ΣΤΑ μέσα του 18ου αιώνα, υπηρέτες των γραμμάτων υποστήριξαν τη μετάδοση του Διαφωτισμού.
Σκοπός η καταπολέμηση της απαιδευσίας. Με την προσδοκία την ευεργετική επίδραση στις μάζες και την απαλλαγή από μεσαιωνικές αντιλήψεις, με την δεσποτική εκμετάλλευση του ανθρώπου σε άνθρωπο.
Όλος ο νέος κόσμος σήμερα έχει πτυχία.
Ακαδημίες, πανεπιστήμια υπεργεμάτα χειρίζονται άψογα τεχνολογικές εξελίξεις. Υψηλές γραμματικές γνώσεις για τις οποίες επαίρονται, κομπάζουν.
Ως εκ τούτου θα περίμενε κανείς να στοχεύουν, σε φιλοδοξίες και υψηλά ιδανικά.
Να είναι η προσωποποίηση της αξιοπρέπειας. Δομημένοι με εκείνα τα άριστα στοιχεία, που συγκροτούν ανθρώπους ξεχωριστούς.
«Αυτά άλλωστε είναι που μας διαφοροποιούν από τα ζώα και μας καθιστούν κοινωφελείς πολίτες».
Εν τούτοις ως κύων τον αφέντη του, χειραγωγούνται με απίστευτη ευκολία που τρομάζει.
Έμαθαν να είναι χειροκροτητές, κάθε παράξενου, αρρωστημένου, κοινωνικού φαινομένου. Υιοθετούν, εντυπωσιάζονται, ενίοτε ουρλιάζοντας, με ό,τι είναι συρμός, που φυγαδεύει κάθε λογική.
Χειροκροτούν άτομα περιορισμένης ευθύνης.
Θηρευτές ψήφων που κατακτημένοι από τα πάθη τους και ζαλισμένοι από την επιρροή της εξουσίας δεν φροντίζουν να τα κρύψουν και χωρίς να ερυθριάζουν, παρουσιάζουν τον εκφυλισμό για πρόοδο, πολιτισμό.
Διαφοροποίησαν τις έννοιες, την σωφροσύνη, την ευπρέπεια και όποιες αξίες τις ονομάζουν αναχρονιστικές.
Την πειθαρχία, σε μια αυστηρή πατριαρχική οικογένεια, την βαπτίζουν ενδοοικογενειακή βία για να προκύψει το παιδομάζωμα με αποτέλεσμα να γεμίζουν τα ιδρύματα.
Χρεοκόπησαν την φιλόστοργη φύση. Δημιούργησαν ψεύτικες ανάγκες, που καταβροχθίζουν τα εισοδήματά μας, εμάς του κουτόκοσμου.
Δημοκόποι ιδρυτές της φτώχιας.
Δημιούργησαν φυγόπονους αποδέκτες επιδομάτων, επίσημους επαίτες. Και άλλους επιτήδειους να μαγειρεύουν στους δρόμους και να θησαυρίζουν από τους αφελείς.
Πράξη καλοσύνης δεν είναι να προσφέρεις ένα φτωχικό πιάτο σε απλωμένα χέρια, αλλά να νιώθεις οδύνη, βάσανο γι’ αυτούς τους ανθρώπους.
Κανένας δεν θα ήθελε να είναι σε αυτή τη δύσκολη θέση. Όταν δεν είναι αποτέλεσμα αργίας και υπάρχει ανάγκη ενεργείς διακριτικά.
Ωστόσο οι Τελώνες του κόσμου άγουν με επιτυχία τους ανθρωποσωρούς των πτυχιούχων, με νόθες υποσχέσεις επί του ασφαλούς, αφού δεν είναι εξ ιδίων πόρων. «Με ξένα κόλλυβα».
Τα εκπαιδευτικά ιδρύματα, η ελπίδα σωτηρίας των προαναφερθέντων, και τα οποία μας στοιχίζουν ακριβά γιατί αφαίρεσαν κάθε δικαίωμα επιβολής από τους εκπαιδευτικούς, μετατράπηκαν σε λημέρια κάθε λογής παραβατικών που αλωνίζουν ανενόχλητοι, καταστρέφουν τα δικά μας.
Επίγεια κόλαση, δομημένη από αυτούς που ακριβοπληρώνουμε.
Αυτά και τόσα άλλα για την συντηρητική κοινή γνώμη ξεπερνούν τα όρια της λογικής.
19-3-