Τρία τέσσερα παγκάκια με θέα το λιμανάκι υπάρχουν στο λημέρι μου στην Αγία Ερμιόνη. Παγκάκια που προσφέρονται για φιλοξενία, για χαλάρωση, για ξεκούραση, για παρέα. Και τα οποία, βέβαια, ιδιαίτερα τους καλοκαιρινούς μήνες, και κυρίως τις βραδινές ώρες, δεν μένουν παραπονεμένα καθώς πολλοί τα προτιμούν. Μικροί και μεγάλοι, άντρες και γυναίκες, αγόρια και κορίτσια.
Κι αυτά τα τελευταία, τα αγόρια και τα κορίτσια δηλαδή, τα χαίρομαι καθώς έχοντας απλώσει την αρίδα μου στην αυλή μου τα βλέπω μπροστά μου. Και φυσικά χωρίς να το θέλω το μάτι μου κάποιες φορές σταματά πάνω τους. Τα βλέπω να χαριεντίζονται, να αγκαλιάζονται, να φιλιούνται, να χαίρονται τα νιάτα τους. Υπάρχουν και κάποια άλλα φυσικά που περί άλλων τυρβάζουν έχοντας τα κινητά στα χέρια και στην προσοχή τους.
Και, χωρίς να το θέλω, γυρίζω πολλά χρόνια πίσω στην παιδική και εφηβική ηλικία όσων έχουμε μεγαλώσει, ή παραμεγαλώσει αν θέλετε. Μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του ‘60, όταν η όποια επικοινωνία μεταξύ αγοριών και κοριτσιών ήταν απαγορευμένη δια ροπάλου. Η απόλυτα συντηρητική κοινωνία δεν επέτρεπε καμία σχέση, ακόμα και αθώα. Και τι να κάναμε και εμείς ως παιδιά, κάτω από το φόβο των όποιων συνεπειών κυρίως για τα κορίτσια; Προσπαθούσαμε να βρούμε ανώδυνους τρόπους να εκφράσουμε τη συμπάθειά μας. Και ο προσφορότερος ήταν με τα… μάτια. Να σε δω, να με δεις και να τα «πούμε» εκ του μακρόθεν. Και αν υπήρχε και κανένα σπίτι όπου υπήρχε ενδεχόμενο να συναντηθούμε ήταν ό,τι το καλύτερο αφού θα ήμασταν τετ - α - τετ. Αμέ το στήσιμο του αγοριού στη γωνία με θέα προς το σπίτι του κοριτσιού... Το βλέμμα να είναι στραμμένο στο παραθύρι, να σηκωθεί το κουρτινάκι, να φανεί το κορίτσι. Πόση γλύκα όμως είχε αυτή η κίνηση...
Και να ‘ταν μόνο αυτό; Αν υπήρχε και αδελφός στην οικογένεια τα πράγματα δυσκόλευαν ακόμα πιο πολύ, μιας και συμπεριφερόταν ως προστάτης της οικογενειακής τιμής, τρομάρα του.
Έτσι ο έρωτας τα χρόνια εκείνα ήταν πλατωνικός. Για σκεφτείτε ότι δεν τολμούσες να μιλήσεις σε ένα κορίτσι, ακόμα και αθώα, για να διαδοθεί ότι «τα ‘χουνε». Τώρα τι «είχανε» δεν μπορούσε να είναι τίποτα άλλο, παρά το ότι ήταν ερωτευμένοι, κάτι που θεωρούταν «έγκλημα»!
Με αυτή τη νοοτροπία πολλά κορίτσια «θυσιάστηκαν» με προξενιά για να μη μείνουν στο… ράφι, έστω και αν ήταν ακόμα και 17 και 18 χρόνων. Και μεγάλοι έρωτες ναυάγησαν γιατί το «τα έχουνε» ήταν απαγορευτικός κανόνας.
