Φυσικά και δεν ζεί σε άλλο πλανήτη, κάθε άλλο, η Εισαγγελέας Χίου Σταυρούλα Σταυράτη, τώρα όμως είδε, άκουσε και ξέρει.
Ξέρει, πως αυτά που τις εξέθεσαν οι χιώτες δημοσιογράφοι, ότι δεν τους αφήνουν να κάνουν την δουλειά τους και στην ουσία να ασκούν το λειτούργημα της ενημέρωσης και αληθινά είναι και υπερβολικά δεν είναι.
Και δεν αναφέρομαι μόνο στην υπόθεση, που εξετάζεται στα Δικαστήρια τη Δευτέρα 3 Απριλίου, όπου «ζωηρός» στο θέμα των μεταναστών – προσφύγων συμπολίτης μας, χτύπησε στα χέρια και άρπαξε την βιντεοκάμερα του συνάδελφου Γιάννη Στεβή και άλλα πολλά που έχουν γίνει και περνούν στο «ντούκου». Αναφέρομαι στο γεγονός που έζησε η ίδια χθες 28 Μαρτίου στις 8.40 π.μ.
Εκεί η ίδια παρουσία του αστυνομικού Διευθυντή Χίου Αθανάσιου Μπασιούκα, προϊστατο έρευνας της Αστυνομίας και δύναμης των ΜΑΤ, στον παράνομο από όλες τις πλευρές και… πάντες καταυλισμό της Σούδας.
Επειδή στον καταυλισμό μπορεί να μπεί κάθε πικραμένος, να βιντεοσκοπήσει οτιδήποτε με το κινητό του και να το ανεβάσει σε χρόνο μηδέν στο διαδίκτυο, πλην των δημοσιογράφων, που δεν κρύβονται και η κάμερα τους φαίνεται από… χιλιόμετρα, επέλεξα να καταγράψω το γεγονός, χωρίς να ενοχλήσω κανέναν από μπαλκόνι παρακείμενου σπιτιού.
Την ώρα που έκανα τη δουλειά μου, η Εισαγγελέας άκουσε έναν Αξιωματικό των ΜΑΤ, να μου φωνάζει από κάτω αγριεμένα να σταματήσω να τραβάω, γιατί θα ανέβει πάνω και θα μου… δείξει.
Βεβαίως έσπευσε ο Αστυνομικός Διευθυντής και τον έβαλε στη θέση του και η Εισαγγελέας είπε φωναχτά ότι μπορώ να τραβάω χωρίς να φαίνονται πρόσωπα (με την παραλλαγή των ΜΑΤ έτσι κι’ αλλιώς δεν φαίνονται πρόσωπα) εγώ δε, αφού είχα κάνει τη δουλειά μου, έφυγα χωρίς να δώσω συνέχεια, όμως ειλικρινά θέλω να ρωτήσω την Εισαγγελέα και κατ’ επέκταση τους συμπολίτες αναγνώστες.
Αν είχαμε επεισόδια, αν ήταν βράδυ και αν ο Αστυνομικός, που μου φώναξε ήταν απέναντι μου, θα αντιμετώπιζα την ίδια… ευγένεια;
Να διευκρινίσω ότι ακόμα και με τον «ζωηρό» αστυνομικό δεν έχω τίποτα.
Ποιός ξέρει τι προβλήματα έχει και τι μνήμες κουβαλάει από τραυματικές ίσως καταγραφές συναδέλφων μου στην υπόλοιπη Ελλάδα.
Όταν όμως δεν γνωρίζει ότι δεν μπορεί να μιλάει έτσι σε ένα δημοσιογράφο, που κάνει φανερά επαναλαμβάνω τη δουλειά του (το σημειώνω δεύτερη φορά, γιατί είναι χαζομάρα να κυνηγάμε τον δημοσιογράφο, την ώρα που ένα μωρό μπορεί απ’ το παράθυρο του στη Σούδα, ας πούμε, να ανεβάσει ζωντανά με το κινητό του, οτιδήποτε γίνεται στην περιοχή του και το βλέπει την ίδια ώρα όλος ο κόσμος) όταν το κάνει παρουσία της Εισαγγελέως και του Αστυνομικού Διευθυντή, συγνώμη αλλά τότε πρέπει να αλλάξει πόστο γιατί το συγκεκριμένο απαιτεί γερά νεύρα.
Υ.Γ. Κάποια στιγμή θα πρέπει να καταλάβουμε απλά πράγματα. Όπως ο αστυνομικός κάνει τη δουλειά του έτσι την κάνει και ο δημοσιογράφος.
Αν το κάνουν και οι δύο σωστά δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα.
