Απευθύνω θερμές ευχαριστίες στους 80 ψηφοφόρους τού χωριού μου που με τίμησαν με την ψήφο τους. Ως υποψήφιος πρόεδρος τού Βουνού, κατά τη λεγόμενη προεκλογική περίοδο, υπήρξα «άφαντος». Τήρησα συνειδητά αυτή τη στάση διότι πιστεύω ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη αναξιοπρέπεια για έναν άνθρωπο από το να «χτυπά πόρτες» ή να «χτυπά πλάτες» ψηφοφόρων πριν από τις εκλογές και γενικά «να τους γίνεται τσιμπούρι». Η απουσία μου από το χωριό κατά την προεκλογική περίοδο είναι πράξη σεβασμού προς τους χωριανούς και όχι ένδειξη περιφρόνησής τους εκ μέρους μου. Όλοι είμαστε γνωστοί μεταξύ μας από πριν και του καθενός η προσωπικότητα και το ήθος είναι επίσης γνωστά. Συνεπώς, δεν συντρέχει κανένας λόγος να περιφέρεται ο οποιοσδήποτε υποψήφιος, κατά τις προεκλογικές περιόδους, σαν το ζήτουλα που περιφέρει το δίσκο τής ζητιανιάς και περιμένει τους φιλεύσπλαχνους χριστιανούς να τον λυπηθούν και να του ρίξουν τον οβολό τους. Το να παρακαλείς κάποιον να σε ψηφήσει είναι όμοιο με το να παρακαλεί ένας άντρας μια γυναίκα να τον ερωτευτεί. Αν ο άντρας είναι μάγκας, ας εμπνεύσει με τη στάση του τον έρωτα στη γυναίκα. Όπως λοιπόν ο έρωτας εμπνέεται και δεν επιβάλλεται ούτε γίνεται απαιτητός, ομοίως και η θετική ψήφος απέναντι σε έναν υποψήφιο πρέπει να είναι το αποτέλεσμα τού σεβασμού και της ειλικρινούς αγάπης απέναντι σ’ αυτόν.
Ο κάθε ψηφοφόρος πρέπει εντελώς ανεπηρέαστος να προσέρχεται στην κάλπη και μέσα σε κλίμα πλήρους ελευθερίας να κάνει την επιλογή του. Ποτέ δεν θα ήθελα την ψήφο κάποιου – ούτε τού ίδιου μου τού παιδιού! – ύστερα από ψυχολογική πίεση που θα του είχα ασκήσει. Βέβαια αυτές μου οι σκέψεις είναι «ψιλά γράμματα» για πολλούς ανά την Ελλάδα υποψηφίους, οι οποίοι εντελώς ξεδιάντροπα, σε προεκλογικές περιόδους, «βάζουν τη χοιρίτικη» με σκοπό να «μαζέψουν ψηφαλάκια» οποιασδήποτε απόχρωσης. Έτσι παρατηρείται συχνά το φαινόμενο αρκετοί υποψήφιοι, που ως χαρακτήρες είναι αμίλητοι και ακοινώνητοι, – ακόμα και εγωιστές και απρόσιτοι – ξαφνικά να γίνονται πολύ φιλικοί και καταδεκτικοί με τους πάντες, τους οποίους από την επομένη κιόλας τών εκλογών έχουν ξεχάσει.
Συμπέρασμα: ο καθένας προσέρχεται στους κάθε είδους αγώνες με τα εργαλεία και τα όπλα που διαθέτει. Τα δικά μου εργαλεία και όπλα είναι το ήθος μου και η αξιοπρεπής μου στάση. Και επαφίεται στον «κυρίαρχο λαό» να κρίνει και να επιλέγει!