5 horror remakes που ξεπέρασαν το πρωτότυπο

Συνήθως όταν ακούμε remake, ειδικά στο είδος του τρόμου, είμαστε πάρα πολύ καχύποπτοι. Ο όρος δυστυχώς έχει γίνει συνώνυμο του cash grab, καθώς ουκ ολίγες φορές απ’ τις αρχές του 2000 που άνθισε το φαινόμενο, οι παραγωγοί του Hollywood, έχοντας στερέψει από ιδέες, προσπάθησαν ανεπιτυχώς να εκμεταλλευτούν την απήχηση κλασσικών τίτλων δίνοντας μας ανέμπνευστα κακέκτυπα που ούτε ξυστά δεν άγγιζαν τη μαγεία των πρωτότυπων.

Οι περισσότεροι νομίζω προτιμάμε να ξεχάσουμε το “Halloween” του Rob Zombie, το “Black Christmas” που βιάστηκε κατ επανάληψιν το 2006 αλλά και το 2019, το “Friday the 13th” του Marcus Nispel, ή το “Nightmare on Elm Street” που έβαλε οριστικά ταφόπλακα στο δημοφιλές franchise του το 2010. Παρόλα αυτά, ο κάθε κανόνας έχει και τις εξαιρέσεις του και σήμερα σας παρουσιάζουμε τις πέντε κορυφαίες από αυτές. Οι ταινίες του παρακάτω top 5, που περιλαμβάνει αποκλειστικά δημιουργήματα από το 2000 και μετά -πριν για κάποιο λόγο ήταν πολύ πιθανότερο να γίνει ένα αριστουργηματικό remake (βλ. “The Thing”, “The Fly”)- κατάφεραν να μας πείσουν πως είχαν πραγματικό λόγο ύπαρξης αφού τελικά, παρά την όποια αρχική καχυποψία μας, αναβάθμισαν το πρωτογενές τους υλικό.

5. “The Hills Have Eyes” (2006) του Alexandre Aja

Γκαζωμένος από την επιτυχία του “Haute Tension” ο γάλλος σκηνοθέτης, κατάφερε να ξεπεράσει τον master του τρόμου Wes Craven, παραδίδοντάς μας μια πραγματικά βίαιη και ζοφερή ταινία, που αν και είναι δύσκολο να τη δεις δεύτερη φορά, τουλάχιστον στην πρώτη θέασή της, την παρακολουθείς με μεγαλύτερο ενδιαφέρον από ότι το ομώνυμο b–movie του 1977.
 

4. “Fright Night” (2011) του Craig Gillespie

Αν και η πρωτότυπη ταινία του Tom Holland παραμένει ένα συμπαθέστατο δείγμα κωμωδίας τρόμου και μαζί ένα ορόσημο του κινηματογράφου της δεκαετίας του ‘80, ο Craig Gillespie με την αρωγή ενός πρωτοκλασάτου cast που περιελάμβανε ονόματα όπως ο Colin Farrell και η Toni Collette κατάφερε να παραδώσει μια πιο σκοτεινή και ταυτόχρονα πιο καλογυαλισμένη εκδοχή της.
 

3. “Sorority Row” (2009) του Stuart Hendley

Aν και η αλήθεια είναι πως ο πήχης που είχε θέσει ο Mark Roseman το 1982 με το  “The House on Sorority Row”, δεν ήταν και ιδιαιτέρως ψηλά, ο Hendler τον ξεπέρασε με στυλ, παραδίδοντας ένα διασκεδαστικό guilty pleasure που συνδυάζει το “Mean Girls” με το “Scream”. Παράλληλα, απέσπασε από τις πρωταγωνίστριες του Leah Pipes, Briana Evigan, Margo Harshman και Carrie Fisher, ερμηνείες κατά πολύ απολαυστικότερες από όσο δικαιούται μια ταινία αυτού του είδους.
 

2. “Slumber Party Massacre” (2021) της Danishka Esterhazy

Το φιλμ της Esterhazy που προβλήθηκε από το Syfy Channel, αν και συστήνεται ως stand alone sequel του “The Slumber Party Massacre” (1982) της Amy Holden Jones, στην ουσία αποτελεί remake του μιας και δεν το συνδέει τίποτα με τα γεγονότα της πρώτης ταινίας. Το εντελώς ερασιτεχνικά φτιαγμένο πρωτότυπο, που απέκτησε cult status με την πάροδο του χρόνου, προτείνεται μόνο για “ειρωνικές” προβολές μετά κανιβαλιστικού commentary. H ταινία του 2021 από την άλλη, είναι ένα χαβαλετζίδικο slasher φτιαγμένο με το ίδιο κέφι αλλά και μερικά ακόμα απαραίτητα συστατικά που απουσίαζαν από το original. Δηλαδή πραγματικό σενάριο, αξιοπρεπές production value, λειτουργική σκηνοθεσία, χιούμορ που δεν μένει μόνο στις προθέσεις και bonus ένα ηχηρό και ξεκάθαρο φεμινιστικό μήνυμα.
 

1. “Last House on the Left” (2009) του Ντένη Ηλιάδη
 

Κακά τα ψέματα, η ταινία που έβαλε στο χάρτη τον μετρ του είδους Wes Craven, δεν ήταν ποτέ κάτι παραπάνω από ένα exploitation πρωτόλειο που η μόνη του αρετή ήταν το shock value που προσέφερε αφειδώς. Ο “δικός μας” Ντένης Ηλιάδης όμως, στην πρώτη του χολιγουντιανή απόπειρα, κατάφερε να σκάψει κάτω από την επιφάνεια του πρωτότυπου μύθου και να αγγίξει το βαθύ σκοτάδι που κρυβόταν από κάτω. O κορυφαίος συγγραφέας τρόμου Stephen King πάντως στην διατριβή του στο horror με τίτλο “Μακάβριος Χορός”, το αποκάλεσε το πιο σπουδαίο remake της δεκαετίας. Ποιοι είμαστε εμείς για να διαφωνήσουμε;

Πηγή: unboxholics.com