Βαστούσε η πλάση την ανάσα της χθες βράδυ…
Ήτανε, βλέπεις, βράδυ Πασχαλιάς
κι έπρεπε τ’ άστρα να λάμπουνε στον ουρανό,
η θάλασσα το ήρεμο ακρογιάλι να γλυκοφυλάει,
οι κήποι να θυμιάζουνε ευωδιαστά τις εκκλησιές
και μόνο οι καμπάνες, οι ψαλμουδιές
και οι κροτίδες της χαράς ν’ ακούγονται και
να μηνούν στα ουράνια
της αναστάσεως το ασύλληπτο το θαύμα!
Χριστός Ανέστη …
Έσκυψε ο γιος και φίλησε στο μάγουλο της μάνας τις ρυτίδες
κι η κόρη τα σημάδια του χρόνου στου πατέρα της το χέρι!
Χριστός Ανέστη…
Ρίγησαν, διπλές, οι φλόγες στα κεριά απ’ την επίγνωση της υποχρέωσής τους
κι οι αγκαλιές, ανοίξαν διάπλατα στο γλυκό κάλεσμα της Αγάπης!
Χριστός Ανέστη…
Η ελπίδα της πικραμένης της καρδιάς, ξύπνησε θριαμβεύτρια
όταν η αδικία γκρεμίστηκε στα τάρταρα από τον φόβο του Αναστάντα!
Χριστός Ανέστη…
Μαζί, ανέστη το χαμόγελο κι η απαντοχή της νέας της αρχής
κι η προσδοκία του νέου θαύματος που γλυκοξημερώνει!
Χριστός Ανέστη…
Ας μείνουνε οι σταυρωτές στα τάρταρα, να μηχανεύονται τις νέες τις σταυρώσεις
όσο οι σταυρωθέντες θ’ ανασταίνονται και θ’ αγιάζουνε, τροπαιοφόροι !