Ο Ίων Χιώτης ήταν τραγικός ποιητής της κλασσικής περιόδου. Την καλλιέργεια και την μόρφωση του την οφείλει εν πολλοίς και στον πατέρα του, που ονομάζονταν Ορθομένης.
Σ’ αυτόν λοιπόν είναι αφιερωμένη από τον Δήμο Χίου, μιας θα την χαρακτήριζε κανείς και αφανή οδό του Κάστρου, στην οποία μπαίνουμε δεξιά βαδίζοντας επί της οδού Γ. Τσαμπαρλή.
Η οδός κατ’ αρχήν έχει το πλεονέκτημα να έχει φάρδος ίσο με δύο ανοικτά χέρια, που σημαίνει ότι ευτυχώς είναι πεζόδρομος.
Συνεπώς δεν προκαλεί εντύπωση, που στην ουσία χρησιμοποιείται σαν αυλή των σπιτιών της, με τις σχάρες, τα καθίσματα, αλλά και την μυρωδιά, που αναδύεται από δύο λεμονιές στον απέναντι περιφραγμένο χώρο.
Ερείπια από την μια πλευρά και ένα χωράφι - χώρος στάθμευσης είναι η συνέχεια της, που διακόπτεται από ένα παρτέρι στην μια πλευρά, στην σκιά μιας πέργκολας, που προστατεύει από τον ήλιο μια Ελληνική σημαία.
Μια διώροφη οικία από την μια πλευρά, μια άλλη στο κόκκινο χρώμα απέναντι, μια ωραία κρυμμένη αυλή, ένα μεγάλο κενό πιθάρι, άλλο ένα παρτέρι με αλόες και μια σύνθεση με παλέτες, που εξασφαλίζουν ξεκούραση στον διαβάτη και ένα απολαυστικό καφέ για τους ιδιοκτήτες και γείτονες, απολαμβάνοντας τις λουλούδινες συνθέσεις απέναντι, σε συνδυασμό με διακοσμητικά στους τοίχους και την είσοδο.
Στο σημείο αυτό μια όμορφη πάροδος αποκαλύπτει άλλη μια υπέροχη γωνιά του Κάστρου, με σπίτια με μεγάλα μπαλκόνια, μια παλιά κλασική βέσπα, ωραίες πόρτες με διακοσμητικά πλακάκια στην είσοδο, ενώ στην έξοδο μας περιμένει ένα σπίτι στο κόκκινο χρώμα με αέτωμα και μια Αροκάρια κρυμμένη στο βάθος.
Στρίβοντας αριστερά βγαίνουμε ξανά στην Ορθομένους, η οποία διακόπτεται σχεδόν άδοξα σε ένα σπίτι προς επισκευήν, όπου και τερματίζεται αυτός ο μικρός πεζόδρομος στον οποίο από την οδό Γ. Τσαμπαρλή μπήκαμε και στην γνώριμη μας οδό Καλοθέτου «Φτου και βγήκαμε».
Ρεπορτάζ: Γιάννης Τζούμας
Εικονοληψία – φωτογραφίες: Κώστας Αναγνώστου
Επεξεργασία εικόνας: Νέλο Μέσι
