Κάθε Σάββατο χωρίς να το θέλω, έστω και φευγαλέα, περνάνε από το μυαλό μου κάποιες εικόνες του παρελθόντος. Εικόνες που, παρά το ότι έχουν περάσει πολλά χρόνια, μένουν ανεξίτηλες, γιατί είχαν μια ομορφιά μοναδική, για εκείνον τον καιρό τουλάχιστον. Εικόνες που είχαν να κάνουν με όσα ήταν στις προτεραιότητές μας και αποτελούσαν το αλατοπίπερο του σαββατοκύριακού μας και που δεν έχουν φυσικά καμία σχέση με το σήμερα.
Πώς να ξεχάσεις το μπάνιο του Σαββάτου στη σκάφη με ολόκληρη την ιεροτελεστία που προηγούταν και ακολουθούσε… Το βδομαδιάτικο που έφερνε ο πατέρας και το εμπιστευόταν στα χέρια της μάννας… Το κρέας που έβλεπες μια φορά τη βδομάδα και έβραζε στο τσουκάλι για να το φάμε την Κυριακή… Την ανεμελιά του απογεύματος… Τον εσπερινό του σαββατόβραδου… Τη βραδινή βεγγέρα.
Τον εκκλησιασμό το πρωί της Κυριακής, άσχετα αν είχε μνημόσυνο ή όχι… Το κόλλημα στο ραδιόφωνο για να ακούσεις τους ραδιοσταθμούς της Βουδαπέστης και της Σόφιας που έπαιζαν ελληνικά λαϊκά τραγούδια και έστελναν χαιρετίσματα και μηνύματα στους μετανάστες… Τις διαφημιστικές εκπομπές στο ελληνικό ραδιόφωνο των δισκογραφικών εταιρειών, της «Κολούμπια Χις Μάστερ Βόις και Κάπιτολ» και της «Οντεόν Παρλοφόν», αλλά και της πιο ποιοτικής «Λύρας»… Το «Θέατρο στο μικρόφωνο» με τον Αχιλλέα Μαμάκη… Το οικογενειακό μεσημεριανό τραπέζι… Το γήπεδο το απόγευμα, όπου δημιουργούταν το αδιαχώρητο… Και τους άσους εκείνων των καιρών και ποιους να πρωτοθυμηθείς... Την απογευματινή βόλτα αγοριών και κοριτσιών… Το κυριακάτικο σινεμά που γινόταν το «πατείς με πατώ σε»… Από τις 2 το μεσημέρι μέχρι αργά το βράδυ με τις μεγάλες ουρές.
Και πόσα άλλα μπορώ να γράψω, αλλά αφήστε κι εσείς τη φαντασία σας να ταξιδέψει πίσω και μοιραστείτε με εμάς ό,τι θυμάστε με ένα σχολιάκι. Με τι ήταν εκείνο που σας συγκινούσε περισσότερο. Ας μαζέψουμε τις αναμνήσεις σας, έτσι για την ιστορία ρε γαμώ το και προς τιμή αλλοτινών καιρών.
Αυτή η παραπάνω μικρή αναφορά για τα σαββατοκύριακα κάποιων άλλων εποχών που ναι μεν πέρασαν ανεπιστρεπτί, δεν παύουμε όμως κάποιες εικόνες τους να θέλουμε να τις ξαναζήσουμε… Και επειδή κάτι τέτοιο δεν γίνεται τις θυμόμαστε πού και πού εις ανάμνηση εκείνων των καιρών.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
Υ.Γ.: Στη φωτό το σαββατιάτικο λιτό βραδινό κρασάκι. Δεξιά ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου, Στεφανής. Και στην κάτω φωτογραφία παλιές δόξες του χιώτικου ποδοσφαίρου που δεν ξεχνιούνται!
