Tα χέρια τους δεν σταματούν ποτέ… Να τα δέσουν, βρε αδελφέ, να καθίσουν και να μην κάνουν τίποτα. Και καφέ να κάτσουν κάποια στιγμή να πιουν τα χέρια τους είναι σε εγρήγορση. Κάτι θα ράβουν, κάτι θα κεντούν, κάτι θα καρυκεύουν… Και αν δεν έχουν κάτι συγκεκριμένο να νοικοκυρέψουν, κάτι καινούργιο ανακαλύπτουν. Και φτιάχνουν πράγματα που ούτε καν μπορούμε να φανταστούμε. Και αν υποθέσουμε ότι είναι ανοικτή η τηλεόραση, ούτε αυτή κάθονται να δουν… Ακούν μόνο, έτσι σαν ραδιόφωνο…
Όπως θα καταλάβατε πρόκειται για κάποιες παλιές νοικοκυρές που ποτέ δεν κάθονται και ποτέ δεν δένουν τα χέρια τους. Λέτε και έχουν μπει σε μια αόρατη πρίζα και, μάλιστα, σ’ αυτή την πρίζα ποτέ δεν διακόπτεται το ηλεκτρικό ρεύμα. Και όταν τις ρωτάς γιατί δεν κάθονται έστω και λίγο, έχουν έτοιμη την απάντηση: «Δεν μπορούμε να δέσουμε τα χέρια μας. Τι να κάνουμε; Είναι το… κουσούρι μας!». Ακόμα και σε βαθιά γεράματα, κάποιες από αυτές, δεν το βάζουν κάτω. Έστω με το βελονάκι κάτι κάνουν… Για τα εγγόνια τους, όπως λένε.
Και δεν είναι μόνο οι γυναίκες… Σε αντίστοιχη μοίρα είναι και κάποιοι άντρες… Παλιοί κι αυτοί, βέβαια. Που και αυτοί δεν μπορούν να κάτσουν, ακόμα και αν υποφέρουν από κινητικά προβλήματα. Κάτι βρίσκουν να κάνουν, να νοικοκυρεύουν. Πότε στο χωράφι και πότε στο σπίτι. Μάλιστα οι ακόμα πιο παλιοί, θυμάμαι ότι έλεγαν πως «άμα κάτσουμε θα πεθάνουμε». Έτσι έμαθαν σε ολόκληρη τη ζωή τους, έτσι συνεχίζουν μέχρι να κλείσουν τα μάτια τους. Αφήστε που κάποιοι πάθαιναν και μαρασμό αν υποχρεώνονταν από προβλήματα υγείας να κάτσουν στην άκρη…
Λένε δε λένε τα παιδιά τους να κάτσουν λίγο, επιτέλους, να ξεκουραστούν πια, δε βαριέστε… Ξέρετε τι απαντούν; «Θέλετε να με πεθάνετε»; Άλλα μυαλά κι άλλα κόκαλα…
Του Δημήτρη Φρεζούλη
