Ήμουν 9-10 χρόνων όταν μπήκα στο γειτονικό σπίτι του συγχωρεμένου Αποστόλη Κόκκα και είδα στον τοίχο ένα στρογγυλό πιάτο - κορνιζάκι, που φιλοξενούσε τα πρόσωπα 11 ποδοσφαιριστών των οποίων οι φανέλες είχαν ρίγες, κόκκινες και λευκές. Πρώτος, ψηλά - ψηλά, ήταν ένα χαμογελαστός γλυκός νεαρός με μαύρη φανέλα με άσπρα γιακαδάκια απ' έξω, που τράβηξε ιδιαίτερα την προσοχή μου και η λεζάντα έγραφε Σάββας Θεοδωρίδης… Θυμάμαι ότι αφενός μου έκανε εντύπωση το όνομα και αφετέρου η γλυκιά όψη του…
Ήταν οι εποχές που η μεγάλη αγάπη μας ήταν η μπάλα και πού μας έχανες, πού μας έβρισκες σε κάποιο χωράφι να κλοτσάμε τη στρογγυλή θεά που δεν ήταν όμως και τόσο θεά, αφού είχε τα μαύρα χάλια της… Ήταν όμως στρογγυλή και μπορούσαμε και την κλοτσούσαμε. Και βέβαια ό,τι είχε σχέση με το ποδόσφαιρο μάς ενθουσίαζε και μάς εντυπωσίαζε και περισσότερο οι παίκτες των μεγάλων ομάδων…
Η συγκεκριμένη φωτογραφία ήταν η αφορμή να… πολιτογραφηθώ και Ολυμπιακός με μια μεγάλη τρέλα για ό,τι αφορούσε την ομάδα μέχρι και τα 50 μου, όταν το ενδιαφέρον μειώθηκε… Και η φωτογραφία δεν είχε μόνο τον Θεοδωρίδη αλλά όλους τους μεγάλους και εμβληματικούς παίκτες εκείνης της εποχής… Τον Ρωσίδη, τον Στεφανάκο, τον Πολυχρονίου, τον Πλέσσα, τον Υφαντή, τον Ψύχο, τον Μπέμπη. Όμως το δικό μου ίνδαλμα ήταν ο Σάββας και από τότε παρακολουθούσα ανελλιπώς, μέσα από τις εφημερίδες, ό,τι είχε σχέση με αυτόν. Και ήταν και η αιτία που άρχισα να παίζω τερματοφύλακας στα μεταξύ μας παιχνίδια και ένα φεγγάρι και στον Ηρακλή.
Και ήταν μεγάλοι οι τερματοφύλακες εκείνης της εποχής… Ο Βουτσαράς στον Παναθηναϊκό, ο Σεραφείδης στην ΑΕΚ, ο Βαλλιάνος στον Εθνικό και τόσοι άλλοι. Όμως, με τα παιδικά μάτια μου, ο Θεοδωρίδης τους έβαζε όλους κάτω…
Και ήταν και ο μοναδικός που, αφού κρέμασε τα γάντια του, εξακολουθούσε να είναι κοντά στον Ολυμπιακό που τα χρόνια εκείνα έγραφε ιστορία και ήταν καθαρόαιμη ομάδα με έλληνες παίκτες πριν μπασταρδευτεί η σύνθεσή του…
Έτσι προχτές έφυγε και ο Σάββας, όπως και τόσοι άλλοι συμπαίκτες του που έγραψαν ιστορία. Και τους οποίους, εμείς οι παλιοί, αγαπήσαμε και λατρέψαμε. Ας είναι αιωνία, και θα είναι όσο ζούμε, η μνήμη τους!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
