Την ευκαιρία να τον (ξανα)θυμηθούμε μου την έδωσε ο Γιώργος Μουτσάτσος με τη δημοσίευση μιας διαφημιστικής αφίσας και μιας φωτογραφίας από το πλούσιο αρχείο του. Όπως βλέπετε στη φωτό κάποτε υπήρχε στην πόλη μας η «Σχολή Μουσικής Ιωάννη Καλαϊτζή. Διπλωματούχου Ιταλικής Ακαδημίας. 17ο έτος εργασίας». Η οποία σχολή μάλιστα έκανε μαθήματα και στην Περιφέρεια, ενώ στο χώρο του λειτουργούσε και διαρκής έκθεση προς πώληση μουσικών οργάνων.
Όταν ήμασταν μικροί, λοιπόν, και πηγαίναμε στο Γυμνάσιο πού να εκτιμούσαμε το πάθος του κυρ - Γιάννη για τη μουσική. Και, επειδή, ήταν και λίγο ή πολύ ιδιόρρυθμος κάποιοι δεν έχαναν την ευκαιρία, όταν τον έβλεπαν στο δρόμο, να τον κοροϊδεύουν κιόλας με εκείνο το αξέχαστο «Τζ, Τζ, Τζ Καλαϊτζή». Το οποίο βέβαια ενοχλούσε το συμπαθέστατο κυρ - Γιάννη, αλλά δεν μπορούσε να κάνει και τίποτα για να το αποφύγει.
Τώρα που ξανάρθε στην επικαιρότητα θυμήθηκα την «τρύπα» με τα μουσικά όργανα που είχε στο δρόμο πίσω από τη Μητρόπολη με τις λογιών λογιών αφίσες να κυριαρχούν στην πόρτα εισόδου. Τον θυμήθηκα να περιδιαβαίνει στους δρόμους της πόλης πάντα με ένα όργανο υπό μάλης και μία τσάντα στο άλλο χέρι. Θυμήθηκα το μαύρο γυαλί που δεν έλειπε ποτέ από τα μάτια του. Το σακάκι με τη γραβάτα που από πάντα φορούσε, πολλές φορές απεριποίητα και τα δύο ή μόνο το πουκάμισο, με απαραίτητη πάντα τη γραβάτα, έστω και λυμένη τους καλοκαιρινούς μήνες. Θυμήθηκα και τι δεν θυμήθηκα... Έγραψε και αυτός τη δική του ιστορία και γι' αυτό οφείλουμε να τον θυμόμαστε έστω και σε κάποιες τέτοιες ευκαιρίες, αν και έφυγε ξεχασμένος. Ε, δεν ήταν και ο πρώτος και ούτε θα είναι ο τελευταίος.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
