«Γιάννη, έφυγε η Μέλη;»
Λες και αν του έλεγα ναι, θα το… πιστοποιούσα.
Ναι παππού, του απάντησα και ήξερα ότι δεν θα μιλούσαμε ξανά.
Γιατί η Μέλη Τσακού – Βυζανιάρη ήταν παιδί του στην ηλικία, γιατί της μίλαγε ώρες ατελείωτες, όταν έγραφε το βιβλίο «Με μισό ποδάρι» που ήταν στην ουσία το βιβλίο της ζωής του.
Γιατί πληγώθηκε βαθιά, το ίδιο και με το καθοριστικό χτύπημα, να μην βλέπει πιά για να διαβάζει.
Μου το μετέφερε ο «φύλακας άγγελος του» ο Κώστας Αμέντας (Θεοπίστη) όταν πριν έξι μήνες, μου επέστρεψε τα τελευταία βιβλία που του έδωσα.
Δεν βλέπει πιά τίποτα, μου μετέφερε ο Κώστας, και μου θύμισε τι του είπα τότε.
Κώστα ο παππούς πέθανε, από την ώρα που δεν θα μπορεί να διαβάσει θα μας αφήσει.
Χθες τηλεφώνησε πάλι ο Κώστας. Έγινε, αυτό που είπες, ο παππούς Κυριάκος Κεφαλονίκας, έφυγε για το μεγάλο ταξίδι.
Τελευταία φορά, τον είδα στο κρεβάτι της Παθολογικής. Του κρατούσε το χέρι η αγαπημένη του κόρη Ειρήνη. Με γνώρισε. Γιάννη, μου είπε, με σιγανή φωνή. Κουράστηκα.
Κι’ αφού λοιπόν κουράστηκε, ας πάει στην αγκαλιά της Παναγίας Δέσποινας της Αμανής και στην αιώνια γαλήνη, αφήνοντας σε εμάς όλους εκτός από τα βιβλία του, τα δεκάδες παραμύθια και «Ιστορίες του παππού Κυριάκου» το θετικό αποτύπωμα του.
Γιατί βλέπετε ο Κυριάκος Κεφαλονίκας μας έδωσε ένα από τα μεγαλύτερα διδάγματα της ζωής. Δεν υπάρχει αδυναμία, που να μην μπορεί να γίνει δύναμη.
Σημαδεύτηκε με αναπηρία, από ατύχημα, έχασε στην ουσία το ένα του πόδι.
Ε, δεν υπήρξε δουλειά, που να μην την κάνει. Από τσαγκάρης, μέχρι πλανόδιος πωλητής, γνώριμη αγαπημένη φιγούρα των μαθητικών μας χρόνων, δίνοντας μας το κουλούρι ή την τυρόπιττα των διαλειμμάτων.
Δεν μπόρεσε να μορφωθεί πέραν του Δημοτικού.
Ε, δεν υπήρξε βιβλίο, που έπεσε στα χέρια του και δεν το ξεκοκκάλισε. Για χρόνια μοιραζόμαστε τα ίδια βιβλία. Ότι διάβαζα μέσω του Κώστα Αμέντα, έφτανε δανεικό στον παππού Κυριάκο. Επιστρέφοντας, σχολίαζε μέχρι τις σημειώσεις μου!
Είχε εκ των πραγμάτων κινητικά προβλήματα.
Ε, του κουβαλούσαν γλάστρες στο ύψος του αναπηρικού καροτσιού και φύτευε τα πάντα, από λουλούδια μέχρι ζαρζαβατικά, για το τσουκάλι του, διότι είχε και αυτό το ταλέντο της μαγειρικής.
Ο Κυριάκος Κεφαλονίκας ήταν πολύ -ταλαντούχος, σοφός από την ζωή, αυτοδίδακτος, υπόδειγμα οικογενειάρχη, διέθετε απίστευτο μνημονικό και ώριμη κρίση, ήταν δε αθεράπευτα ερωτευμένος με το διάβασμα, φανατικός βιβλιοφάγος.
Αύριο θα τον αποχαιρετήσουμε στα αγαπημένα του Λεπτόποδα. Τον ευχαριστούμε για όσα μας χάρισε, με την παρουσία του. Οι μελλοντικές γενιές θα τον ευχαριστούν για όσα άφησε στα γεμάτα απλότητα και λαογραφικό πλούτο γραπτά του.
Καλή ξεκούραση παππού Κυριάκο.
