Η πρώτη κίνησή μου κάθε πρωί όταν ανοίγω τον υπολογιστή μου και συνδέομαι στο διαδίκτυο είναι συγκεκριμένη. Βλέπω τα πρωτοσέλιδα των αθηναϊκών εφημερίδων. Παλιό κουσούρι, από τότε που στηνόμασταν στο περίπτερο και οι εφημερίδες κρέμονταν στα μανταλάκια. Εξ ου και το παλιό για κάποιους επώνυμους όταν έκαναν καμιά ζαβολιά ότι τον κρέμασαν στα μανταλάκια, κάτι που ήταν βέβαια υποτιμητικό να βρίσκεσαι εκεί «κρεμασμένος» σε κοινή δημόσια θέα…
Έτσι παρελαύνουν από μπροστά μου όλα τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, τόσο των κλασικών, όσο και των πιο «σύγχρονων». Και βέβαια το μάτι ξεκινά από ψηλά, παίζει δεξιά κι αριστερά αποθηκεύει στο μυαλό ό,τι υπάρχει στη σελίδα και φτάνει στο τέλος. Έτσι άλλες φορές προσπερνάς τους τίτλους επί τροχάδην αλλά άλλοτε, όταν κάτι σου κάνει εντύπωση, κάνεις και μια στάση έστω των δύο δευτερολέπτων…
Ασφαλώς θα αναρωτιέστε πού το πάω με έναν τέτοιο πρόλογο. Όπως στην παροιμία κοντά στα ξερά καίγονται και τα χλωρά, έτσι και με τα πρωτοσέλιδα. Διαβάζεις τις λεγόμενες, ας πούμε, σοβαρές εφημερίδες, αλλά το μάτι σου στέκεται και στις… γαργαλιστικές. Οι οποίες είναι 4 στον αριθμό και καθημερινά προσπαθούν με κάθε τρόπο να διεγείρουν τα πιο χαμηλά ένστικτά μας. Με κουτσομπολιά και με σκανδαλοθηρικά.
Σ’ αυτές, λοιπόν, τις εφημερίδες είδα κάτι που με σόκαρε. Ότι χιλιάδες γυναίκες δηλώνουν θαυμάστριες του κατά συρροή δολοφόνου Μπάμπη Αναγνωστόπουλου. Θυμάστε… Εκείνου του αχρείου που δολοφόνησε την Καρολάιν. Και του στέλνουν, λέει, καθημερινά ένα τσουβάλι ερωτικά γράμματα! Και σήμερα το πρωί το διάβασα και σε σοβαρές ιστοσελίδες. Ε, μη μου πείτε πως δεν είναι να τρελαίνεσαι. Αν είναι δυνατόν. Και όμως, όπως φαίνεται, είναι. Τώρα τι να πεις; Κατά τη σάλα και τα έπιπλα; Μάλλον…
Ασφαλώς δεν μπορεί να το συλλάβει το μυαλό ενός κανονικού ανθρώπου. Μα τόσο χαμηλά έχουν πέσει κάποιες γυναίκες και έχουν τέτοιες μυστηριώδεις προτιμήσεις; Εκτός και αν ισχύουν αυτά που έλεγαν τα παλιά τραγουδάκια… «Είν' η γυναίκα στη ζωή ένα μυστήριο κι ένα μυστήριο για πάντα παραμένει, τη μια σου δίνει για να πιεις το δηλητήριο κι ύστερα μ' ένα της φιλί σε ανασταίνει». «Της γυναίκας η καρδιά είναι μια άβυσσος, πότε κόλαση και πότε ο παράδεισος».
Θα αντιτάξετε ότι μάλλον είναι λίγες, αλλά δεν παύουν να υπάρχουν, δυστυχώς… Πάντως στη συγκεκριμένη περίπτωση μόνο λίγες δεν είναι, σύμφωνα με τους σωφρονιστικούς υπαλλήλους.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
