Πρόσφατα βρέθηκα για μια ημερήσια εκδρομή στον Μάναγρο… Ξέρετε, στην τεράστια σε μάκρος και σε πλάτος παραλία της Βολισσού… Με χιλιόμετρα ελεύθερο χώρο. Εκεί, που λέτε, που καθόμασταν και χαλαρώναμε ακούμε ένα φοβερό θόρυβο που προερχόταν από αυτοκίνητο και σε λίγο μπροστά στα μάτια μας εμφανίστηκε ένα μεγάλο τζιπ. Πέρασε από μπροστά μας και ενώ περιμέναμε ή να σταθμεύσει ή να συνεχίσει προς Πρασιά, τι έκανε; Έκανε μια στροφή δεξιά, προχώρησε στην άμμο της παραλίας και έφτασε σε απόσταση αναπνοής από το κυματάκι που χάιδευε την ακτή.
Ρε τι κάνει αυτός, αναρωτηθήκαμε μεγαλοφώνως βλέποντας το τζιπ να κάνει τη στροφή δεξιά και να προχωρά προς τη θάλασσα… Ένα βήμα όμως πριν το κύμα σταμάτησε και δεν… κολύμπησε γιατί αυτό υποψιαστήκαμε ότι θέλει να κάνει. Βγήκαν οι επιβάτες του με την άνεσή τους κι εμείς εξακολουθούσαμε να απορούμε γιατί αυτή η εισβολή στην παραλία αλλά με την απορία μείναμε…
Συνηθισμένο το φαινόμενο σε πολλές περιπτώσεις να θέλουμε να παρκάρουμε όπου μας εξυπηρετεί, ακόμα και σε ακραίες περιπτώσεις. Βλέπω και στο λιμανάκι κάποιους οδηγούς που αν ήταν δυνατόν να μπορούσαν να μπουν στη βάρκα τους με το αυτοκίνητό τους. Και δυσκολεύουν και όσους κάνουν τη βόλτα τους. Ολόκληρη πλατεία τους «παρακαλεί», αλλά εκείνοι θέλουν να είναι ακριβώς μπροστά στη βάρκα τους. Και δε λέω, ίσως να κουβαλούν κάποια μπιτόνια και παραγάδια να τα πάρουν μαζί τους, αλλά θα μπορούσαν να τα ξεφορτώσουν και στη συνέχεια να παρκάρουν.
Δυστυχώς από κυκλοφοριακή παιδεία είμαστε ακόμα νυχτωμένοι… Να εξυπηρετηθούμε άμεσα και ας πάει και το παλιάμπελο.
Να επιστρέψω όμως στο τζιπ, που μου θύμισε την παροιμία «ο κόσμος είν' απλόχωρος και ο λωλός στενάχωρος». Η παραλία είναι για να κολυμπούν οι άνθρωποι και όχι τα… τζιπ. Τέτοια αναισθησία, υποθέτω, είναι πρωτοφανής. Η πλάκα ξέρετε ποια είναι…; Όταν επιχείρησε να φύγει βούλιαξε στην άμμο και οι ρόδες του γυρνούσαν στον αέρα. Θεία δίκη, ποιος ξέρει... Μετά από πολλές προσπάθειες κατάφερε και ξεκόλλησε. Και ελπίζω ο «έξυπνος» οδηγός να μην επιχειρήσει ξανά τέτοια αποκοτιά! Να πάει για μπάνιο το… τζιπ.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
