Γιώργος Νύκτας: Συνταξιούχος ηχολήπτης ΕΡΤ θυμάται 20 χρόνια πορείες Πολυτεχνείου

Σάβ, 16/11/2024 - 20:44

Ο Γιώργος Νύκτας, συνταξιούχος, μόνιμος πιά κάτοικος Χίου, παραμονή της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, γυρίζει πίσω στα χρόνια της νιότης…  

Θυμάται τα γεγονότα όπως τα έζησε ως στρατιώτης στο νησί το 73 και αργότερα ως ηχολήπτης της ΕΡΤ που κάλυπτε τις πορείες  προς το  κέντρο της Αθήνας πάνω από 20 χρόνια… Αλλά και κατέγραψε μια σειρά συνεντεύξεων  με ανθρώπους που έζησαν τα γεγονότα…

Το τριήμερο που γράφτηκε η Ιστορία,   η  κατάληψη του Πολυτεχνείου, τα συνθήματα των «ελεύθερων πολιορκημένων» που προκάλεσαν ρίγη, έβγαλαν χιλιάδες πολίτες στο δρόμο,  η  εισβολή του τανκς με εντολή της Χούντας, τον βρήκαν  να υπηρετεί την θητεία του σε στρατόπεδο της Χίου.  Ήταν 23 χρόνων. Μόλις λίγες μέρες πριν την εξέγερση  μετατέθηκε στην Χίο. Η ενημέρωση μέσα στο στρατόπεδο γινόταν με λιγοστά ραδιόφωνα ή από γνωστούς.

«Η ενημέρωση που είχαμε εκείνον τον Νοέμβρη του 73 στο στρατόπεδο στην Χίο, ήταν σκόρπια, συγκεχυμένη. Δεν είχαμε καταλάβει τι γινόταν, που θα έφτανε...

«Κάτι φοιτητές που κάνανε φασαρίες» ήταν η θολή εικόνα.  Μόνο την επόμενη μέρα  μάθαμε για την εισβολή του τάνκς, τους νεκρούς, τις διώξεις, τις φυλακίσεις

Αν και εκείνον τον Νοέμβρη του 73,  ο Γιώργος Νύχτας δεν «μπολιάστηκε» με τους συνομήλικους τους σε επιτροπές Αγώνα, δεν τραγούδησε μαζί τους το «ΠΟΤΕ ΘΑ ΚΑΝΕΙ ΞΑΣΤΕΡΙΑ», δεν κυνηγήθηκε, δεν σκαρφάλωσε στα κάγκελα του Πολυτεχνείου, δεν έγραψε τα συνθήματα «ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ- ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ»…

Ενώ ακόμη υπηρετούσε την στρατιωτική του θητεία, με ό,τι αυτό σήμαινε, με πρόσχημα εργασίες του στρατού,  την επισκευή ασυρμάτων, ζητάει άδεια για να μεταβεί στην Αθήνα, στα μέσα του Νοέμβρη του 74, στην πρώτη επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Τόσες δεκαετίες μετά και οι μνήμες ζωντανεύουν, τις περιγράφει σαν να τις έζησε μόλις χτες.

Περπάτησα όπως και οι άλλοι με τα πόδια. Από το τέρμα της Πατησίων μέχρι το Πολυτεχνείο… Μπορεί να είναι 5 χιλιόμετρα. Δεν κινούνταν τίποτα. Κανένα μέσο. Όλες οι ηλικίες. Νέοι, ηλικιωμένοι, όλοι περπατούσαν. Θυμάμαι ότι ένιωθα συγκίνηση, ρίγος… Ήθελα να βρεθώ εκεί που γράφτηκε η Ιστορία. Το ένιωθα σαν χρέος. Ήταν και τότε τριήμερες οι εκδηλώσεις, τα ηχεία στην διαπασών και ακούγονταν αγωνιστικά τραγούδια…»

Μόλις δύο χρόνια μετά, η ζωή τον έφερε στα χνάρια των αγωνιστών του Πολυτεχνείου, αλλά με άλλη ιδιότητα. Ήταν πλέον εργαζόμενος, ηχολήπτης της ΕΡΤ.  Ο Νοέμβρης για τους δημοσιογράφους, τους εργαζόμενους στο Τμήμα Ρεπορτάζ, ήταν μήνας πυρετώδους προετοιμασίας για την επέτειο του Πολυτεχνείου.

«Μια εβδομάδα πριν κάναμε ρεπορτάζ στις πολυκατοικίες, σπίτια στην Πατησίων εκεί που βρήκαν καταφύγιο οι κυνηγημένοι φοιτητές ή άλλοι πολίτες και τους προστάτεψαν. Επίσης πηγαίναμε στα σπίτια συγγενών κάποιων νεαρών  που ήταν οι πρώτοι νεκροί έξω από το Πολυτεχνείο. Καταγράψαμε αφηγήσεις που έκοβαν την ανάσα.  

Καταγράφαμε  επίσης τους πολίτες, πολιτικούς, που κατέθεταν στεφάνι στο Πολυτεχνείο. Αλησμόνητη στιγμή παραμένει η έκθεση μέσα στο χώρο του με τα ματωμένα ρούχα νεκρών και τις μητέρες των θυμάτων που ήταν δίπλα τους…

Βρεθήκαμε εκεί που ήταν η πύλη του Πολυτεχνείου που πατήθηκε από τα τάνκς…» μεταφέρει ο Γιώργος Νύχτας.

