Ένας μήνας πριν τις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές το θερμόμετρο ανεβαίνει στο κόκκινο… Βλέπετε η ιδιαιτερότητά τους είναι, ότι σε σχέση με τους βουλευτικές, οι υποψήφιοι είναι πολλοί. Και ζούμε σε μικρή κοινωνία με ό,τι αυτό συνεπάγεται στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Και, δυστυχώς, ήδη άρχισαν τα διλλήματα αλλά και οι ψυχρότητες, όπως και οι παρεξηγήσεις. Και αυτή η σχέση μεταξύ υποψηφίων και ψηφοφόρων περνά από πολλά στάδια. Με πρωταρχικό το «απ' την Κική και την Κοκό ποια να διαλέξω».
Έχουν αρχίσει ήδη αναταράξεις στις σχέσεις, συγγενών, γνωστών και φίλων, αλλά με ήπιο τρόπο προς το παρόν. Ποιον ή ποια να ψηφίσω που εγώ έχω αυτή την ιδεολογική προσέγγιση και ο υποψήφιος επέλεξε την εντελώς αντίθετη; Και ξέρετε πόσες τέτοιες περιπτώσεις υπάρχουν; Η μαγκιά κάποιων επικεφαλής των συνδυασμών ήταν ότι κατάφεραν τα συγγενικά πρόσωπα να τα βάλουν είτε στο δημοτικό, είτε στο περιφερειακό στοχεύοντας στο «με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια». Παλιά πολιτικά κόλπα που ισχύουν και σήμερα.
Πάντως τούτη τη φορά οι μετατάξεις που είχαμε από το ένα κόμμα στο άλλο ή από τη μια παράταξη στην άλλη ήταν πρωτόγνωρη. Την αρχή είχε κάνει στις εθνικές εκλογές ο Σταύρος Μιχαηλίδης μεταπηδώντας από τη Νέα Δημοκρατία στο ΠΑΣΟΚ και όπως φαίνεται ζήλεψαν κι άλλοι. Και ενώ ήταν ταγμένοι στο άλφα κόμμα πείστηκαν να είναι υποψήφιοι με παράταξη που υποστηρίζεται από το βήτα. Και χωρίς πειστική δικαιολογία. Προφανώς εξ αιτίας κάποιων υποσχέσεων που τους δόθηκαν.
Σήμερα στην πραγματικότητα η πολιτική έχει πολτοποιηθεί, ενώ οι εκπρόσωποί της θεωρούνται φορείς ιδιοτελών συμφερόντων. Παλιά και νέα σχήματα μετατράπηκαν σε άμορφο χυλό. Έτσι εξηγούνται οι διασπάσεις, οι ανακατατάξεις και οι μεταπηδήσεις διαφόρων στελεχών. Το φαινόμενο δεν οφείλεται στην υποχώρηση των ιδεολογικών διαφορών ούτε στην ανάγκη για επικράτηση λογικών πραγματισμού και ρεαλισμού. Αντίθετα, είναι έκφραση των πολλαπλών στρεβλώσεων και των αντινομιών που εμφανίζει το σύνολο των κομματικών δυνάμεων, καθώς και του γενικότερου ανορθολογισμού που επικρατεί.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
