Για πολλούς αγωνιστές και ήρωες άλλων εποχών και χρόνων μπορούν να υπερηφανεύονται τα Ψαρά. Τις προάλλες που έψαχνα για μια φωτογραφία στο αρχείο μου πάνω σε ποιον έπεσα και τι σκέφτηκα; Ότι τα Ψαρά και οι Ψαριανοί εκτός των ηρωικών προγόνων τους μπορούσαν να υπερηφανεύονται και για τον συγχωρεμένο τον παπά- Νικόλα τους, που ήταν το σύγχρονο σήμα κατατεθέν τους.
Ακουστά τον είχα τον παπά- Νικόλα Γιαννάκο, αλλά όταν για πρώτη φορά τον συνάντησα μπροστά μου, σε μια επίσκεψή μου στο ηρωϊκό νησάκι πριν πολλά χρόνια, περιττό να σας πω πόσο με γοήτευσε και με κατασκλάβωσε. Ενας λεβέντης παπάς, που ήταν το σημείο αναφοράς, για όποιον πήγαινε στα Ψαρά, χωρίς να κάνει καμιά προσπάθεια. Αρκεί να συναντούσες τα γαλάζια μάτια του για να βρεις την ηρεμία και τη γαλήνη.
Εκείνο που μου έκανε φοβερή εντύπωση ήταν ότι όλοι, είτε γνωστοί είτε άγνωστοι, «κολλούσαν» πάνω στον παπά- Νικόλα. Τους μάγευε η φυσιογνωμία του, τους καλωσόριζε η αγάπη του, τους έκλεινε όλους μέσα της η μεγάλη αγκαλιά του. Και έτσι και άνοιγε και το στόμα του; Ε, τότε ήταν πια που έλεγες να έχω χίλια αυτιά να τον ακούω. Να ακούς το σεβάσμιο γέροντα να σου μιλά για τη ζωή, για το Θεό, για τον άνθρωπο.
Και όλα αυτά με μια ηρεμία και απλότητα, χωρίς καμία έπαρση και μεγαλοϊδεατισμό. Απλά, όμορφα, κατανοητά, με τη γλώσσα ενός ανθρώπου που «έφαγε» τη ζωή με το κουτάλι, «τράβηξε» πολλά, πέρασε στενοχώριες και βάσανα. Με μια εμπειρία ζωής πολλών χρόνων.
Ο παπά- Νικόλας έμενε στα Ψαρά μέχρι το Νοέμβρη και μετά, με πόνο ψυχής, μετακόμιζε στης κόρης του στην Αθήνα. Μεταξύ των πολλών που «ζήλεψα» σ’ αυτόν, ήταν αυτή η αυθόρμητη αγάπη με την οποία τον περιέβαλαν όλοι και έσκυβαν να του φιλήσουν το ροζιασμένο χέρι του. Υπάρχει τίποτα πιο σπουδαίο;
Αναπαύθηκε στις 11 Μαΐου 2009 σε ηλικία 82 χρόνων στη Ραφήνα και θάφτηκε στα Ψαρά την επομένη. Εγραψε κι αυτός τη δική του ιστορία και πιστεύω η μνήμη του να μείνει αθάνατη.
