πολύ ξεχωριστών δασκάλων, μετέτρεπε το μάθημα σε θεία λειτουργία.
Μετά την αποφοίτησή μου από το Δημοτικό, οι συναντήσεις μας με τον κύριο Γρηγόρη ήταν λίγες και πάντοτε τυχαίες. Θυμάμαι όμως πάντα τη χαρά στο πρόσωπό του όταν με έβλεπε. Μόνο στην τελευταία μας συνάντηση πρίν κάποιους μήνες, τον είχα δει αρκετά καταβεβλημένο. Ήταν η μοναδική φορά που η συνάντηση με τον δάσκαλό μου με είχε λυπήσει. Και δυστυχώς ήταν η τελευταία.
Σεβαστέ και αγαπημένε μας ΔΑΣΚΑΛΕ, απ’ όλους εμάς τους παλιούς μαθητές σου, ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, για όσα ανεκτίμητα μας έδωσες. Αιωνία η μνήμη σου.