Μια αλήθεια είναι ότι η «κλεισούρα» μας έχει κουράσει… Πάει ένας μήνας τώρα που κάνουμε υπομονή και δείχνουμε αυτοσυγκράτηση και καλά κάνουμε. Άλλωστε βλέπουμε και τα αποτελέσματά τους κι έτσι στη Χίο έχουμε μηδενικά κρούσματα… Κανείς, όμως, δεν ξέρει τι μας επιφυλάσσει όχι η επόμενη ημέρα αλλά η επόμενη ώρα. Αν δεν προσέχουμε και αν δεν τηρούμε τους κανόνες ασφάλειας, όπως μας έχουν ζαλίσει να λένε και να επαναλαμβάνουν Τσιόδρας και άλλοι γιατροί και κάποιοι άλλοι στις τηλεοράσεις. Παρά την κούρασή μας, λοιπόν, δεν πρέπει να εφησυχάζουμε αλλά να είμαστε σε επιφυλακή. Το κακό, έτσι κι αλλιώς, δεν αργεί να γίνει…
Και ναι μεν εμείς προσέχουμε τι γίνεται όμως με κάποιους άλλους που δεν προσέχουν; Είναι ένα σοβαρό ερώτημα, έτσι; Κατ’ αρχάς έστω και ένα βήμα να βγούμε στη γειτονιά μας, γιατί αν είμαστε κλειδαμπαρωμένοι θα τα «παίξουμε» πριν την ώρα μας, πώς θα αποφύγουμε το γείτονα και το φίλο που μας πλησιάζει και μάλιστα με… κεκτημένη ταχύτητα; Τον βλέπεις να έρχεται από μακριά και παρακαλάς να σε χαιρετήσει από μακριά… Έλα όμως που η προσευχή δεν πιάνει πάντα. Έρχεται λοιπόν καταπάνω σου και εσύ, εκείνη τη στιγμή, ντρέπεσαι να του πεις στάσου μακριά. Είναι και η συνήθειά μας, ανέκαθεν, να πλησιάζουμε ο ένας τον άλλον σε απόσταση αναπνοής.
Άραγε όλοι μας είμαστε απόλυτα υγιείς και δεν κινδυνεύουμε ούτε εμείς, ούτε οι άλλοι τους οποίους πλησιάζουμε; Πώς μπορούμε να είμαστε βέβαιοι, από τη στιγμή που ο ιός επωάζεται δεκατέσσερεις ημέρες και στη συνέχεια εκδηλώνεται;
Δυστυχώς αγαπητοί μπήκαμε σε λούκι από το οποίο, όπως φαίνεται θα αργήσουμε να βγούμε… Και δυστυχώς και πάλι δεν μπορούμε να εμπιστευόμαστε κανέναν, αφού ο ιός είναι τόσο καταχθόνιος και ύπουλος. Και επίσης, δυστυχώς, δεν μπορούμε να κόψουμε από τη μια στιγμή στην άλλη συνήθειες μιας ολόκληρης ζωής με τις οποίες μεγαλώσαμε…
Προς το παρόν στεκόμαστε τυχεροί και ας ελπίσουμε ότι το ίδιο τυχεροί θα είμαστε βγαίνοντας από αυτή τη στενωπό που μπήκαμε χωρίς τη θέλησή μας. Μακάρι, ε;
Του Δημήτρη Φρεζούλη
