Τι θυμήθηκα τις προάλλες με τις κακοκαιρίες, όταν κλειστήκαμε στα σπίτια μας και για να βγούμε έξω ήταν μεγάλη απόφαση και θέμα στρατηγικής; Ότι όχι και τόσο πολλά χρόνια πριν ήμασταν υποχρεωμένοι, οι περισσότεροι τουλάχιστον και κυρίως όσοι μέναμε σε χωριά, να μπαινοβγαίνουμε στα σπίτια μας κάθε τρεις και λίγο λόγω ανάγκης. Έβρεχε, χιόνιζε, έκανε κρύο ήμασταν υποχρεωμένοι εκ των πραγμάτων να “παίρνουμε τον αέρα μας”. Χρόνια όμως και εκείνα…
Οι περισσότερες λοιπόν τουαλέτες, ο θεός να τις έκανε, ήταν έξω από τα σπίτια και όταν οι καιρικές συνθήκες δεν ήταν καλές χρειαζόταν μεγάλη απόφαση να πας να κάνεις την ανάγκη σου. Σφιγγόσουν, ξεσφιγγόσουν, ξανασφιγγόσουν, αλλά κάποια στιγμή δεν μπορούσες να σφίγγεσαι άλλο οπότε ήταν αναπόφευκτο να κάνεις τη μεγάλη έξοδο. Όταν μάλιστα έβρεχε οι πιο μεγάλοι στην ηλικία έριχναν μία πατατούκα στο κεφάλι και στους ώμους του και “έτρεχαν”. Κι όταν κρύωνε, όμως, τα πράγματα δεν ήταν και τόσο εύκολα. “Καιρός για αεροκώλομα” που έλεγαν και οι πιο παλιοί.
Και κατά τη διάρκεια της ημέρας, ας πούμε, ότι τρωγόταν και μασιόταν. Όταν βράδιαζε άρχιζαν τα δύσκολα αφού δεν υπήρχαν καλά καλά ούτε φώτα και έπρεπε να σκαρφίζεσαι χίλιους τρόπους για να εξυπηρετηθείς. Αφήστε πια κατά τη διάρκεια της νύχτας που ήταν και πιο δύσκολες οι έξοδοι. Υπήρχαν βέβαια και τα δοχεία νυκτός τα ονομαζόμενα και αγγειά αλλά μοσχομύριζαν κιόλας… Και ας μην ξεχνάμε πως δεν υπήρχαν ούτε χαρτιά υγείας και χρησιμοποιούνταν φυλλαράκια εφημερίδων…
Ευτυχώς τα χρόνια πέρασαν και πολλά άλλαξαν και μεταξύ αυτών και οι εξυπηρετήσεις τέτοιου είδους αναγκών μας. Ο πολιτισμός προχώρησε, η εξέλιξη έφερε πολλές και σημαντικές αλλαγές, τώρα όλα είναι απλά και εύκολα, αλλά άντε να μη θυμάσαι κάποιες φορές και τις τακτικές ανάγκες του παρελθόντος και τις δυσκολίες τους…
Του Δημήτρη Φρεζούλη
