Ο Νίκος Γιαλούρης γεννήθηκε στη Χίο το 1928 και έφυγε από την ζωή το 2003.
Αυτοδίδακτος ζωγράφος, χαράκτης, καλλιγράφος, συγγραφέας, Παραμυθάς, μουσικός και ποιητής, δημιουργός με μια ερωτική διάθεση για την Χίο, δεν φρόντισε ποτέ να προβάλει ή να προστατεύσει το έργο του. Στόχος του ήταν κάθε ημέρα να δημιουργεί, να ανακαλύπτει τα θαύματα της Φύσης και τα επιτεύγματα των απλών ανθρώπων και κυρίως να ζει και να ανασαίνει τον τόπο μας, τη Χίο.
Τον απέραντο, ανυπολόγιστης αξίας έργο του το άφησε κληρονομιά στον Δήμο Χίου και σήμερα «μουχλιάζει» και καταστρέφεται στα υπόγεια της Δημοτικής Πινακοθήκης.
Ο Δήμος Χίου όμως, μάλλον με αφορμή την οδό αφιερωμένη στο όνομα του ζωγράφου Φρίξωνος Αριστέα, έδωσε το όνομα του Νίκου Γιαλούρη σε μια νέα οδό, που ανοίχτηκε προσφάτως στον λόφο που υπάρχει στην ουσία μεταξύ Άγιου Γιώργη Ορφανού και Παναγίας Τουρλωτής.
Η οδός αρχίζει μπαίνοντας από την ανηφορική Αγίου Γεωργίου Ορφανού, ως κατηφορική, με σηματοδότηση στην αρχή της και για υποδοχή μια τεράστια Βουκαμβίλια σκαρφαλωμένη πάνω σε μια τσικουδιά.
Από το δεξί μας χέρι μια μονώροφη οικία δεν μπορεί να κρύψει την θέα προς το Λιμάνι, που κυριαρχεί σε όλα τα σπίτια.
Απλωμένες λεμονιές από την μια πλευρά και από την άλλη ως προσγείωση στην ελληνική πραγματικότητα, πεταμένα μπάζα, μπανιέρες, νεροχύτες (!!!) και μια προσπάθεια κάποιου να ξεράνει με χαρακιές ένα δέντρο, χωρίς ευτυχώς να εμποδίζει στην σκιερή προστασία των τσικουδιών.
Μια διώροφη οικία αριστερά, με μια ελιά στην αυλή της και απέναντι της σκαλοπάτια, με κίτρινο ρεμπαγό που οδηγούν σε άλλη οδό και εκείνη της Νίκου Γιαλούρη, που συνεχίζεται με πικροδάφνες, ένα φράκτη με ωραία χωνάκια, αχλαδιές και ένα θερμοκήπιο ενός σπιτιού, που διεκδικεί πρωτεία… ανεξαρτησίας από το υπόλοιπο περιβάλλον.
Εδώ οι ιδιοκτήτες έχουν φτιάξει το δικό τους ιδιωτικό γήπεδο μπάσκετ, μαζί και γηπεδάκι 5χ5, στο σπίτι τους μπαίνουν στην ανάγκη και με ράμπα, έχουν ιδιωτική ανακύκλωση σκουπιδιών, μέχρι και ιδιωτική εκκλησία, με ξύλινο σήμαντρο παρακαλούμε.
Κατεβαίνουμε από την σταμπωτή ράμπα «χτένι» για να μην γλιστρούν τα παπούτσια και ξαναβγαίνουμε στην οδό Νίκου Γιαλούρη, μαθαίνοντας από την ιδιοκτήτη της πρώτης οικίας της οδού Δημήτρη Κουτελάκη, πως η περιοχή ήταν παλιά γεμάτη αμυγδαλιές και ονομάζονταν Κουτελάκικα από το επώνυμο των ιδιοκτητών.
Από τον δικό του κήπο, που έχει από εικονοστάσι, μέχρι διακοσμητικές χελώνες, και παρακολουθώντας στο διπλανό οικόπεδο, πως ήταν η περιοχή πριν οικοδομηθεί φτάνομε στο σπίτι του συνταξιούχου Μηχανικού Εμπορικού Ναυτικού Βασίλη Μίζερου, που ελλείψει πλοίου… ματσακωνίζει τα κάγκελα του σπιτιού του και μας ενημερώνει για την ησυχία της οδού, αλλά και για τα προβλήματα της.
Συνεχίζοντας, θαυμάζομε άλλη μια φορά την τοποθέτηση πινακίδων σε … οβάλ σχήμα των στύλων της ΔΕΗ και συνεχίζουμε ανηφορικά με θέα την θάλασσα από την μία πλευρά και από την άλλη το Πηγάνιο όρος και το ύψωμα της Παναγίας Τουρλωτής στο βάθος.
Ένας… αρκούδος μας υποδέχεται στην στροφή, ένα σπίτι με διακοσμητικές πράσινες, μπλέ και κεραμιδί γραμμές και μας υποδέχεται η Άννα Πλυτά, που το σπίτι της είναι στο τέλος της οδού, που ενώ φαίνεται και είναι αδιέξοδη για οχήματα, δεν συμβαίνει το ίδιο για δίκυκλα και πεζούς.
Αφού μας διηγείται την δική της εκδοχή για την ησυχία της οδού μας δείχνει το διάβα της εξόδου.
Ακολουθώντας τις… οδηγίες της βγάνουμε ξανά στην ανηφόρα, που οδηγεί στα νεόκτιστα Νηπιαγωγεία του Δήμου, που όμως ακόμα δεν λειτουργούν και απέναντι μας φαίνεται η Εκκλησία του Άγιου Γιώργη Ορφανού.
Εκεί και στο τέλος της ανηφοριάς ολοκληρώνεται η περιήγηση μας στην αν μη τι άλλο ενδιαφέρουσα οδό Νίκου Γιαλούρη στην οποία από την οδό Αγίου Γεωργίου Ορφανού μπήκαμε και στην ίδια Εκκλησία μπροστά «Φτου και βγήκαμε».
Ρεπορτάζ: Γιάννης Τζούμας
Εικονοληψία και φωτογραφίες: Κώστας Αναγνώστου
Επεξεργασία εικόνας: Νέλο Μέσι
