Γιάγκος Πειραντάκος. Ήταν εργολάβος οικοδομών, αλλά του άρεσε η θάλασσα και το ψάρεμα… Μέχρι σε γρι-γρι «μπαρκάριζε» πριν λίγα χρόνια για το χαβέσι του. Και ήταν ενθουσιασμένος. Είχε όμως και το δικό του όμορφο ξύλινο σκαρί που το πρόσεχε σαν τα μάτια του… Κάθε χρόνο το έβγαζε έξω στην προβλήτα να το συντηρήσει και να το περιποιηθεί. Και ό,τι έκανε το έκανε με μια λατρεία μοναδική. Από την πιο μικρή μέχρι την πιο μεγάλη λεπτομέρεια. Να μην αφήσει «παραπονεμένο» κανένα σημείο του.
Η ματιά του το αγκάλιαζε με ερωτική διάθεση. Το έβλεπε, το καμάρωνε, ήταν υπερήφανος. Και, βέβαια, πού τον έχανες, πού τον έβρισκες, στο λιμανάκι, από τα άγρια χαράματα μέχρι αργά το βράδυ. Να σουλατσάρει πάνω - κάτω, να παρατηρεί, να συμβουλεύει νεότερους, αλλά και να γκρινιάζει κάποιες φορές. Αλλά κάποιες άλλες και φωνακλάς αλλά καλοκάγαθος να τον παίρνει χαμπάρι ολόκληρο το λιμανάκι της Αγίας Ερμιόνης. Σέρνοντας τις παντόφλες του με τα χέρια δεμένα πίσω με βήμα αργό βαρύ. Άλλοτε βιαστικός και άλλοτε με ηρεμία…
Τον είχα δει να κατεβαίνει μερικές φορές τις ημέρες εκείνες αλλά μου φαινόταν βαρύς και ράθυμος. Με έλλειψη διάθεσης για δουλειά, για δράση. Νωθρός και νωχελικός. Είχε βέβαια τα χρονάκια του αλλά καλά κρατιόταν… Και μου έκανε εντύπωση που δεν είχε αρχίσει τη συντήρηση όπως άλλες χρονιές. Και μάλιστα αναρωτήθηκα τι σημαίνει… Και σήμαινε ότι ήρθε η ώρα για την αποστράτευσή του.
Ο χειμώνας πέρασε, το καΐκι συντηρήθηκε από το γιο του όπως - όπως, αλλά εκείνος ήταν απών. Καθελκύστηκε χωρίς την παρουσία του και έδεσε στο γνωστό μόλο του. Κάποια ημέρα είδα να φορτώνονται σε ένα φορτοταξάκι και τα δίχτυα και κατάλαβα ότι ο αγαπητός φίλος έφτανε στο τέλος του. Ένα πρόβλημα υγείας ήταν αποτρεπτικό για περαιτέρω «στράτευση». Έτσι, στην αρχή καθόταν στο μπαλκονάκι του και αντίκριζε τον «Άγιο Γιώργη» του και τα άλλα πλεούμενα από μακριά. Όμως τα τελευταία χρόνια δεν είχε ούτε αυτή τη χαρά. Ο Γιάγκος έγραψε την ιστορία του στο λιμανάκι και άφησε ανεξίτηλο το στίγμα του.
Χτες μπαρκάρισε για τους ουρανούς, μετά από τετραετή ταλαιπωρία καθηλωμένος στο κρεβάτι. Κάποιο λιμανάκι θα υπάρχει και στον ουρανό και ελπίζω να συνεχίσει να λατρεύει την αγαπημένη του θάλασσα και τις βάρκες και τα καΐκια.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
