Σπάνια μιλούσε για τη ζωή του ο κυρ Γιώργης, αλλά απόψε στο καφενείο με το ούζο, αλλά προπαντός εκείνο το Αγεργούση, που ξεστόμισε ο Σταμάτης, τον ανάγκασε.
Όχι πως τον ένοιαζε, τιμή του το είχε, που η καταγωγή του ήταν από το χωριό Άγ. Γιώργης, αλλά όπως το είπε ο Σταμάτης ήταν σαν βρισιά.
«Άκου Σταμάτη, από φτωχή οικογένεια, από τον Άγ. Γιώργη κατάγομαι, 10 χρονών με έφερε ο πατέρας μου στον Κάμπο, σε σας τους πολιτισμένους να ζήσω. Είπε ο πατέρας μου στο αφεντικό, το κρέας δικό μου ο βούρδουλας δικός σου να τον κάνεις άνθρωπο.
Να σας πω την παιδαγωγική μέθοδο: Ξυπνούσα πολύ πριν ξημερώσει να στρώσω το μουλάρι να πάει το αφεντικό τα πορτοκάλια και τα λαχανικά στο παζάρι [λαχαναγορά] ή να πάει στην εκκλησιά, ήταν βλέπετε και θρησκευόμενος.
Όταν έφευγε τάιζα, άρμεγα, τις δυο γελάδες και έδινα το γάλα στο γαλατά, μετά ανέσερνα νερό από το πηγάδι και το κουβαλούσα στην κουζίνα για τις ανάγκες του νοικοκυριού, αν προλάβαινα κάθιζα να πιω ένα ποτήρι φασκομηλιά με ένα παξιμάδι, σε λίγο έρχονταν οι ταχτικοί εργάτες του κτήματος.
Έπρεπε να πάω μαζί τους στη δουλειά [σκάψιμο, κλάδευμα κ.λπ. ανάλογα την εποχή], το μεσημέρι ένα πιάτο [συνήθως όσπρια ή σούπα] με ένα κομμάτι ψωμί και μερικές ελιές με περίμενε στο κεφαλόσκαλο, μετά συνέχεια στη δουλειά.
Όταν σχολούσαν οι εργάτες [αφού βασίλευε ο ήλιος] τάιζα τα ζώα, ανέβαινα στην κουζίνα να πιω άλλο ένα ποτήρι φασκομηλιά και πριν κοιμηθώ καθάριζα και μια κόφα μισοσάπια πορτοκάλια, που είχα μαζέψει, για να πουλήσει τα φλούδια για μυρωδιά, αφού ξεραθούν.
Αυτή ήταν η εκπαίδευση για πολλά χρόνια, μέχρι να γίνω άνθρωπος.»
«Συγνώμη Γιώργη», λέει ο κυρ Κώστας, «όχι μόνο για το Αγεργούση όπως ακούστηκε αλλά και για όλα που τράβηξες. Με το ήθος και την εργατικότητά σου απέδειξες ότι είσαι άνθρωπος πολύ πιο καλός από αρκετούς γόνους Καμπούσων.»
Υ.Γ.: Η ιστορία είναι φανταστική, όπως και τα ονόματα, αλλά έχω ακούσει αρκετές ιστορίες με τις ταλαιπωρίες των μικρών, που δίνονταν για σωφρονισμό στους Καμπούσους, τα κοπέλια που ‘λεγαν και είπα να γράψω αυτή την ιστορία για να τιμήσω τη μνήμη τους μια και με το πέρασμα των χρόνων είναι τώρα πια μακαρίτες όπως και τα αφεντικά τους.