«Ο φέρων το παρόν…». Κάπως έτσι άρχιζαν τα σημειώματα των βουλευτών ή πολιτευτών κάποιων άλλων εποχών, όταν απευθυνόταν σε κάποιους Υπουργούς ή παρατρεχάμενούς τους, προκειμένου να τακτοποιηθούν σε κάποια δουλειά ή για να τύχουν μιας εξυπηρέτησης κάποιοι δικοί τους. Βλέπετε, ανέκαθεν χρειάζονταν κάποιες συστάσεις από ανθρώπους των οποίων «περνούσε» ο λόγος, ώστε να γίνει η «δουλειά» κάποιων άλλων.
Αλλά, ας μην ξεχνάμε, και συστατικές επιστολές κάποιων τρίτων που χρησιμοποιούνταν ως «μέσα» από τους άμεσα ενδιαφερόμενους, προκειμένου να μη «φάνε πόρτα» με την πρώτη. Και, επειδή όσοι έκαναν τις συστάσεις, είχαν και ένα «όνομα» στην κοινωνία, γι αυτό και εκείνοι στους οποίους απευθύνονταν λάβαιναν υπόψη τους τον καλό το λόγο…
Αυτά μια φορά κι έναν καιρό, ως προς τα σημειώματα. Την εποχή μας τα πράγματα απλουστεύθηκαν και αρκεί ένα τηλεφώνημα, ώστε να προχωρήσει η όποια εξυπηρέτηση. Μόνο που οι άνθρωποι δεν είναι όπως πιο παλιά που είχαν μπέσα και δεν μπορείς να έχεις εμπιστοσύνη σε κανέναν. Όχι βέβαια όσον αφορά τον δημόσιο -αν και σ’ αυτόν τα ρουσφέτια δίνουν και παίρνουν- αλλά τον ιδιωτικό τομέα. Και, εδώ που τα λέμε, όταν μπορείς να πεις μια καλή κουβέντα, γιατί να μην την πεις; Δεν χάνεις και τίποτα, ενώ μπορεί να εξυπηρετηθεί και αυτός που έχει ανάγκη, αφού και κανείς άλλος δεν χάνει.
Με την καλή την καρδιά σου, λοιπόν, πας να εξυπηρετήσεις έναν άνθρωπο, αλλά ενώ πολλές φορές εξυπηρετείται στο τέλος φαίνεται και αγνώμων. Και δεν θέλεις, φυσικά, να σου χρωστά αιώνια ευγνωμοσύνη, όμως, αν μη τι άλλο, θέλεις να μη σε εκθέσει, βρε αδελφέ… Και, φυσικά, φέρνει και εσένα που τον σύστησες σε δύσκολη θέση, άσχετα ότι δεν έβαλες γι’ αυτόν «το χέρι σου στη φωτιά»…
Το ερώτημα είναι τι πρέπει να κάνουμε. Μπορούμε να χρεωνόμαστε στις πλάτες μας τη συμπεριφορά κάποιων που περιμένουν από σένα μια καλή κουβέντα σε κάποιον τρίτο και στο τέλος αποδεικνύουν στην πράξη ότι δεν την άξιζαν; ‘Η θα πρέπει να αδιαφορούμε εντελώς; Ειλικρινά δεν μπορώ να απαντήσω…
Του Δημήτρη Φρεζούλη
