Επιτρέψτε μου σήμερα να γράψω για μένα. Τρόπος του λέγειν, αφού μην νομίζετε κάθε μέρα για μένα γράφω, ως γνωστόν για να μην… σκάσω, αλλά ειδικά σήμερα θέλω να γράψω, όχι για ένα νέο βιβλίο, αφού το πήρα μεν αλλά δεν το έχω διαβάσει, αλλά για την συγγραφέα του την αγαπημένη μου Ειρήνη Νικολάκη – Καλαμάρη.
Η Ειρήνη βέβαια είναι χρόνια στο κουρμπέτι και δεν θα σας την συστήσω εγώ. Έχει εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές, Ιριδισμοί το 2004 και Άνθη λυκίσκου το 2007 και σειρά από μυθιστορήματα. Θυμίζω τους τίτλους. Μαθαίνοντας το σ’ αγαπώ αργά το 2003, Με χρώμα και αλμύρα το 2005, Το σπίτι στον Κάτω Αιγιαλό το 2009, Ο τελευταίος εραστής το 2012, Μαντώ Μαυρογένους το 2015, Ένα γαλάζιο απόγευμα το 2017, Η επιστροφή το 2019.
Συνεπώς το βιβλίο που κρατάω και έχει τίτλο Η καρδιά του κόσμου είναι το 10 παιδί της, εκτός από τα φυσικά της παιδιά.
Σας κάνω κοινωνούς αυτού που διαβάζω στο οπισθόφυλλο του για να πάρετε μια γεύση.
«Ένα ανοιξιάτικο σούρουπο του 1609 ο Ιταλός ζωγράφος Φραντσέσκο Αλμπάνι φτάνει στο μαγευτικό νησί του Αρχιπελάγους, τη Χίο.
Κατά τη διάρκεια της διαμονής του στον τουρκοκρατούμενο τόπο ανακαλύπτει στο μοναστήρι της Παναγίας Σικελιάς ένα χειρόγραφο που φέρνει στο φως μία συγκλονιστική ιστορία των μεσαιωνικών χρόνων του νησιού: τον φλογερό έρωτα του Ευγένιου και της Ζακελίνας. Οι δύο νέοι, έρμαια στο στροβίλισμα της μοίρας, μετά τον οδυνηρό χωρισμό τους, παρασύρονται μακριά από τη Χίο και καταλήγουν στους ταραχώδεις δρόμους της ετοιμοπόλεμης Κωνσταντινούπολης.
Η τυχαία συνάντησή τους με τον ξακουστό Χιωτογενοβέζο πολεμιστή Ιωάννη Ιουστινιάνη Λόγγο σφραγίζει ανεξίτηλα το πεπρωμένο τους. Μαζί βαδίζουν στα χνάρια του μύθου, καθώς ο Ιωάννης – τραγικός υπερασπιστής της πολιορκημένης Βασιλεύουσας – διαβαίνει το κατώφλι της Ιστορίας.
Έλληνες και Τούρκοι, χριστιανοί και μουσουλμάνοι, Ενετοί και Γενουάτες εγκλωβίζονται σ’ έναν αγώνα ζωής και θανάτου, ενώ συντελείται η καταστροφή της μυθικής Κωνσταντινούπολης.»
Καταλάβατε γιατί διάλεξα αυτόν τον τίτλο στο σημερινό μου πόνημα;
Γιατί η Ειρήνη Νικολάκη - Καλαμάρη, εκτός από τους προηγούμενους κοντινούς αιώνες, τώρα μας ταξιδεύει και στην Άλωση της πόλης, μέσα από την ματιά της Χίου του Μεσαίωνα.
Γι΄αυτό θέλω να καταθέσω τον θαυμασμό μου, γιατί μέσα από τα λίγα που έχω γράψει στη ζωή μου, μπορώ να αντιληφθώ τον άθλο αυτής της συμπατριώτισσας μας, της πλέον τυχερής όλων μας.
Γιατί μην μου είπε ότι υπάρχει ευτυχέστερο πράγμα από το να ζείς εκτός από την εποχή σου και σε κάμποσες προηγούμενες;
Εδώ να διευκρινίσω κάτι. Σίγουρα η Ειρήνη Νικολάκη Καλαμάρη είναι ταλαντούχα. Πως πιάνει το πινέλο κάποιος και ζωγραφίζει και εγώ για παράδειγμα όση τέχνη και να βάζω άντε να καταφέρω να βάψω την… πόρτα. Όμως εκτός από το ταλέντο χρειάζεται και άπειρος χρόνος για διάβασμα. Όταν γράφεις ιστορικό μυθιστόρημα, δεν μπορείς να γράφεις μπούρδες, είσαι υποχρεωμένος να μεταφερθείς ακριβώς στην εποχή μέσα από τα ιστορικά γεγονότα. Μπορεί οι περιγραφές να στηριχτούν στην φαντασία σου, η πλοκή της ιστορίας είναι σίγουρα θέμα ταλέντου, αλλά τις… μπογιές, τα ιστορικά στηρίγματα για να πλαστεί η ιστορία, δεν τις αγοράζεις, τις κατακτάς με πολύ διάβασμα και εδώ βγάζω στην Ειρήνη μας το καπέλο.
Θέλω λοιπόν να την ευχαριστήσω για άλλη μια κατάθεση της όχι μόνο στην λογοτεχνία αλλά και την ιστορία του νησιού μας. Για μένα είναι άξια θαυμασμού.
Υ.Γ: Όσοι πάρετε το βιβλίο της, ακολουθήστε την συμβουλή μου. Αρχίσετε το διάβασμα μέρα, γιατί αν είναι νύχτα θα την πατήσετε, θα μείνετε ξάγρυπνοι.
