1971. Λίγο πριν την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου στη σημαία μας ο Κώστας Κλαδιάς μας περιέγραψε το λόγο της μεταγραφής του από τη Βαρβάκειο Σχολή στο Βούρειο Δημοτικό Χίου ...
''.Θα μείνω ένα χρόνο στους παππούδες μου (γιατρό Σταμάτη Τσιμπή) όσο οι γονείς μου θα είναι στη Γερμανία με το Σταμάτη μας που είναι σπαστικός και κάθεται σε αμαξίδιο.'' Συχνά του ρίχνομε στα πόδια μια καρό κουβερτούλα.
Η αφήγηση του Κώστα μού εντυπώθηκε και το 1986 αρωγός μου ήταν η αείμνηστη μητέρα του Δέσποινα για την ίδρυση της της δομής στη Χίο.12-9-86 με δικιά της παρότρυνση πάντα επισκέφτηκα το ΕΛΛΕΠΑΠ στο Παγκράτι.
Το Υπουργείο Κοινωνικής Πρόνοιας αδιάφορο. Η κοινωνική λειτουργός κα Τσιτσέλη μού είπε ψιθυριστά: είσαστε Χιώτισσα θα πάτε στο Χατζηπατέρειο Ίδρυμα-ΚΑΣΠ στη Μεταμόρφωση και θα μιλήσετε με τη Διευθύντρια ,την κα Χρήστου
Στις 8 το βράδυ στην ερημιά του κόσμου πάλαι ποτέ μού άνοιξε ο νυχτοφύλακας σε ένα μοναδικό και εξειδικευμένο χώρο που δεν εγκαινίαζε η τότε κυβέρνηση καθότι είχε λειτουργήσει η ιδιωτική πρωτοβουλία. Στις 11 το βράδυ στη Ν.Σ συζητήσαμε με την κα Χρήστου για το σχέδιο της Χιώτικης
Μονάδας.
Εγκαίνια στις 22-12-87 στο κτήριο Χαρίτου .Παρούσα η υφ. Σύλβα Ακρίτα, (φίλη του Κύπριου εκδότη και δημοσιογράφου,του θείου μου Λευτέρη Σωτηρίου) με τον αντιπρόεδρο του ΠΙΚΠΑ Αρσενιάδη και τη γραμματέα της Κουντούρη.
Στον παλιό Χότζα άρχισε το βράδυ η χυδαία φραστική επίθεση από το εξωχώριο όριο ...
Ο κος Αρσενιάδης με συμβούλεψε την επομένη να παραιτηθώ λόγω ειδικού ,κοινωνικού περιβάλλοντος. Το έπραξα.
Η βία κατά των γυναικών σού λένε.