Ο τίτλος θα έλεγαν οι… ιντερνετάκιδες δεν είναι πιασάρικος αφού δεν περιέχει λέξεις «κλειδιά» να δώσουν κλικ, αλλά εγώ τους ξεπερνώ με το… καραφλιαστικό δεν με νοιάζουν τα κλικ αλλά η επικοινωνία με νοήμονες ανθρώπους.
Πάμε λοιπόν παρακάτω και εξηγούμαι ότι ίσως να είμαι ο μοναδικός έλληνας, που αντιμετώπισα ως εξής την αρχαιοελληνική πανήγυρη από την έξοδο μας απ’ τα Μνημόνια.
Είχα διαβάσει ότι ως άλλος Οδυσσέας θα το εξήγγειλε ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας απ’ την Ιθάκη. Συνεπώς δεν εξεπλάγην, που τον είδα το βράδυ στην τηλεόραση, με άσπρο απλό πουκαμισάκι, να λέει κάτι, πλην όμως είχα κλειστή τη φωνή γιατί ξέρω ότι θα πεί ψέματα, άρα πάμε παρακάτω.
Την επομένη είδα τον Κυριάκο στο Μάτι και είπα αυτός δεν παίζει μπάλα στο ίδιο γήπεδο, πλην όμως δεν τον είδα και να διαφωνεί όταν ο Σαμαράς δήμευσε την περιουσία των ελλήνων με τον ΕΝΦΙΑ και έφερε έναν Τσίπρα στην εξουσία.
Την μεθεπομένη άνοιξα και την τηλεόραση και διάβασα την αντίδραση των αγορών από την έξοδο μας απ’ το μνημόνιο. Απλώς μετά συγχωρήσεως… χέστηκαν.
Συνεπώς δεν έχασα καθόλου τον χρόνο μου. Είναι σαν να πανηγυρίζεις για ένα προϊόν, να το διαφημίζεις, να φορτώνεις τα ράφια των υπέρ παντοπωλείων και να μην πουλάς ούτε ένα.
Βλέποντας λοιπόν αυτό το σκηνικό θυμήθηκα έναν περιπτερά στον κυκλικό κόμβο απέναντι από την «Κλινική Αυγουστή».
Το πάλευε, μάλιστα άντεξε σε τέσσερις (!) διαρρήξεις, τότε με τους υπεράριθμους μετανάστες στο κέντρο της Πόλης όταν και η Αστυνομία προσπαθούσε να βρεί τους βηματισμούς της, μέχρι που το κατάφερε με την νέα κατάσταση που διαμορφώνονταν.
Τέσσερις φορές βαρέθηκα να τον κάνω ρεπορτάζ να τον κλέβουν, μέχρι που να μην τα πολυλογώ, μου λέει μια μέρα. Το κλείνω, δεν βγαίνει. Και που θα πας 45 χρόνων άνθρωπος με δυό παιδιά; Στον Καναδά, μου απαντάει, μετανάστης.
Εκτοτε δεν τον ξανάδα, το περίπτερο έκλεισε, εκείνος όντως έφυγε στον Καναδά και σύμπτωση, που λένε, ακριβώς απέναντι απ’ το… Καναδικό περίπτερο ο Δήμος Χίου έστησε μια πινακίδα από τις 18.987 που έχει η Πόλη (όποιος αμφισβητεί το νούμερο ας τις μετρήσει) ονοματοθετώντας την Πλατεία (την λες και… Πλατεία) σε Πλατεία Χίων Ομογενών.
Και είπα που λέτε μέσα μου, τι να τα κάνω τα Μνημόνια, τις εξόδους, τις Ιθάκες και τις φανφάρες. Ο περιπτεράς έφυγε και σε λίγο θα ακολουθήσει και η οικογένεια του, ο Τάσος ο Βαλιδάκης ο φίλος μου έφυγε επίσης στον Καναδά, επειδή το ελληνικό δημόσιο είχε την απαίτηση να πληρώνει ένα γιατρό με μισθό… θαλαμοφύλακα. Ο φίλος μου ο Κώστας ο Μωράκης (συγνώμη που τους ονοματίζω χωρίς να το ξέρουν, αλλά έτσι μου βγαίνει) παράτησε την «Ηλιάστρα» του γιατί δεν άντεχε να έχει την Εφορία αφεντικό και εκείνος να είναι υπάλληλος του κηφηναριού του δημοσίου και τράβηξε για την Κύπρο.
Να συνεχίσω να γράφω παραδείγματα; Όχι απαντώ μόνος μου, δεν υπάρχει λόγος, απλά δεν μου λένε πια τίποτα οι φάτσες των πολιτικών που βλέπω. Σταμάτησα να ακούω τι λένε, αυτό που μετράει είναι το αποτέλεσμα μια ρημαγμένης χώρας, τελειωμένης, που κι’ αυτοί που λένε ότι μπορεί να σωθεί το κάνουν για να μην αυτοκτονήσουν.
Υ.Γ. Αν είχατε την ίδια αντίδραση με μένα, με τον «ψεύτη βοσκό» τελικά μπορεί να μην είμαι και ο μοναδικός έλληνας που σιχάθηκε να τους ακούει.
