Σε όλους όσοι αφήνουν το μάταιο τούτο κόσμο, τόσο η εκκλησία, όσο και εμείς, που παραμένουμε, ευχόμαστε να είναι αιωνία η μνήμη τους, αλλά οι περισσότεροι, για να μην πω όλοι, άντε να τους ξαναθυμηθούμε στο μνημόσυνό τους. Από κει και πέρα παραμένουν οι πεθαμένοι με τους πεθαμένους και οι ζωντανοί με τους ζωντανούς…
Ελάχιστοι είναι αυτοί που θυμόμαστε έστω και αν έχουν περάσει τα χρόνια. Κι αυτό γιατί, όσο ζούσαν, η προσφορά τους ήταν ανεκτίμητη και επειδή άφησαν ανεκπλήρωτο κενό, δεν μπορούμε και δεν θέλουμε κιόλας να τους ξεχάσουμε…
Ένας απ’ αυτούς ήταν και ο αγαπημένος μας γιατρός Λεόντιος Χριστοφορίδης, από το φευγιό του οποίου πέρασαν κιόλας είκοσι έξι ολόκληρα χρόνια… Η μοιραία ημέρα ήταν 12 Ιουνίου 1995. Και πώς μπορείς, έστω κι αν «θέλεις», να ξεχάσεις τον Λεόντιο.
Έναν Λεόντιο που έγραψε τη δική του ιστορία με ανεξίτηλα γράμματα όχι μόνο στο χώρο του αθλητισμού αλλά και της κοινωνικής προσφοράς. Και ας μην το παραδεχόταν ο ίδιος, καθώς ήταν ταπεινός και μετριόφρων. «Έλα μωρέ, σιγά το πράγμα» η μόνιμη επωδός του όσες φορές του έλεγες μπράβο για κάτι.
Και τις περισσότερες, βέβαια, δεν του το έλεγες, γιατί μπορεί να σε έπαιρνε και στο «ψιλό», αλλά και γιατί τα πιο πολλά που έκανε τα έκανε με το δεξί χέρι του χωρίς να τα ξέρει το… αριστερό.
Ευκαιρίας δοθείσης λοιπόν, με αφορμή αυτή τη 26ετία που συμπληρώνεται σήμερα από το άγουρο και άδοξο τέλος του, τον θυμήθηκα και πάλι. Και υποθέτω ότι οι περισσότεροι τον θυμόμαστε κάθε Ιούνη, αφού ήταν ο μοιραίος μήνας του. Και πώς να τον ξεχάσεις…
Πώς να ξεχάσεις τον άνθρωπο με το άλφα κεφαλαίο. Την άδολη και αφειδώλευτη προσφορά του. Πώς να ξεχάσεις την αγάπη του, την ανθρωπιά του, την καλοσύνη του. Μια μνήμη που πιστεύω ότι θα παραμείνει αιώνια!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
