Καλοκαίρι 1988…
Οι πρόσκοποι της Χίου πρέπει να πάνε κατασκήνωση όμως φέτος είναι μια δύσκολη χρονιά… υπάρχει έλλειψη ενήλικων στελεχών και ίσως η θερινή κατασκήνωση αναβληθεί. Τότε ήταν που ο Περιφερειακός Έφορος Προσκόπων Χίου μας φώναξε και μας είπε: «Ό,τι και να γίνεται μέσα στη χρονιά… οι πρόσκοποι πρέπει να πηγαίνουν κατασκήνωση το καλοκαίρι… δεν πρέπει να χάνεται η σειρά…». Μα ποιος θα είναι ο Αρχηγός στην κατασκήνωση; Ποιος θα έχει την ευθύνη των παιδιών; Και τότε ήταν που, μετά από αρκετά χρόνια που είχες να πας κατασκήνωση, ήρθες μαζί μας… στον Μάναγρο… Αρχηγός! Κι έτσι η κατασκήνωση δεν χάθηκε, έτσι η ιστορία του Χιώτικου Προσκοπισμού συνεχίστηκε, έτσι απέδειξες σε όλους μας -στους νεότερους και στους παλαιότερους- γιατί ήσουν ο Αρχηγός…
Στα 70+ χρόνια που υπήρξες πρόσκοπος έζησες ολόκληρη τη Χιώτικη Προσκοπική Ιστορία. Πάντα το χαιρόσουν που ήσουν πρόσκοπος, το διαφήμιζες στους φίλους σου και στα παιδιά τους και στα παιδιά των παιδιών τους. Ήσουν υπερήφανος που ήσουν Πρόσκοπος!
Βλέπεις, ήσουν από τους τυχερούς που γνώρισαν τον Χιώτικο Προσκοπισμό από το ξεκίνημά του έως και σήμερα… μια ζωή πρόσκοπος. Γιος του πρωτεργάτη του προσκοπισμού στη Χίο Παντελή Μαθιούδη, «αδελφός» με τους προσκόπους της κατοχής και της απελευθέρωσης. Αρχηγός των προσκόπων στις δεκαετίες του 50’- 60’- 70’. Έφορος και Περιφερειακός Έφορος Χίου ως το τέλος.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο που ολόκληρη η Χίος, πρόσκοποι και μη, μόλις συναντούσαν τον Γεώργιο Π. Μαθιούδη στο δρόμο, όπου κι αν ήταν… στην Απλωταριά, στην Καλοπλύτου, στην Αμάντου… τον χαιρετούσαν με τον ίδιο τρόπο: «Καλημέρα Αρχηγέ!»
Κι αυτό ήσουν μια ζωή… ο Αρχηγός. Τίτλος τιμής και ένδειξης σεβασμού για έναν άνθρωπο που υπηρέτησε το παιδί δίνοντάς του Αρχές και Αξίες, μαθαίνοντάς το γνώσεις, βοηθώντας το να ξεκινήσει τη δική του ζωή… Αυτόν τον τίτλο τον κέρδισες με προσπάθεια, με πολύ δουλειά, χωρίς να φοβηθείς την ανάληψη καθηκόντων για παιδιά άλλων, χαρίζοντας απλόχερα συμβουλές και εμπειρίες ζωής… και οι εκατοντάδες πρόσκοποί σου ήταν όλοι παιδιά σου και σαν παιδιά σου τα νοιαζόσουν.
Αλλά, ποιος μπορεί να γλυτώσει από τη δοκιμασία των αποχαιρετισμών στην πορεία της ζωής; Στην πραγματικότητα οι αποχαιρετισμοί – αποχωρισμοί μας επισκέπτονται με πολλές και διαφορετικές μορφές: φεύγουμε από το σπίτι των γονιών μας για να πάμε στο δικό μας, τα παιδιά μπαίνουν στην εφηβεία και «φεύγουν», το άλλο παιδί φεύγει για σπουδές σε άλλη πόλη, αγαπημένοι φίλοι τελειώνουν τη δουλειά τους και φεύγουν, αλλάζουμε δουλειά, ο Αρχηγός μας φεύγει για πάντα νωρίς… ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό.
Κάποιους αποχαιρετισμούς τους επιδιώκουμε, κάποιοι μας επιβάλλονται, άλλοτε πάλι απλώς συμβαίνουν χωρίς καλά καλά να το καταλάβουμε. Όπως και να ’ναι, το θέμα αυτό έχει απασχολήσει πολύ όλους μας…
Στον αποχωρισμό χρειάζεται χρόνος για να αναγνωρίσεις και να αποδεχτείς ότι συνέβη. Στην πραγματικότητα δεν αποχαιρετάς απλώς έναν άνθρωπο, μια δουλειά, ένα σπίτι ή μια κατάσταση, αλλά μια σειρά από εμπειρίες, μαθήματα ζωής, προσδοκίες και όνειρα που συνδέονται μ’ αυτό. Τα συναισθήματα που πηγάζουν από την αλλαγή θα έρχονται για καιρό στο προσκήνιο για να τα αντιμετωπίσεις και να τα αγκαλιάσεις.
Οι πρόσκοποι λέμε, στο Προσκοπικό Τραγούδι Αποχωρισμού:
«Και ο Θεός που αδιάκοπα
μας βλέπει από ψηλά
θα μας ενώσει κάποτε
όλους μαζί ξανά»
Σε ευχαριστούμε για όσα μας έμαθες, για το χιούμορ σου και γιατί ήσουν πάντα κοντά μας…
Αρχηγέ, θα ζεις για πάντα μέσα από το προσωπικό παράδειγμα των παιδιών που άφησες πίσω σου…