Η NASA πριν από χρόνια αποφάσισε να κάνει ένα πείραμα, για να δει πώς θα αντιδράσουν οι αστροναύτες της σε συνθήκες απόλυτου αποπροσανατολισμού. Πήρε μία ομάδα ατόμων και τους υποχρέωσε να φορούν μία μάσκα 24 ώρες το 24ωρο, ακόμα και στον ύπνο τους. Η μάσκα αυτή είχε τη δυνατότητα να αντιστρέφει όσα βλέπουν. Το πάνω γινόταν κάτω και το αριστερά δεξιά.
Την 24η ημέρα συνέβη κάτι που κανείς δεν περίμενε. Ο εγκέφαλός τους είχε δημιουργήσει νέες νευρικές διαβάσεις και είχε αντιστρέψει την εικόνα, με αποτέλεσμα να τα βλέπουν όλα κανονικά είτε φορούσαν τη μάσκα είτε όχι. Η NASA επανέλαβε το πείραμα, όμως αυτή τη φορά τη 15η ημέρα οι μισοί αστροναύτες έβγαλαν την μάσκα για μία μέρα. Σε αυτούς πήρε επιπλέον 24 με 27 ημέρες για να αντιστρέψουν την εικόνα.
Έτσι, η NASA με αυτό το πείραμα απέδειξε ότι απαιτούνται 24 με 27 ημέρες για να μετατραπεί μια πράξη σε συνήθεια υπό την προϋπόθεση η πράξη να γίνεται κάθε μέρα.
Φανταστείτε, λοιπόν, τι συμβαίνει όταν μια κατάσταση επαναλαμβάνεται όχι για 27 μέρες αλλά για αρκετά χρόνια. Ο λόγος για τη στάση ζωής και τη νοοτροπία του μέσου Έλληνα. Αρκεί να κάνει κανείς μια βόλτα στους χώρους συνάθροισης και να ακούσει τις συζητήσεις για να καταλάβει ότι σε αυτή τη χώρα έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε τα αντίστροφα ως κανονικά. Η κοινή λογική τείνει να εξαλειφθεί. Τη θέση της έχουν καταλάβει λεονταρισμοί και πομπώδεις δηλώσεις ενώ μάθαμε να κουνάμε το δάχτυλο υποδεικνύοντας δήθεν το σωστό, χωρίς όμως να κάνουμε εμείς τίποτα γι’ αυτό.
Αδράνεια. Αυτή είναι η λέξη που χαρακτηρίζει τον νεοέλληνα. Το βαφτίζουμε “τάση απολιτίκ” και έτσι πουλάμε και μαγκιά. Ποιος όμως αποφασίζει για εμάς; Μάθαμε να ρίχνουμε όλη την ευθύνη στους πολιτικούς, που βέβαια κάθε άλλο παρά αθώοι είναι, αλλά ποιος τους επέλεξε; Η πολιτική είναι καθαρά αντικατοπτρισμός της ίδιας της κοινωνίας. Και η πολιτική αυτού του τόπου αναμφίβολα ακολουθεί μια πορεία φθοράς και παρακμής. Όσο, όμως, το πιο αξιόλογο κομμάτι της κοινωνίας παραμένει στο παρασκήνιο αυτή η πορεία δε θα έχει τέλος. Καθισμένος στην καφετέρια με το φρέντο και το τσιγάρο στο χέρι και απλά καταγγέλλοντας το πολιτικό σύστημα, δεν μπορεί κανείς να διεκδικήσει το μέλλον του.
Τρανταχτό παράδειγμα της αδράνειας που μας διέπει είναι και τα πρωτοφανή ποσοστά αποχής σε κάθε είδους εκλογική αναμέτρηση, που έτυχε να έχουμε αρκετές αυτό τον καιρό. Δεν θα πάω, λέει, να ψηφίσω, γιατί είναι ο ένας χειρότερος από τον άλλο, γιατί όλοι με έχουν απογοητεύσει, γιατί, γιατί… Και μετά αγανακτισμένος μέμφεσαι κυβερνήσεις και πολιτικούς, τους οποίους άφησες να εκλεγούν, γνωρίζοντας πλέον την αδυναμία του Έλληνα να επιλέξει τον κατάλληλο. Ή, ο άλλος σου λέει, πάω να μαυρίσω. Δηλαδή εξασκούμε το πιο δημοκρατικό μας δικαίωμα, το εκλογικό, καταψηφίζοντας και όχι με βάση αυτό που πιστεύουμε ότι είναι αποτελεσματικότερο και ίσως πιο ελπιδοφόρο.
Τα τελευταία χρόνια η χώρα, όπως έκανε και η NASA με τους αστροναύτες της, μας έχει βάλει μια μάσκα που αλλάζει εξ ολοκλήρου την οπτική μας γωνία και μας κάνει να βλέπουμε τις καταστάσεις με μια σαφή έλλειψη σοβαρότητας αλλά και κριτικής σκέψης, η οποία μας έγινε συνήθεια. Μπορούμε όμως να αντιστρέψουμε τα πράγματα και να επανέλθουμε. Δεν παίρνει τίποτα. Απλά 24 με 27 μέρες σκεπτόμενοι λογικά.
Αγγελική Γαϊσίδη
Πολιτικός Μηχανικός