Έτσι, λοιπόν, όπως όλα δείχνουν ο τρισκατάρατος κορωνοϊός ήρθε για να μείνει… Και μας έχει κουράσει αφάνταστα αυτό το οκτάμηνο. Κουραστήκαμε και ψυχικά και σωματικά και πνευματικά. Κουραστήκαμε να διαβάζουμε όλα όσα έχουν σχέση με την αρρώστια. Κουραστήκαμε να ακούμε, κουραστήκαμε να βλέπουμε. Με λίγα λόγια εξαντλήθηκε η υπομονή μας… Και δε λέω… Επιδείξαμε μεγάλη υπομονή από τον Μάρτη… Υπομονευτήκαμε για τα καλά τους πρώτους τρεις μήνες που ήμασταν σε άτυπη καραντίνα και μάλιστα οι ειδικοί μας απένειμαν και τα εύσημα. Η ψυχούλα μας, βέβαια, το ήξερε, αλλά τα καταφέραμε…
Ε, μετά το τρίμηνο ξεθαρρέψαμε, βγήκαμε, μπήκαμε, ξεχάσαμε κάποιες βασικές προφυλάξεις και τότε άρχισε η αντίστροφη μέτρηση… Με τα κρούσματα και τους θανάτους να πολλαπλασιάζονται. Και παρά το ότι βλέπαμε και ακούγαμε για όλα αυτά, εμείς, ή οι περισσότεροι από εμάς, νόμισαν πως το κακό είχε περάσει και επανήλθαμε στα προ του κορωνοϊού, στα ίδια και επί τα αυτά…
Έτσι φτάσαμε και στον Σεπτέμβρη και τον Οκτώβρη και η πανδημία τρελάθηκε και τα κρούσματα έδιναν κι έπαιρναν με αριθμούς εφιαλτικούς… Και η αύξηση συνεχίζεται. Και πρέπει κι εμείς εδώ στη Χίο να αρχίσουμε να ζοριζόμαστε και πάλι… Δεν είναι ό,τι καλύτερο να ζορίζεσαι αλλά δεν έχουμε άλλη εναλλακτική. Ζοριζόμαστε με τη μάσκα, είναι μια αλήθεια, αλλά αφού είναι αναγκαία και απαραίτητη; Ζοριζόμαστε να κρατάμε αποστάσεις, αλλά γιατί να διακινδυνεύεις; Το ξέρεις πως όταν μιλάς αψανά, εσύ ή ο συνομιλητής σου, εκτοξεύονται σταγονίδια που μπορεί να είναι μολυσμένα; Και εκείνη τη ρημάδα τη μάσκα ας τη φοράμε σωστά και όχι πρόχειρα. Και πάνω από τη μύτη. Καμιά φορά κυλάει, αλλά πρέπει να την επαναφέρουμε, που να πάρει και να σηκώσει!
Όπως είπε πρόσφατα ο Τσιόδρας «ο ιός δεν σέβεται κανέναν, δεν υπάρχουν όρια, θα διασπαρεί - εφόσον τον έχει ένας θα τον διασπείρει. Όταν εμείς επιβάλλουμε μία συμπεριφορά στον εαυτό μας την εφαρμόζουμε πιο εύκολα». Γένοιτο!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
