To καλοκαίρι έχει και ένα ακόμα καλό που έχει σχέση με τα συναισθήματά μας. Εμείς μείναμε και ριζώσαμε σε τούτα τα χώματα, άσχετα αν κάποια διαστήματα τα αποχωριστήκαμε σαν ναυτικοί.
Κάποιοι άλλοι όμως την «κοπάνησαν» και αναζήτησαν την τύχη τους σε άλλη γη και σ’ άλλα μέρη. Σε πιο κοντινά ή πιο μακρινά. Πώς να ξεχάσουν όμως το γενέθλιο τόπο; Ετσι όποτε τους δίνεται η ευκαιρία επιστρέφουν, έστω και για λίγες μέρες, να πάρουν το άρωμα του τόπου που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν. Να θυμηθούν τις γειτονιές που έπαιξαν, να ξαναδούν τα παλιά σπίτια τους, να συναντήσουν παλιούς γνωστούς και φίλους…
Και αυτές οι συναντήσεις είναι οι πιο συγκινητικές. Ανεπανάληπτες και μοναδικές θα τις χαρακτήριζα. Την αρχική έκπληξη, όταν παρουσιάζονται μπροστά σου, διαδέχονται ιδιαίτερα συγκινισιακά φορτισμένες στιγμές. Τα αγκαλιάσματα και τα φιλιά προηγούνται για να ακολουθήσουν οι επί μέρους λεπτομέρειες. Πού βρίσκονται, τι κάνουν, την οικογενειακή κατάστασή τους, τις επαγγελματικές δραστηριότητές τους. Και μετά αρχίζουν να ξετυλίγονται οι μνήμες…
Αχ αυτές οι μνήμες του παρελθόντος. Μνήμες αξέχαστες για πρόσωπα και πράγματα που έχουν κλειστεί στα συρταράκια του μυαλού μας και τα φυλάμε σαν κόρη οφθαλμού. Και στη συνέχεια η αναφορά στους υπόλοιπους φίλους των παιδικών χρόνων, κάποιοι από τους οποίους έφυγαν οριστικά και κάποιοι άλλοι έριξαν μαύρη πέτρα πίσω τους…
Θα έλεγα ότι το καλοκαίρι αξίζει για ένα λόγο παραπάνω με αυτές τις όμορφες συναντήσεις μας με όλους όσοι άφησαν τα πάτρια εδάφη. Γιατί μας κάνουν και γυρίζουμε πίσω, να θυμηθούμε ξεχασμένες μνήμες, αξέχαστα παιδικά χρόνια, όμορφες στιγμές που έχουν μείνει ανεξίτηλα αποτυπωμένες στο μυαλό μας… Να είναι καλά όλοι όσοι ξαναγυρίζουν. Μας ανανεώνουν!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