Περιγράφοντας την δημοσιογραφική προετοιμασία, που έγινε σειρά ρεπορτάζ αλλά και ένα ποτάμι συγκίνησης που ακόμη τον ακολουθεί. Μια εικόνα από όσες κατέγραψαν με την κάμερα της ΕΡΤ, είναι ολοζώντανη, φέρει  μεγάλο ιστορικό και συναισθηματικό φορτίο στην μνήμη του Γιώργου Νύχτα…

Σε μια από τις πρώτες επετείους της εξέγερσης, φτάνει  στο χώρο του Πολυτεχνείου  για να καταθέσει στεφάνι  ο στρατιωτικός  Σπύρος  Μουστακλής, υποβασταζόμενος, αφού είχε υποστεί μεγάλες βλάβες από τα βασανιστήρια της Χούντας των Συνταγματαρχών. 

Μια εμβληματική μορφή, μια ιστορική στιγμή που έγινε ρεπορτάζ και μνήμη άσβεστη…

Συνταξιούχος εδώ και χρόνια, βλέπει ως τηλεθεατής στο σπίτι του στην Χίο, τα ρεπορτάζ για το Πολυτεχνείο, άλλων νεότερων συναδέλφων του, που πλαισιώνουν τα τηλεοπτικά συνεργεία.

«Πως ήταν αλήθεια εκείνα τα πρώτα χρόνια οι πορείες, κινδυνεύσατε;» μια ακόμη  ερώτηση που ξετυλίγει το κουβάρι με τις μνήμες…

«Ζούσαμε όλα τα γεγονότα,  τις πορείες, πίσω από κάμερα. Χαιρόμασταν που βρισκόμασταν εκεί. Αν και η καταγραφή κρατούσε πολλές  ώρες… Εμείς, με ένα από τα συνεργεία της ΕΡΤ, περπατούσαμε κατά μήκος της πορείας για ώρες. Μπροστά στην κορυφή της  πορείας, η αιματοβαμμένη σημαία στα χέρια φοιτητών.  Παρά τις ώρες δουλειάς, μέσα στον δρόμο,  δεν υπολογίζαμε  κούραση, ούτε τα δακρυγόνα!  Μόνο μια ανατριχίλα νιώθαμε όσοι καταγράφαμε τα γεγονότα, που δεν περιγράφεται.

Αλλά και   χαρά που ήμασταν εκεί όπου γράφτηκε η κορυφαία πράξη αντίστασης στην Χούντα. Εκεί που χύθηκε αίμα…».

Οι πορείες για το Πολυτεχνείο, όπως χρόνια βλέπουμε,  δεν ήταν «περίπατος»,   όπως έχουμε δει σημαδεύτηκαν από σοβαρά επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας.  Συχνά, έμοιαζαν τα νεότερα χρόνια, με εμπόλεμη ζώνη…

Αυτές οι σκηνές και καταγράφηκαν και αποτελούν βίωμα για τον Γιώργο Νύκτα, ως μέλος ενός εκ των συνεργείων της ΕΡΤ…

Ενώ προχωρούσε η πορεία με κατεύθυνση την Αμερικάνικη Πρεσβεία, έπεφταν δακρυγόνα, λαμαρίνες… Ήταν δύσκολα, μερικές φορές ασφυκτικά. Αλλά ήταν τέτοιο το κλίμα που αντέχαμε περισσότερο από άλλες πορείες όπου έπεφταν δακρυγόνα. Πως να μην είναι έτσι; Αφού βλέπαμε και δίπλα μας μέσα στην πορεία ήταν ηλικιωμένοι,  γονείς με παιδιά…

Ανθρωποι  που συμμετείχαν γιατί το ένιωθαν. Αυτό μας ενέπνεε…

Τα επεισόδια προκαλούνταν από στοιχεία ξένα προς την πορεία που έμπαιναν στο τέλος της και στην ουσία την υπονόμευαν.

Χρόνο με τον χρόνο βλέπαμε, καταγράφοντας τις πορείες, ότι η συμμετοχή δεν ήταν η ίδια όπως στην αρχή, έφθινε».

Ο προβληματισμός «τί έγινε εκείνη η γενιά, τα αιτήματα, τα συνθήματα που γράφτηκαν με αίμα;» τον συνοδεύει όχι μόνο λόγω της επετείου, τώρα που «οι μνήμες εκπυρσοκροτούν» όπως έγραψε ο Οδυσσέας Ελύτης.

«Μέσα σε αυτά τα χρόνια άλλαξε ο τρόπος ζωής, στραφήκαμε στον εαυτό  μας καθίσαμε περισσότερο στην πολυθρόνα. Υπάρχει ένας εφησυχασμός, μια χαλαρότητα…

Ελπίδα μας τα νέα παιδιά. Ότι το διαχρονικό  μήνυμα της Γενιάς του Πολυτεχνείου, να αγγίξει τους νέους…

Να έχουν στην σκέψη τους, στην ζωή τους ότι όλα κατακτώνται με αγώνες. Όπως έδειξε η Ιστορία, τίποτα δεν μας χαρίζεται».

 

 Ευγενία Κώττη

 

                                                    

Σχετικά Άρθρα