Από την αγαπητή Τζένη Λαγού το παρακάτω ως προς την εκπαίδευση και τις συμπεριφορές κάποιων γονιών και παιδιών…
«Αυτές τις μέρες που αναγκάζομαι, λόγω συνθηκών, κάποιες φορές να βρίσκομαι «μέσα» στην τάξη του γιου μου κάνω κάποιες σκέψεις τις οποίες θέλω να μοιραστώ με τους υπόλοιπους γονείς.
Θα ξεκινήσω λέγοντας πόσο πολύ έχω εκτιμήσει το ρόλο των δασκάλων και των καθηγητών και πόσο κόπο και τρόπο θέλει κάποιος για να κερδίζει τον τίτλο του εκπαιδευτικού. Ειλικρινά υποκλίνομαι σε όσους τα καταφέρνουν, γιατί είναι κάτι το οποίο εγώ δεν θα μπορούσα να κάνω ποτέ.
Αυτός ο ρόλος, λοιπόν, γίνεται πολύ δυσκολότερος, επειδή υπάρχουν γονείς που όχι μόνο δεν τον ενισχύουν, αλλά τον αμφισβητούν, τον δυναμιτίζουν και καταστρέφουν κάθε προσπάθεια που κάνουν οι εκπαιδευτικοί. Είναι πολύ σημαντικό και απαραίτητο θα έλεγα περισσότερο από κάθε άλλη φορά οι γονείς να εξυψώνουν και να δίνουν δύναμη στους εκπαιδευτικούς. Τα παιδιά πρέπει να έχουν θετικά συναισθήματα απέναντι στους εκπαιδευτικούς και να σέβονται τον θεσμό του σχολείου.
Αντίθετα διαπιστώνω με λύπη μου ότι οι περισσότεροι γονείς διδάσκουν στα παιδιά τους έναν ανταγωνισμό, ανούσιο, ανώφελο και ιδιαίτερα βλαβερό για το μικρό κοινωνικό σύνολο μιας τάξης, ενός σχολείου και αργότερα μιας κοινωνίας. «Ακούω» γονείς οι οποίοι διδάσκουν στα παιδιά τους, όχι να είναι καλύτεροι σε σχέση με τις δυνατότητές τους, αλλά να είναι οι καλύτεροι όλων. Αδιαφορώντας, αν τα παιδιά τους μπορούν να ανταποκριθούν σε αυτόν το ρόλο, προχωράνε διδάσκοντάς τα ότι ο τρόπος για να το πετύχουν αυτό είναι να αποδείξουν ότι οι άλλοι είναι χειρότεροι! Μοιάζουν να μην αντιλαμβάνονται καθόλου ότι εάν το σύνολο είναι καλύτερο θα είναι καλύτερο και το δικό τους παιδί.
«Ακούω» παιδιά να παραπονιούνται στους δασκάλους, γιατί ένα άλλο παιδί είπε κάτι καλύτερο ή πήρε μία επιβράβευση με τον ίδιο τρόπο που γελάνε όταν τα υπόλοιπα παιδιά, κοροϊδεύουν ένα παιδί το οποίο είπε κάτι λάθος. Δεν είναι να απορεί, λοιπόν, κάποιος γιατί η ελληνική κοινωνία είναι τόσο ανούσια και ανώφελα ανταγωνιστική, χωρίς πρόοδο και αποτελέσματα...».
Του Δημήτρη Φρεζούλη
