Είναι φανερό πως δεν χρειάζεται να είναι κανείς καθηγητής γλωσσολογίας, για να μας πει πότε πρέπει να λέμε ο πατέρας ή ο πατήρ…., όταν από μικρά παιδιά, κάποτε, μαθαίναμε να κλίνουμε μαζί και τα τέσσερα(!) ονόματα δηλ. ο πατήρ, η μήτηρ, ο υιός, η θυγάτηρ. Μαθαίναμε ακόμα πως αυτά είναι τριτόκλιτα και ότι κλίνονται σύμφωνα με αυτά, ο αστήρ, ο σωτήρ, ο ανήρ, η γαστήρ… Έστι δεν κάναμε ή δεν θα κάναμε το λάθος να πούμε ο...πάτερ Αντώνιος! γιατί γνωρίζαμε πως αυτό το “πάτερ” το λέγαμε κλητική προσφώνηση που έχει μπροστά το άρθρο ὦ. Δηλαδή ο πατήρ, τού πατρός, τω πατρί, τον πατέρα, ω πάτερ! Όταν ο Χριστός προσφώνησε τον Πατέρα του, είπε: Πάτερ, ἄφες αὐτοῖς…, Ὦ πανύμνητε Μῆτερ…
Ακόμα, δεν γνωρίζω γιατί η δοτική πτώση εξαφανίστηκε εντελώς ή παρέμεινε “απολιθωμένη” και τη θέση της πήρε η γενική πτώση. Παρόλα αυτά όμως, μένουν κάποιες φράσεις που χρησιμοποιούμε στην καθημερινή ομιλία, όπως, εν γνώσει, εν χορώ, επ’ αυτοφώρω, δόξα τω Θεώ, ειρήσθω εν παρόδω, επί τη ευκαιρία, συν τω χρόνω, συν τοις άλλοις κ.π.α
Καταλήγοντας να πω, πως η γλώσσα μας είναι τόσο πλούσια, που είναι όχι μόνο λάθος να τη φτωχαίνουμε, αλλά και να χρειαζόμαστε έναν γλωσσολόγο να μας επισημαίνει πιό είναι το σωστό και πως πρέπει να μιλάμε...