«Ο διευθυντής της Υγειονομικής υπηρεσίας Χίου κ. Δαυίδ Σαρφατής και ο βοηθός βιβλιοθηκάριος της Βιβλιοθήκης «Κοραή» κ. Αλέξανδρος Καλαμπόκης φέροντες μεθ’ εαυτών τον φορητόν κινηματογράφον, ως και ηλεκτροπαραγωγόν μηχανήν, μετέβησαν εις το βορειότερον χωρίον του νομού μας, το Μελανειός. Εκεί προέβαλαν ενώπιον των κατάπληκτων κατοίκων, οι οποίοι δια πρώτην φοράν έβλεπαν κινηματογράφον, διαφόρους ωφελίμους ταινίας»…
Αυτά έγραφαν οι εφημερίδες 65 χρόνια πριν και θυμήθηκα πόση εντύπωση έκανε σε όλους μας η πρώτη γνωριμία μας με το σινεμά. Δεν ήταν μόνο εκείνη η πρώτη γνωριμία, αφού την πρώτη διαδέχτηκε η δεύτερη, η τρίτη κ.λπ. και βέβαια μας είχε πιάσει μια μεγάλη μανία. Με τον κινηματογράφο φυσικά που ήταν το μοναδικό παράθυρό μας στην Ελλάδα και στον κόσμο, αλλά και η μόνη ψυχαγωγία μας. Δεν θέλαμε να ξεκολλήσουμε από τη σκοτεινή αίθουσα, όποτε είχε προβολή.
Και βέβαια στα χωριά μας δεν είχαμε καθημερινά. Κάθε φορά όμως που είχαμε ήταν η καλύτερή μας. Περιμέναμε με αγωνία την όποια προβολή, άσχετα αν η ταινία ήταν ελληνική ή ξένη. Το κακό ήταν ότι χρειαζόταν και εισιτήριο για να τις παρακολουθήσουμε και πολλές φορές το οικογενειακό βαλάντιο δεν προσφερόταν για τέτοιες «πολυτέλειες». Και τότε άρχιζε η γκρίνια. Κι αν δεν έπιανε η γκρίνια τρέχαμε στο σινεμά μπας και σπάσει ο διάβολος το ποδάρι του και μας βάλουν τσάμπα μέσα…
Εξήντα πέντε χρόνια μετά, τα πράγματα έχουν αλλάξει ριζικά. Τα σινεμά, στη Χίο τουλάχιστον, είναι υπό εξαφάνιση, αλλά οποιαδήποτε ώρα της ημέρας ή της νύχτας έχουμε και τον κόσμο ολόκληρο και πάσης φύσεως ταινίες μέσα στα σπίτια μας. Πώς να περιμέναμε τω καιρώ εκείνω μια τέτοια εξέλιξη; Ούτε να το φανταστούμε δεν μπορούσαμε. Πώς άλλαξαν όλα!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
